Morgunblaðið - 27.05.2004, Side 45

alla tíð mátti merkja að Haukahjart-
að sló á sínum stað. – Á síðari árum
urðu samskipti Hauka og Þóris mik-
il, reyndar á öðru sviði þegar hann
tók að sér að skipuleggja utanlands-
ferðir ýmissa hópa félagsins og eink-
um eru minnisstæðar nokkrar ferðir
meistaraflokks karla í handknattleik
þegar farið var með fullar vélar
áhangenda í Evrópukeppni til hinna
ýmsu landa. Oft var Þórir með í
þessum ferðum og nú síðast í frægð-
arförinni til Barcelona í vetur. Þar
lék Þórir á als oddi og var hrókur
alls fagnaðar á gleðistundum. – Mik-
ill er söknuður okkar í dag og sendir
félagið ættingjum og vinum innileg-
ustu samúðarkveðjur. – Minning um
góðan dreng lifir.
Á lífsins leið og í dagsins önn
gleymist oft hvað það er sem gefur
lífinu gildi. En skyndilega og óvænt
gerast hörmulegir atburðir sem
minna rækilega á mikilvægi þess að
rækta ávallt hin jákvæðu gildi lífs-
ins.
Slíkur atburður gerðist miðviku-
daginn 19. maí síðastliðinn þegar
vinur minn, Þórir Jónsson, lést í bíl-
slysi. Þegar slík frétt berst hrekkur
maður við, trúir ekki að slíkt geti
gerst en stendur samt frammi fyrir
orðnum hlut og hugsar um hvað lífið
er hverfult og hvað framtíðin getur
verið óvænt og óviss.
Þórir Jónsson var á margan hátt
einstakur maður og það er erfitt að
sætta sig við að hann sé svo skyndi-
lega frá okkur kallaður. Ég átti því
láni að fagna að fá að starfa náið með
Þóri innan knattspyrnuhreyfingar-
innar um margra áratuga skeið.
Knattspyrnan átti hug hans allan frá
unga aldri. Hann hafði mikla með-
fædda hæfileika sem leikmaður og
náði langt á því sviði og spilaði meðal
annars tvo landsleiki með A landsliði
Íslands. Hann spilaði fyrst með
Haukum og Val en seinna með FH
og með því félagi vann Þórir mörg
afrek, bæði innan og utan vallar.
Hann var um tíma spilandi þjálfari
FH, síðan framkvæmdastjóri knatt-
spyrnudeildar FH og formaður
deildarinnar í mörg ár. Nú síðustu
ár var hann formaður rekstrarfélags
meistara- og 2. flokks. Það er ljóst
að Þórir var í forystu hóps sem hef-
ur unnið kraftaverk í starfi knatt-
spyrnudeildar FH og lyft félaginu á
stall meðal fremstu félaga í knatt-
spyrnu á Íslandi.
Þórir var vel til forystu fallinn.
Hann var mikill eldhugi sem hafði
einstakt lag á að safna fólki saman
til verka innan knattspyrnuhreyf-
ingarinnar og smitaði alla með ákafa
sínum, eldmóði og einlægri trú á
málstaðinn. Hann var ávallt tilbúinn
að taka að sér verkefni innan knatt-
spyrnunnar þegar til hans var leitað.
Hann var formaður Samtaka félaga í
efstu deild, Landsbankadeildinni, og
einn af stofnendum og rekstrarað-
ilum KSÍ-klúbbsins frá upphafi.
Þórir var úrræðagóður, einlægur og
með afbrigðum kappsamur og
fylginn sér til að ná árangri. Hann
var einn af bestu mönnum knatt-
spyrnuhreyfingarinnar og hún hefur
misst mikið við skyndilegt fráfall
Þóris Jónssonar. Ég mun sakna
óvæntra símtala frá vini mínum Þóri
hvort sem var að nóttu eða degi til
að ræða hvað betur mætti fara innan
fótboltans.
