Morgunblaðið - 27.05.2004, Síða 46

félaga þar sem glaðværðin var í fyr-
irrúmi.
Nú er komið að kveðjustund. At-
hafnaskáldið Þórir Jónsson kveður.
Kveður þennan heim í blóma lífsins.
Kveður eins og hrifinn með storm-
sveipi í miðjum gróandanum.
Fer burt með blessuðu vorinu sem
heilsar sumri og kveður. En með
sorginni vinnur sunnangolan, sól og
birta sumarsins. Uppskerutími
framundan, byggður á elju og
atorku þeirra sem sáðu góðum fræj-
um. Þá fer líka boltinn að rúlla. Þóri
Jóns væri nú eflaust efst í huga, ef
þekki ég hann rétt, að gefa góð ráð
og segja: svona strákar, tökum á,
áfram, látum boltann rúlla.
Landafræðispurningum vinar
míns, Þóris Jónssonar, verður hins
vegar nú um sinn erfitt að svara.
Kæri vinur, bestu þakkir fyrir
trausta og góða vináttu um áratuga-
skeið. Þín er sárt saknað.
Kæra fjölskylda, Sigga mín og
Nonni, megi góður Guð styrkja ykk-
ur og blessa á sorgarstundu.
Magnús Gunnarsson og Elsa.
Man þig fyrst á Umferðarmið-
stöðinni snemma hausts 1971.
Hrokkinhærður og snaggaralegur
með þetta prakkaralega bros og
stríðnisglampa í augunum; stuttur,
hjólbeinóttur. Við vorum að fara í
rútunni til Laugarvatns þar sem við
höfðum fengið vist í íþróttakennara-
skólanum. Óli Ket með tvær hækjur
við stýrið.
Man ótalmargt en ekki hvenær
við urðum vinir, það bara gerðist,
átti að gerast eins og allt gott sem
hendir mann í lífinu.
Vorum tuttugu strákar en bara
tíu stelpur. Þessvegna var ég „dam-
an“ þín í danstímunum hjá Mínervu.
Held að þú hafir samt aldrei notað
dans við kennslustörfin. Man þegar
þú tróðst með mig marvaðann í
sundprófinu; það var þrekraun fyrir
okkur báða. Man Torresdrykkju
niðri í fjörunni við Skúlagötu,
bongótrommur og gítarspil, trúnað-
arsamtöl inná baðherbergi hjá
Sverri og Elísabetu. Man hvað þú
varst mikill galdrakall með fótbolt-
ann. Man hvað þú varst óttalaus og
áræðinn og taldir oft í mig kjarkinn.
Man að þegar við hittumst aftur
eftir nokkurn aðskilnað uppgötvaði
ég hvað ég hafði saknað þín. Uppfrá
því slitnaði aldrei þráðurinn milli
okkar.
Man eftir „pallinum“ og herra-
kvöldunum. Man umhyggju þína og
stöðuga uppörvun þegar ég átti við
veikindi að stríða. Man ánægjuhlát-
ur þinn þegar ég sagðist vera upp-
fyrir haus í vinnu. Man samtölin
okkar þegar við lágum uppi á hótel-
herbergi á Spáni og veltum fyrir
okkur lífinu og tilverunni. Ég dáðist
að því hvað þú varst bjartsýnn þrátt
fyrir boðaföllin sem þú varst að sigla
í gegnum.
Man eftir rauðvíninu sem þú gafst
okkur á aðfangadag og ræðunni
góðu þegar ég varð fimmtugur. Man
símtölin okkar. Þér fannst gaman að
tala í síma. Þér fannst gaman að tala
við fólk, gaman að vesenast, vera að,
drífa í hlutunum.
Man hvað þú varst mikill vinur
minn.
Við Olga hugsum til ástvina þinna
og vonum að einhvern veginn auðn-
ist þeim að takast á við þá stóru sorg
sem hefur búið um sig í brjóstum
þeirra.
Við þökkum þér samfylgdina og
geymum minninguna um góðan
dreng; þann besta.
Mikið á ég eftir að sakna þín.
Guðmundur Ólafsson.
