Tíminn Sunnudagsblað - 19.05.1973, Blaðsíða 15

Luigi Pirandello
Ekkert undanfæri
Smásaga
Paolino Lovico hlassaöi sér niöur á
stól úti fyrir dyrunum á lyfjabúöinni i
Piazza Marina. Hann tók upp vasa-
kútinn sinn, þerraöi svitann, sem
streymdi niöur úr hárinu, og ofan eir-
rautt andlitiö. Svo gægðist hann inn
fyrir i búöina og spurði lyfsalann, Saro
Pulejo.
— Er hann kominn og farinn aftur?
— Gigi? Nei, hann kemur vist
bráöum. Þvi spyrjiö þér eftir honum?
— Þvi? Ég þarf á honum að halda.
Þvi?...Þér eruö of hnýsinn maöur
minn.
Hann breiddi vasaklútinn á höfuö
sér, studdi olnbogunum á hnén og
höndum undir kinn og horfði til jaröar,
dimmur á svip.
Hvert mannsbarn i Piazza Marina
þekkti hann. Þaö leið ekki á löngu
þangaö til einn kunningi hans átti
þarna leið um.
— Sæll vertu, Paoli!
Lovico hvarflaöi augum til manns-
ins, en leit svo aftur niður fyrir sig og
tautaði um leiö:
— Láttu mig i friöi!
Annar kunninginn kallaði til hans:
— Paoli, hvað er að?
Þá þreif Livico vasaklútinn af höföi
sér og vatt sér viö á stólnum, svo aö
hann sneri andlitinu næstum þvi beint
að búðarveggnum.
— Paoli, er þér illt, spurði Saro
Pulejo, hann stóð við borðið i búð sinni.
— Æi, farðu til fjandans, sagði
Paolino Lovieo og rauk nú inn i búðina.
Þig varðar ekkert um þaö, skaltu vita.
Ekki er ég að spyrja þig, hvort þú sért
lasinn, eða friskur, hvaöa veiki þú
hafir, eða hafir ekki. Láttu mig i friði!
—Svona, svona, svaraði Saro. Svei
mér, ef halanaðra hefir ekki bitið þig.
Þú spurðir eftir Gigi, svo að ég hélt,
að....
— Eins og ég sé eina kvikindið á allri
jörðinni? þrumaöi nú Lovico með leift-
randi augum og pataöi höndum af
geðofsanum. Skyldi ég svo sem ekki
geta átt sjúkan húnd, eða kvefaðan
kalkúnshana? Þér er fjandans nær að
halda þig aö þinu verki.
— Hæ! Þarna kemur Gigi, sagði
Saro r>io,ju..úi.
Gigi Pulejo vatt sér inn úr dyrunum
og gekk rakleitt aö bréfakassa, sem
hékk á veggnum, til þess aö sjá, hvort
þar væri nokkur áriðandi skilaboö.
— Sæll Paoli!
— Ertu vant' viö látinn, spuröi
Paolini Lovico ..og tók ekki undir
kveðjuna.
— Afskaplega, sagði Pulejo læknir
og stundi við. Hann keyröi hattinn
aftur á hnakka og þerraði svitann af
enni sér með vasaklút. Þessa dagana,
vinursæll,er ósköpinn öll að gera.
— Jú, ég heföi haldiö þaö, svaraöi
Paolino Lovico og dæsti gremjulega.
Hann kreppti hnefana meö ógnunar-
svip og hækkaöi röddina:
Hvaöa drepsótt er nú það? Kólera?
Svarti dauði? Eða eru sjúklingarnir
aö drepast úr krabbameini hjá þér,
eöa þá franzós? Nei góöurinn. Þú
verður nú að gera svo vel aö ljá mér
eyra. Hér er ég kominn, hálfdauður,
eöa vel þaö. Og ég heimta að ganga
fyrir.... þarna Saro, þarft þú ekki að
fara að gera eitthvað?
— Onei, hvað viltu þvi?
— Jæja, þá förum við, sagði Lovico,
þreif i handlegginn á Gigi Pulejo og
dró hann út meö sér. Ég get ekki sagt
þér frá þessu hér inni.
— Er það löng saga, sagði læknirinn,
þegar þeir voru komnir út á götuna?
— Mjög löng.
— Heyrðu, vinur sæll, mér þykir það
leitt, en ég hefi engan tima....
— Hefurðu ekki tima? Veiztu hvað
ég geri? Ég fleygi mér fyrir strætis-
vagn, fótbrýt mig og læt þig dúsa yfir
mér fram um nón........ Hvertþarftu
annars aö fara?
— Fyrst og fremst þarf ég að lita inn
hérna rétt hjá, i Via Butera.
— Ég kem meö þér, sagði Lovico. Þú
ferð inn og lýkur þér af, en ég bið eftir
þér við dyrnar. Svo getum við haldið
áfram að tala saman, þegar þú ert bú-
inn.
— En — heyrðu — hver fjandinn
gengur annars á fyrir þér? Læknirinn
stanzaði andartak og horföi á vin sinn.
Paolino Lovico varð nú aö sannri
hryggöarmynd. Þaö voru ósköp aö sjá
hann, hokinn i hnjáliðunum og með
lafandi máttlausa handleggi, er hann
svaraði:
— Gigi minn góður, það er úti um
mig! Hann vatnaði músum i ákafa.
— Segðu mér frá þessu, sagði
læknirinn i hvetjandi róm. Við skulum
halda áfram. Nú, nú, hvað hefir eigin-
lega komið fyrir?
Paolino gekk nokkur skref. Svo
nam hann staðar, tók i ermi læknisins
og mælti, þviliktsem hann byggi yfir
hinu mesta leyndarmáli:
— Ég tala við þig i trúnaði, eins og
bróður, mundu það. Annars steinþegi
ég. Hvernig er það ekki eitthvað likt
um lækna eins og skriftafeður?
— Það er vist um það. Við höfum
einnig okkar þagnarskyldu embættis-
ins vegna.
— Það er ágætt. Þvi þá verður það
er ég segi þér algerlega okkar i milli,
rétt eins og það væri sagt viö prestinn i
skriftastólnum.
Svo greip hann annarri hendi um
magakúluna, setti upp ógnunarsvip og
bætti við með hátiðlegri rödd:
— Þögull eins og gröfin — ha? Svo
sperrtihann upp augun, studdi visi-
fingri á þumalfingurgóm svo sem til
þess að leggja sérstaka áherzlu á
hvert orð, sem hann ætlaði nú að segja
og mælti seint og með þunga i rödd-
inni:
Petella heldur tvö heimili!
— Petella? spurði Gigi Pulejo gjör-
samlega undrandi. Hvaða maöur er
Petella?
— Drottinn minn dýri! Hvaö —
Petella skipstjóri! þrumaði nú i
Lovico. Petella hjá Sameinaða
félaginu.
— Ég kannast ekkert við þann mann,
sagði Pulejo læknir.
— Hvað! Þekkiröu hann ekki! Jæja,
þvi betra, þá. En þú þegir eins og
steinn, hvað sem þvi liður, ha?... Tvö
heimili, endurtók hann, jafn dimmur á
svip og áður. Annaö hér og hitt i
Naples.
— Nú, nú?
— Ha! Svo þér finnst þetta eins og
hvað annað ekki neitt? spuröi Paolino
Lovico, og varð á augabragði ygldur i
framan af reiði. Giftur maður notar
sér aðstöðu sina sem sjómaður og
Sunnudagsblað Tímans
423