Þórir var einstakur vinur og fé-
lagi. Hann var tryggur og trúr og
maður vissi alltaf hvar maður hafði
Þóri Jónsson. En umfram allt var
hann góður maður með stórt hjarta
sem ekkert mátti aumt sjá. Því veit
ég að missirinn er mikill hjá þeim
sem stóðu hjarta hans næst.
Ég flyt innilegar samúðarkveðjur
til barna, unnustu, foreldra og allra
ástvina frá harmi sleginni knatt-
spyrnuhreyfingu. Ykkar missir og
söknuður er mikill. Megi góður Guð
gefa ykkur styrk til að takast á við
sorgina.
Knattspyrnuhreyfingin á Íslandi
drúpir höfði í bæn og þakklæti í
minningu Þóris Jónssonar.
Elsku vinur, Þórir, far þú í friði,
megi góður Guð geyma þig og varð-
veita. Við munum öll sakna þín sárt.
Eggert Magnússon,
formaður KSÍ.
Mikið sé eftir honum Þóri. Alls
staðar nálægur, alls staðar uppörv-
andi, alltaf áreiðanlegur, atkvæða-
mikill, atorkusamur. Áhrifamaður
og aðalmaður. Með spaugsyrði á vör,
glaður í bragði, vingjarnlegur. Vel-
viljaður. Þórir Jónsson var einn af
þessum ódrepandi áhugamönnum
um íþróttir, sem ætíð voru reiðubún-
ir til starfa og liðveislu. Það er miss-
ir að slíku fólki, ekki síst þegar mátt-
arstólpi á borð við Þóri fellur frá og
skilur stórt skarð eftir sig í því liði,
sem heldur uppi hinu kröftuga og sí-
nýja hugsjónastarfi á vettvangi
íþróttanna.
Ég man vel eftir Þóri sem leik-
manni. Frekar smár á velli en knár,
ótrúlega leikinn og útsjónarsamur
og áreiðanlega gulls ígildi sem
hlekkur í keðjunni, vegna þess að
Þórir skildi að knattspyrna er leikur
liðsheildar og íþróttir snúast um
samheldni og samstöðu. Fé-
lagsþorski hans kom fram í áratuga
framlagi hans til knattspyrnunnar,
félags síns og deildar og hann var að
finna á ferð í Kaplakrika við stjórn-
unarstörf, við línuna hjá strákunum í
fimmta flokki eða í stúkunni, þegar
stórleikir fóru fram. Alltaf glaðbeitt-
ur og brosandi. Hress. Hann Þórir
var hress í bestu merkingu þess orðs
og hann lét ekki við það sitja að
starfa fyrir FH, heldur gerði hann
íþróttaferðir og skipulagningu
þeirra að lífsstarfi sínu og þegar
saman fara vinna og áhugi, þá er
ekki að spyrja að leikslokum. Enda
var Þórir vinsæll maður og eftirsótt-
ur á báðum vígstöðvum í ferðabrans-
anum sem í fótboltanum.
Vinsældir Þóris voru fólgnar í
glaðværð hans og glettni, hrein-
skiptni og heiðarleika, einlægum
áhuga á viðmælendum og viðhlæj-
endum og þessi litli en hugumstóri
einstaklingur, var einn af hornstein-
um þess samfélags, sem ég hef
kynnst í gegnum afskipti mín af
íþróttum, og þó sérstaklega í knatt-
spyrnunni. Hann kunni að njóta lífs-
ins, var hrókur alls fagnaðar ef svo
bar undir og stóð fullkomlega undir
ábyrgð sinni og skyldum, í þeim
áhrifastöðum sem hann valdist til.
Ég votta vinum mínum í FH sam-
úð mína, aðstandendum Þóris og
fjölskyldu og þeim stóra vinahópi
sem stóð með og um Þóri Jónsson.
Íþrótta- og Ólympíusamband Ís-
lands, Knattspyrnusamband Ís-
lands, Fimleikafélag Hafnafjarðar
og íþróttahreyfingin öll hefur misst
einn af sínum bestu mönnum. Megi
minning hans varðveitast og sorg-
legt fráfall minna okkur á að lífið er
stutt og þess þarf að njóta. Eins og
Þórir gerði.