Hratt flýgur stund. Þórir Jóns-
son, vinur minn og félagi, er horfinn
á braut. Kallið kom öllum að óvör-
um. Laugardaginn 15. maí sl. heim-
sótti hann okkur Sigrúnu og sagðist
vera að fara til New York þennan
sama dag. Sameiginlega höfðum við
átt nokkrar ferðir til þessarar miklu
heimsborgar og notið þar margra
góðra stunda. Nú ætlaði hann að
eiga þar nokkra daga með vinkonu
sinni. Þrisvar sinnum hringdi hann
þessa daga til mín og við rifjuðum
upp sameiginleg kynni af hinum
ýmsu stöðum þar. Okkar kynni
höfðu staðið í rúm 40 ár. Fyrst kom
hann til mín í vinnuskólann í Krýsu-
vík níu ára patti, síðan réðst hann
hjá mér sem kennari í Öldutúns-
skóla. Þar, eins og alls staðar sem
Þórir hefur verið, var hann drif-
krafturinn bæði í skólastarfi og fé-
lagslífi nemenda. Hann reyndist
nemendum sínum eins og góður fé-
lagi og faðir. Í hópi félaga eignaðist
Þórir marga góða vini.
Við hjónin áttum margar ferðir
erlendis með Þóri, Sigurbjörgu og
síðar Dagnýju. Þær voru allar
ánægjulegar og skildu eftir sig góð-
ar minningar um samskipti við þau.
En erfiðar stundir átti vinurinn oft.
Þá þurfti hann að koma og ræða
málin. Fara yfir hlutina hvernig best
væri að finna lausnir sem hentuðu í
hvert sinn. Það var ekki alltaf auð-
velt. En alltaf leitaðist hann við að
komast stórmannlega af við alla sem
voru nærri honum. Hann lifði svo
hratt að oft var erfitt að fylgja hon-
um eftir. Erfiðir tímar voru að baki.
Á síðuustu mánuðum lét hann oft
þessi orð falla: „Nú sigli ég bara
lygnan sjó, Haukur minn.“ Athafna-
maðurinn Þórir Jónsson hefði þó
aldrei siglt lygnan sjó, en brimskafl-
arnir risu ekki eins hátt og þeir
gerðu í lífi hans um tíma.
Hann var einstakur faðir. Allt
hans líf miðaðist við börnin hans.
Alltaf vildi hann vera á réttum stað
og á réttum tíma þegar þau þurftu á
honum að halda. En Þórir var um-
vefjandi gagnvart allri fjölskyldu
sinni. Foreldrar hans og systkin
nutu ríkulega af mannkostum hans.
Við Sigrún eigum erfitt með að
sætta okkur við að þessi góði vinur
okkar eigi ekki eftir að líta inn og
ræða málin eins og hann gerði svo
iðulega. Börnunum hans fjórum,
foreldrum hans, systkinum og ferða-
félaga hans í þessari síðustu ferð og
öllum sem voru honum nánir send-
um við innilegustu samúðarkveðjur.
Sigrún og Haukur Helgason.
Ekki oftar fjölmörg dagleg símtöl
um sameiginlega áhugamálið okkar,
fótboltann í FH. Ekki oftar fundir
hjá þér kl. 8.15 í rekstrarstjórninni.
Ekki oftar gerum við okkur glaðan
dag í góðra vina hópi. Ekki oftar
saman á hliðarlínunni á leikjum FH.
Ekki oftar að fylgjast með frammi-
stöðu pjakkanna okkar, Hjartar
þíns og Brynjars míns í 5. flokknum.
Ekki oftar ræðum við saman um
stjórnmálin þar sem við áttum góða
samleið, eða um daginn og veginn og
ýmis áhugamál. Og ekki aftur tölum
við saman í trúnaði um okkar innstu
hjartans mál. Ekki oftar hérna meg-
in tilverunnar.
