Tíminn Sunnudagsblað - 25.06.1972, Síða 17

Halldór Pétursson:
r
A útfarardegi Brands Brandssonar
Brantlur Brandsson var stór og stæöilegur köttur.
Svo segir i kvæði Grims Thomsens,
að Sörli sé heygður Húsafells i túni og
hneggi þar við stall með öllum tygjum.
Þar biður hann upprisunnar og
tilþrifamikilla spretta á vegum fjalla
nýjum. Enn er þess dæmi, og liklega
ófá, að miklir gæðingar séu heygðir
með viðhöfn, jafnvel með öllum
tygjum.
Kettir og hundar, sem kærir hafa
verið heimafólki, eru lika stundum
grafnir með talsverðri viðhöfn. En sá
köttur, sem við vitum einna mest haft
við að loknu lifshlaupi sinu, átti heima
suður i Fossvogi og hét Brandur
Brandsson. Við birtum hér húskveðj-
una, sem flutt var, ásamt allmörgum
myndum frá útför og erfisdrykkju, þvi
að einnig voru þar myndasmiðir nær-
staddir eins og gerist, þegar merkar
persónur kveðja jarðljfið.
Hér fer á eftir heimiliskveðjan:
Við erum hér saman komin i dag til
þess að kveðja hinn mikilsvirta
heimilisvin og drápara, Brand
Brandsson, Brandur fæddist hér á
Snælandi árið 1944 i kassa úti i
geymslu, og átti hann þar sammerkt
við marga, sem hæst ber i heimssög-
unni, en fæddir eru i lagu hreysi.
Hann varð snemma þroskavæniegur
og byrjaði fljótt að brýna klær og
hvessa vigtennur, enda kenndi móðir
hans honum að veiða mýs og rottur.
Brandur gekk ætið að þessu verki af
mikilli alúð og mesta dugnaði og lykt-
aði viðureign hans við þessi kvikindi
jafnan á þann hátt, að hann beit af
þeim hausinn. En vonir hans stefndu
hærra: Hann vildi verða einvaldur yfir
öllum köttum i Kópavogi, lama og
hræða fressin, en hafa læðurnar sér til
ánægju og yndishóta. Guðný hús-
freyja, fóstra hans, sem hann trúði á,
studdi hann með ráðum og dáð. 01 hún
hann á nýmjólk, rjóma, heilagfiski og
nýju kjöti og öllu, sem hann gat i sig
látið.
Brandur varð þvi snemma allra
katta mestur, sterkastur og þyngstur,
og kom likamsþunginn honum að góðu
gagni i ógurlegum orustum, sem hann
háði. Þegar hér var komið, hætti hann
að veiða, bretti aðeins granirnar, ef
hann sá rottu, en óneitanlega var
eins og skottið styttist, ef hann sá fugl,
enda loddi það lengi við, að hann
krækti sér i einn og einn fugl upp á
sport eins og titt er um góðborgara.
Hversdagslega var Brandur heitinn
hægur og hibýlaprúður, beit menn
Sunnudagsblað Tínnans
hvorki né reif, jafnvel þótt honum væri
sýndur ójöfnuður, heldur færði sig um
set. Margir urðu til þess að strjúka
gljatægoan belg nans, og tók hann þvi
jafnan með vinsamlegu mali og lét rifa
i grænar glyrnur án þess að klær
gægðust fram undan gangþófunum.
Þeir voru miklir mátar, hann og
Litli risinn, en þó vijdi Brandur ekki
láta hann bera sig lengi á höndum sér.
Oft var lika dátt með honum og Gamla
risanum, þegar þeir ræddu utanrikis-
málin. Aftur á móti risu hárin á báð-
um, þegar farið var út i friðarpólitfk-
ina, og lauk þeim orðræðum stundum
á þann hátt, að Brandur stökk upp i
mikilli reiði og rauk á dyr.
Brandur var tortrygginn mjög og lét
engan ná sér utan dyra nema fóstru
sina, en til hennar kom hann, hvar
ser' hún var stödd.en hirti þó ekki til
hlitar um predikanir hennar um betra
521