Ellert B. Schram.
Kveðja frá starfsfólki
Ferðaskrifstofu Íslands
Úrvals-Útsýnar
Fallinn er frá langt um aldur fram
góður vinur okkar og samstarfs-
félagi, Þórir Jónsson.
Þórir hóf störf hjá Úrvali-Útsýn
árið 1990 og starfaði hann óslitið hjá
fyrirtækinu til dauðadags en hann
veitti forstöðu íþróttadeild fyrirtæk-
isins. Það má með sanni segja að
Þórir hafi verið frumkvöðull í skipu-
lagningu íþróttaferða á erlendri
grund. Íþróttadeild Úrvals-Útsýnar
var stofnuð undir hans stjórn árið
1990 og hefur deildin skipulagt æf-
inga- og keppnisferðir fyrir íþrótta-
fólk ásamt ferðum fyrir áhugafólk
um íþróttir víðs vegar um heiminn.
Mörg þúsund farþegar hafa notið
þess að keppa og horfa á kappleiki á
hennar vegum.
Í nálægð Þóris var aldrei nein
lognmolla og það gustaði af honum
hvar sem hann fór. Hann var mikill
keppnismaður og hafði mikinn
metnað fyrir hönd sinnar deildar.
„Við erum „vinnerar“ er það ekki?“
sagði hann gjarnan.
Við höfum misst kæran vin og
samstarfsfélaga. Skemmtilegur
húmor, hnyttin tilsvör og umfram
allt léttleiki og lífsgleði einkenndu
þennan dreng. Við samstarfsfélag-
arnir munum minnast hans á þeim
nótum og sækja í brunn minning-
anna allar skemmtilegu stundirnar
okkar saman.
Á þessari stundu hugsum við hlýtt
til fjölskyldu Þóris og sérstaklega
barnanna hans sem voru honum svo
kær. Við sendum þeim öllum okkar
innilegustu samúðarkveðjur
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
(V. Briem.)
Okkur langar í nokkrum orðum að
minnast Þóris, vinar okkar og yf-
irmanns. Það er mjög erfitt að lýsa
Þóri í fáum orðum því hann var ein-
stakur maður, lífsglaður, gjafmildur
og hjartahlýr. Þórir lagði mikið upp
úr því að við tækjum virkan þátt í
starfsemi fyrirtækisins og lét okkur
finna að við værum hluti af liðsheild,
eða eins og hann sjálfur hefði orðað
það: „Við ætlum að vera „winnerar“
og við tæklum þetta.“
Þrátt fyrir að Þórir væri kröfu-
harður yfirmaður þá ætlaðist hann
aldrei til meira af okkur heldur en
sjálfum sér, og hann var duglegur að
launa okkur fyrir vel unnin störf.
Hann var alltaf að, og hvort sem
hann var í sínum daglegu göngu-
ferðum eða að sinna öðrum hvers-
dagslegum störfum, þá átti hann það
til að hringja og ræða nýjar hug-
myndir eða jafnvel bara til að vita
hvort allt væri í lagi hjá okkur því
hann lét okkur alltaf finna að honum
þætti vænt um okkur. Hann lagði
mikið upp úr því að við færum í
skemmtiferðir til að efla starfsand-
ann, eina skilyrðið var það að við
hringdum og létum vita af okkur og
tækjum lagið fyrir hann. Þó að Þórir
væri harðduglegur og jafnan önnum
kafinn vegna starfs síns úti um allan
heim þá fannst okkur aðdáunarvert
hvað hann lét alltaf samband sitt við
börnin sín ganga fyrir öllu, og lét
ekkert standa í vegi fyrir því að
hann gæti annast þau sem best.
Elsku Þórir, það eru forréttindi
að hafa fengið að kynnast þér, takk
fyrir allt sem þú hefur gefið okkur
og kennt okkur. Þú munt alltaf skipa
sérstakan sess í hjarta okkar, og við
munum alltaf minnast orða þinna
þegar þú sagðir að lífið væri svo
stutt að við yrðum að njóta þess.
