Tíminn Sunnudagsblað - 25.06.1972, Síða 22

a
l'vrir nokkni bar Kristján
I'rifiriksson fram nijög
athvglisvorfia tilliigu i borgar-
stjórn Ki'ykjavikur, en kynlega
liljótt liefur veriö uin liana. Til-
lagan var í þvi fólgin, að endur-
skofiufl væru sjónarinifi og hug-
niyndir uni skipulag og gerf)
nýrrar miílborgar i Keykjavik,
en lieiini er ætlaflur staflur á
Iláaleiti. I'aflan er viflsýnt uni
l'jiill og sund.
I>a'r liugniyndir . seni áfiur
liiiffm verif) fram settar uin
þessa iiýju miflborg, voru flest-
ar i gömluin skorfium, byggöar
á íyrirmyiiduni, sem eru alda-
gamlar. l>ar er miflafl vif) þarfir
viflskipta og þjónustu og gert
ráf) lyrir þrengslum. eins og
mestu skipti afl nýta seni bezt
ta k in a rkafl la ndrý m i.
I>af> er liollt afl reyna afl losa
sig 111- þessum liefflbundnu
vaiiavifljuin, þegar liugsaf) er
uni skipulag nýrrar mifiborgar,
jafnvel þótt af þvi leiði, að þær
liugmyndir revnist ekki full-
komlega raunhæfar, þegar til
kastanna keniur. Við þurfum
alls ekki að ganga út frá ganial-
kunnuni forsenduni aldagam-
alla borga. Við höfum nóg land-
rými.’ tJtsýnið er einstakt vegna
liins tæra lofts, landslagsfeg-
urðar og skógleysis. Þessar sér-
stiiðu aðstæður eiguni viö að
nýta til þess að gera einstaka
miðborg, sem er engri annarri
lik. Par á viðsýnið að njóta sin
og lifsandi að hafa loft.
Hugmynd Kristjáns um að
láta risastórar höggmyndir
hinna beztu my ndtistarmeist-
ara okkar setja svip á þessa
miöborg er verð allrar athygli.
Kn einnig þarf að taka sérstakt
tillit til Ksjunnar, suudanna og
voganna. I>að, sem máli skiptir,
er að skapa eitthvað nvtt, láta
hugmyndir i samrænii við feg-
urð og sérkenni landsins iklæð-
ast lioldi efnisins, en ekki aö
lierma þröngsýna hagkvæmni
eftir gömlum miðborgum. Miö-
liorg á íslandi þarf ekki að vera
íyrst og fremst hús, torg og göt-
ur, heldur það sem augað nem-
ur nær og fjær milli Esju og
Keilis. Og listaverk i stórum
mynduni eiga að hvetja menn til
þess að horfa hátt
Miklatúnsgarðurinn verður
nú fegurri með hverju vori. Nú
er myndlistarhöllin risin þar,
gróðurinn dafnar og listaverk-
um og minnismerkjum fjölgar.
Kinar Benediktsson stóð þar
einn nokkur missir, en nú hefur
Porsteinn Krlingsson setzt þar
að houum til samlætis. Parna
verður vafalaust skáldagarður
borgarinnar, og er vel til fallið,
að þar verði einkum komið fyrir
minnismerkjum um Ijóðskáld.
Siðan mætti reisa ljóðahof i
garðinum, litið en fagurt hús,
eða tengja þann skála við
myndlistarhúsið. I>ar ættu ljóð-
skáld að lesa Ijóð sin i höllu viö
hrifningn nianna „vonandi
sanna". Slikt Ijóðahof ætti að
þjóna þeirri miklu listgrein með
svipuðum hætti og leikhús leik-
listin ni.
islendingar liafa lengi verið
þjóð ljóða og kveðskapar, og
þótt þeir liætti að rima, lifir
ljóðið. Það væri gaman að geta
gengið inn i ljóðahofið á Mikla-
túni og lilýtt á skáld, ung og ald-
in, lesa þar ljóð sin. — AK.
Með annan fótinn
Framhald af bls. 520
um kemur fyrir nafnið Ásta Sóllilja,
sem er eins og menn vita nafn á einni
aðal persðnunni i Sjálfstæðu fólki —
miklu eldri bók.
— Jæja, Atti Asta Sóllilja, lifsblómið
hans Bjarts i Sumarhúsum, sér nöfnu
á Vestfjörðum?
— Já, já. Það var þar stúlka, sem hét
Ásta Sóllilja Kristjánsdóttir og átti
heima i Breiðadal. Hennar er getið i
dagbókum Magnúsar, og ég hef alltaf
verið sannfærður um, að þaðan hafi
Halldór Laxness þetta fallega, en
fágæta nafn.
— Nú ert þú, Guðmundur, búinn að
iifa langa ævi, eins og fleiri góðir
menn. Saknar þú nú ekki þess Islands,
sem var, fyrir svona sextiu-sjötiu
árum, og kemur aldrei aftur?
— Ég gleðst nú meira yfir þvi, sem
áunnizt hefur en að ég sakni þess, sem
var. Auðvitað átti liðinn timi margt
gott i fórum sinum, og verður mér þá
fyrst fyrir að minnast á blessaðar
gömlu kvöldvökurnar okkar. Þær voru
svo veitandi i menningarlegum efnum.
Nú er að visu komið útvarp og sjón-
varp i staðinn, það er gott og blessað i
sjálfu sér, en ósköp finnst mér nú aö
þessi nútima menningartæki þurfi að
vanda sig, ef þau eiga að vera og verða
þjóðinni það, sem kvöldvökurnar voru
fyrrum.
— Þú ert samt ekki neitt svartsýnn?
Spáir ekki heimsendi eða neinu i þá
áttina?
— Nei, það er tóm vitleysa. Menn
jjjiiiiiiiiiiiiiliiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiniiiiiin
| Lausn
21. krossgátu
eiga að vera bjartsýnir og reyna að
láta sér fara fram, en ekki aftur.
-VS.
£ J N N -
I £> / N S t
C, A r T F
' J> H L- y
N K 'A / t)
L 'o U /v /v '
t R fí v £
c'o l £ y
A L V tC
Z £ T OG
H E R F / L E c c £ / R A
'0 X 'O A £>/ /? V fí Q n J
A i S T U £> 3 A X N '/?/!
fí fí N fíC A R / L L
'A n L A t)A R /E F U N fí
RÆ Nl I I L Ö L M A H
AC A £ O R 5 L AC fí C,
$> R 0 K O /< u £I?F I
I K U « f? A L fí A F 'AN
1 L '/ F / £) N
526
Sunnudagsblað Tímans