Þú lifðir hratt og vildir láta hend-
ur standa fram úr ermum. Komst
líka svo miklu í verk. Það var ekki
alltaf auðvelt að fylgja þér, þegar þú
varst kominn í ham og lést verkin
tala. En mikið var það gefandi og
skemmtilegt. „Við leysum þetta,“
sagðir þú gjarnan, enda var það svo
hjá þér að engin vandamál voru of
stór til að takast á við; þau voru að-
eins verkefni sem leidd voru til
lykta.
En þú varst kallaður af velli á einu
augabragði – alltof skjótt. Þeim ör-
lögum verður ekki breytt. Þau úrslit
standa hversu ósanngjörn sem þau
eru. „Það er ekkert gefið í boltan-
um,“ sagðir þú stundum. Það sama á
við um lífið sjálft.
Þú gafst mér svo margt sem aldr-
ei gleymist. Ákafi þinn og dugnaður
voru eins og vítamínsprauta fyrir
okkur félaga þína og vini. Og í þér
sló heitt hjarta, sem fann til með
þeim sem áttu erfiða daga. Það fann
ég síðast þegar ég stóð yfir moldum
Snjólaugar systur minnar fyrir örfá-
um vikum. Þá var gott að eiga þig að
– eins og alltaf.
Það er svo sárt að horfast í augu
við þá staðreynd að þú sért farinn.
Það sem áður var tilhlökkunarefni,
verkefni sumarsins í kringum fót-
boltann, Evrópukeppni og svo
margt og margt, hefur einhvern
veginn breytt um lit. En uppgjöf var
ekki til í þinni orðabók. Þegar á móti
blés, þá færðist þú í aukana og sóttir
fram. Ég veit að þú vilt að við gerum
slíkt hið sama nú á þessum myrku
dögum og í framtíðinni. Og við vinir
þínir og félagar munum gera það; í
þínum anda.
Hún Jóna Dóra sagði að lífið hjá
okkur fjölskyldunni á Fjarðargöt-
unni yrði aldrei samt, þegar fregnin
af fráfalli þínu síaðist inn í huga og
sál. Svo stóran hlut áttirðu í okkur
hjónum og ekki síður börnum okkar.
Og við í þér.
Börnin þín stóðu hjarta þínu
næst. Erla Björg, Auður, Björk og
Hjörtur voru þínir dýrmætu gull-
molar. Þú vildir allt gera til að auðga
líf þeirra og bæta. Og gerðir það svo
sannarlega. Þau hafa misst svo mik-
ið. Ég trúi því að góður Guð hjálpi
þeim og styðji. Það munum við líka
gera, vinir þínir, eins og við getum.
Vertu viss um það.
Þú lifðir lífinu svo sannarlega lif-
andi. Fékkst þinn skerf af mótlæti,
en barst alltaf höfuðið hátt. Þær
voru þó mun fleiri gleðistundirnar
sem lífið gaf þér. Margra þeirra fékk
ég að njóta með þér. Allar þær
minningar geymi ég og varðveiti.
Jóna Dóra biður fyrir góðar
kveðjur og þakkar þér ógleyman-
lega samleið. Það gera líka börnin
mín, Heimir, Fannar, Brynjar og
Hildur, sem nutu ávallt vináttu þinn-
ar og velvilja.
Far þú í friði, kæri vinur. Við hitt-
umst aftur, þótt síðar verði, á ann-
arri ströndu með góðu fólki. Þá tök-
um við upp þráðinn aftur, þar sem
frá var horfið.
Guðmundur Árni.
Vegir almættisins eru að sönnu
órannsakanlegir. Verstu tíðindi sem
mér hafa borist voru að fregna að
Þórir Jónsson væri fallinn frá langt
um aldur fram. Hrifinn burt í blóma
lífsins frá ungum börnum og hafði
nýlega fundið sér elskulega konu
sem hann bar mikinn hlýhug til. En
á örskotsstund er öllu lokið og eftir
sitjum við magnþrota, sorgmædd og
skilningsvana.
Við Þórir höfum þekkst hartnær
allt okkar líf. Leiðir okkar lágu fyrst
saman í Barnaskóla Hafnarfjarðar
og höfum verið óaðskiljanlegir æ
síðan. Við gengum snemma í Hauka
en hann skipti fljótlega yfir í Val og
lék þar lungann af sínum knatt-
spyrnuferli og komst í allra fremstu
röð íslenskra knattspyrnumanna.