Við sendum börnum hans, foreldr-
um og öðrum ættingjum og vinum
okkar innilegustu samúðarkveðjur.
Megi góður Guð styrkja ykkur á
þessum erfiðu tímum.
Við getum ei breytt því, sem frelsarinn
hefur að segja,
um hver fær að lifa, og hver á svo næstur
að deyja.
Þau örlög, sem við höfum hlotið, það
verður að skilja.
Svo auðmjúk og hljóð við lútum að
frelsarans vilja.
Þó sorgin sé sár og erfitt við hana að una,
við verðum að skilja og alltaf við verðum
að muna,
að guð, hann er góður og veit hvað er best
fyrir sína.
Því treysti ég nú að hann geymi vel sálina
þína.
(Bryndís Jónsdóttir.)
Stelpurnar hans Þóris,
Silja Rún, Helena,
Lilja Guðrún, Þórunn,
Vilborg (Bibba), Kristín og
Sigrún Ósk.
Á Íþrótta- og tónlistardeild Úr-
vals-Útsýnar eru engir tveir dagar
eins og heldur engin leið að segja
fyrir um hvernig dagarnir verða.
Eðli ferðaskrifstofustarfsins er
reyndar þannig að hlutir geta breyst
oft á dag með litlum sem engum fyr-
irvara. Þessu er starfsfólk á deild-
inni vant og nærist að vissu leyti á,
enda nánast allt hlutir sem hægt er
að bjarga. Þeirri fregn sem barst að
morgni 19. maí, að Þórir Jónsson yf-
irmaður hér á deildinni hefði látist í
hörmulegu bílslysi, voru menn hins
vegar síst viðbúnir. Íþróttadeildin
og Þórir er eitthvað sem menn
hugsa í sömu andrá og tengja órjúf-
anlegum tengslum.
Það var lærdómsríkt að vinna með
Þóri og synd að segja að lognmolla
eða hægagangur hafi einkennt störf
hans. Ferðaskrifstofuatið átti vel við
hann og hann naut sín sérstaklega
þegar mikið gekk á og menn sáu
varla út úr hlutunum. Þá var hann í
sínu besta formi, leysti það sem
leysa þurfti, þó ekki endilega há-
vaðalaust. Svo fylgdu í kjölfarið bíl-
túrar og þó nokkur símtöl. Fyrir ut-
an vinnutíma var það oftast Þórir
sem hóaði öllum saman og erfitt að
gleyma grillveislunum á pallinum í
Fagrahvammi.
Fyrir utan starfið kom Þórir víða
við en var ekki mikið fyrir að blanda
sér í fjöldann, stóð alls staðar upp úr
og var áberandi í öllu sem hann tók
sér fyrir hendur.
Starfs síns vegna ferðaðist Þórir
út um allan heim í mörg ár, óþreyt-
andi að skoða æfingaaðstöðu sem
gæti farið saman við vilja kúnnans.
Nú hefur Þórir hins vegar farið sína
síðustu ferð, að minnsta kosti hérna
megin landamæra, en finnur örugg-
lega góða aðstöðu hinum megin.
Takk fyrir samfylgdina, Þórir. Ég
sendi öllum ástvinum samúðarkveðj-
ur.
Sigurður Gunnarsson.
Fallinn er í valinn góður vinur og
skólabróðir. Þórir Jónsson lést í
hörmulegu bílslysi þann 19. maí sl.
Við vorum þrjátíu sem innrituð-
umst í Íþróttakennaraskólann á
Laugarvatni haustið 1971. Þar vor-
um við á heimavist næstu níu mán-
uðina. Slík vist gerir ekkert nema
gott. Þangað bar okkur að frá öllum
landshlutum og hafði hvert okkar
sitt sérkenni. Alla tíð síðan höfum
við haldið hópinn og hist reglulega,
rifjað upp gömul kynni og hlegið
saman yfir allri vitleysunni sem
henti okkur í den.
Já, það hafði hver sitt sérkenni, en
Þórir bar af. Hann var íþróttamað-
urinn í hópnum. Það var sama hvar
drepið var niður – Þórir hafði allar
greinar á valdi sínu – nema kannski
„rythmik“.
Við litum „upp“ til hans, því hann
hafði verið í landsliðinu í knatt-
spyrnu og hann var svo flinkur með
knöttinn að það var unun á að horfa.
Það sem einkenndi Þóri á skóla-
árum okkar var húmorinn; hann gat
alltaf séð spaugilegu hliðina á öllu.
Og með sínum smitandi hlátri gat
hann breytt alvarlegustu málum í
þau léttvægustu.
Þórir helgaði sig félagsmálum í
íþróttahreyfingunni og víðar, og lyfti
þar Grettistaki – honum líkt! Við
vorum stolt af því að þekkja hann og
þreyttumst aldrei á að monta okkur
af því að hann hefði verið með okkur
í skóla.
Þórir var mikill og góður vinur og
það var gott að eiga hann að sem
slíkan og aldrei var neitt vandamál
svo stórt að hann sæi ekki leið út –
„ekkert mál,“ sagði hann, „við redd-
um þessu.“ Slíkir menn eru vand-
fundnir.
Nú er komið skarð í þennan litla
hóp; skarð sem aldrei verður fyllt,
og við hin sitjum eftir hnípin og
segjum, um leið og við sendum fjöl-
skyldu Þóris innilegar samúðar-
kveðjur:
Vertu sæll, kæri vinur.
Við munum alltaf sakna þín.
Skólasystkin á ÍKÍ.
,,Maður er manns gaman. Við
verðum að hafa eitthvað til að
hlakka til. Hvað getur þú gert fyrir
FH?“ Þetta voru meðal annarra ein-
kunnarorða Þóris Jónssonar. Okkur
setti hljóða þegar þau hörmulegu
tíðindi bárust okkur miðvikudags-
morguninn þann 19. maí að Þórir
væri farinn frá okkur fyrir fullt og
allt, aðeins 52 ára. Hann var ótrú-
lega lífsglaður maður, skemmtileg-
ur, gefandi og lifandi persónuleiki.
Hann elskaði lífið og smitaði alla
sem umgengust hann af lífsgleði
sinni. Við kynntumst Þóri í gegnum
fótboltann. Sumir okkar þekktu
hann frá því hann gaf einkunnir á
hólnum á Hörðuvöllum. Aðrir þegar
hann gerðist formaður knattspyrnu-
deildar FH árið 1988. Það var ör-
lagaríkt ár fyrir fótboltann hjá FH.
Hann gjörbreytti allri hugsun, þoldi
ekki afsakanir og að FH væri ein-
hver „nærbuxnaklúbbur“. Metnaður
hans var gríðarlegur, með nokkrum
símtölum var málum hrint í fram-
kvæmd. „Nei“ eða „kannski“ fund-
ust ekki í orðabók Þóris. Í gegnum
tíðina höfum við farið í margar æv-
intýralegar ferðir, meðal annars til
Cayman-eyja og Jamaíku sem Þórir
skipulagði á sinn einstaka hátt. Þór-
ir var mælistika á allt sem gert var
innan vallar sem utan og var nokk-
urs konar föðurímynd. Eiginkonur
og kærustur leikmanna tók hann
með inn í starfið og við það skapaðist
einstakur andi sem hjálpaði okkur
jafnt á vellinum sem og utan hans.
Hann hjálpaði mönnum, mátti ekk-
ert aumt sjá og bar aldrei vandamál
sín á torg. Skarð Þóris verður vand-
fyllt, hann var einstakur og minning
hans mun lifa. Hann hafði djúpstæð
áhrif á okkur alla og átti þátt í að
móta hugsun okkar. Það er erfitt að
trúa því að við getum ekki hringt í
hann eða komið heim í Fagrahvamm
og fengið okkur popp eða harðfisk
og eitthvað gott að drekka. Guð
blessi þig, við gleymum þér aldrei.
Við sendum okkar innilegustu
samúðarkveðjur til barnanna hans,
foreldra og systkina.
Fyrir hönd meistaraflokks FH í
knattspyrnu 1988–1993.
Andri Marteinsson, Björn Jóns-
son, Guðmundur Hilmarsson,
Halldór Halldórsson, Hörður
Magnússon, Jón Erling,
Jón Þór, Magnús Pálsson.
Það er vor í lofti. Rigningin sleng-
ist niður sem aldrei fyrr. Litlir gutt-
ar, klæddir regngöllum, horfa hug-
fangnir á litla lækinn, hjá Mössu í
Mýrinni, vaxa og vaxa. Skyldi flæða
yfir veginn? Verður ófært upp á
Holt? Hver dagur er ævintýri. Pálmi
Sveinbjörns, Markús, Hjalti, hennar
Rúnu Rikka, Júlli Hólmgeirs, Þórir
litli Jóns og Maggi Ástu áttu sitt
sögusvið. Hringbrautin var heima-
völlurinn, verkamannaíbúðir, þar
sem Nonni Pálma, Óskar Halldórs,
Dadú og Gunni Magg, Geiri, Rikki
hennar Rúnu, Svenni Pálma og
Kjartan bjuggu fjölskyldum sínum
samastað. Hringbrautin var vinsæll
leikvöllur þar sem krakkarnir í
hverfinu léku sér, spiluðu fótbolta,
milli þess sem mæðinni var kastað,
nýjustu atriði úr þrjúbíó, gjarnan
mynd með Roy Rogers, rædd og
leikin. Þá sýndu sumir góða takta í
framsögu, leikstjórn og leiklist. Al-
úðin við leiklistina var augljós hvort
heldur menn léku hetjuna Roy eða
hestinn Trigger.
Þórir litli Jóns lét snemma að sér
kveða. Hvell röddin heyrðist vel á
Hringbrautinni, þegar uppáhalds-
leikurinn hans var annars vegar.
Gefðann, gefðann, skjóttu, skjóttu.
Oftar en ekki var þó viðkvæðið hjá
okkur hinum. Þórir, hættu að sóla!
Þú gefur aldrei boltann. Skjóttu
Þórir, skjóttu. Ekki má ég heldur
gleyma landafræðileikjunum okkar
Þóris, en þeir fólust í því að leggja
fram spurningar hvor fyrir annan og
þá var nú stundum þráttað. Slíkum
spurningum köstuðum við oft fram
síðar á lífsleiðinni þegar við treyst-
um okkar vináttubönd.
Já, þessi minningabrot koma upp í
hugann þegar ég minnist æskuvinar
míns, Þóris Jónssonar, þess góða
drengs. Uppvaxtarárin á Hring-
brautinni færðu okkur vináttu sem
við mátum báðir mikils og færðu
okkur jafnframt vissu um hvar vin-
arþræðir lágu.
Þórir Jóns varð snemma leikinn,
klókur og útsjónarsamur í fót-
boltanum. Þar var hann á heima-
velli. Einhvern veginn æxlaðist það
svo að við félagarnir á Hring-
brautinni gengum flestir til liðs við
Hauka. Þar sýndi Þórir hvað í hon-
um bjó þegar knattspyrnan var ann-
ars vegar, enda varð hann strax einn
af lykilmönnum í liðinu. Fót-
boltaferill Þóris varð síðan langur og
glæsilegur með Haukum, Val og
FH.
Þórir Jóns verður öllum þeim sem
honum kynntust minnisstæður.
Snöggur í hreyfingum og fasi, dug-
legur og einstaklega fylginn sér.
Vinur vina sinna, glaðvær og hrókur
alls fagnaðar. Sannur FH-ingur með
góða þræði til Hauka. Ósérhlífinn
baráttumaður sem hefur víða lagt
gjörva hönd að verki í okkar ágæta
bæjarfélagi. Fyrir það er þakkað.
Við Elsa minnumst Þóris Jóns-
sonar sem góðs æskuvinar og skóla-
SJÁ SÍÐU 46
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 27. MAÍ 2004 45