Árið 1975 hóf hann að leika og síðan
þjálfa hjá FH, en hann átti eftir að
leggja þar mikið af mörkum og vera
einn öflugasti forustumaður félags-
ins. Nokkur hvíld varð á því starfi
þegar hann flutti til Stokkhólms
1982, og dvaldi þar í þrjú ár. Þar átt-
um við margar góðar samverustund-
ir, ekki hvað síst eftir að Gísli Ágúst
Gunnlaugsson, vinur okkar, slóst í
hópinn. Myndaðist þar vinátta sem
aldrei bar skugga á. Eftir heimkom-
una var haldið uppi sama dampi.
Stofnaður matarklúbbur, farið í
ferðir, horft á fótbolta og unnið fyrir
FH. En fljótlega dró ský fyrir sólu.
Gísli greindist með ólæknandi sjúk-
dóm sem því miður reið honum að
fullu og hann lést árið 1996. Við
þetta áfall varð samband okkar Þór-
is enn nánara. Við syrgðum sárt
hinn góða dreng og einlæga vin.
Tekin var upp ný iðja eftir að fót-
boltaþrekið þraut. Golfáhugi bloss-
aði upp. Kjartan Guðmundsson, sem
verið hefur staðfastur vinur okkar,
var þar drifkrafturinn. Þórir hafði
mikla ánægju af þessum leik og ekki
síst þeirri hreyfingu og útiveru sem
honum fylgir.
Er ég var í námsleyfi á suðaust-
urströnd Englands kom Þórir í
heimsókn með fjölskylduna og átt-
um við yndislegar stundir og töluð-
um um að eiga þar tíma í ellinni. En
margt fer öðruvísi en ætlað er.
Mikil samskipti hafa verið milli
fjölskyldna okkar, enda var ekki svo
haldið fjölskylduboð að vinirnir
væru ekki mættir. Og ræktarlegri
manni var ekki hægt að kynnast.
Fengi hann pata af vandamálum var
hann fyrstur á vettvang til að leggja
líkn með þraut. Þótt við hjónin höf-
um misst lífstíðarvin er missir
ÞÓRIR JÓNSSON
MINNINGAR
46 FIMMTUDAGUR 27. MAÍ 2004 MORGUNBLAÐIÐ
Ástkær sonur okkar, bróðir, faðir, afi og
mágur,
GUÐMUNDUR SIGURÐSSON,
Hörgslundi 4,
Garðabæ,
lést í Bretlandi föstudaginn 14. maí.
Útför hans fer fram frá Garðakirkju fimmtu-
daginn 27. maí kl. 13.30.
Sigurður Einar Jónsson, Hjördís Guðmundsdóttir,
Hjördís Guðmundsdóttir,
Ellen Guðmundsdóttir,
Viðar Sigurðsson, Halldóra Halldórsdóttir,
Jón Rúnar Sigurðsson, Tove Karen Rödne,
Guðrún Björg Sigurðardóttir, Ágúst Pedersen.
Þökkum auðsýnda samúð og vinarhug við
andlát og útför ástkærs föður okkar, tengda-
föður, afa og langafa,
HALLGRÍMS VALGEIRS
GUÐMUNDSSONAR,
Stórholti 47,
Reykjavík.
Sérstakar þakkir til starfsfólks gjörgæslu- og
hjartadeildar Landspítalans við Hringbraut.
Soffía Sandra Cox,
Fríða Kristín Elísabet Guðjónsd., Hans Hafsteinsson,
Sonja Guðbjörg Guðjónsdóttir,
Halla Sjöfn Hallgrímsdóttir, Jóhann Sigurður Víglundsson,
Anna Lydia Hallgrímsdóttir,
Sigríður Hallgrímsdóttir, Guðjón Steinarsson,
Sveinn Hallgrímsson,
Elsa Halldís Hallgrímsdóttir, Hans Erik Strandberg,
Hallgrímur Valgeir Yoakum,
barnabörn, barnabarnabörn
og aðrir aðstandendur.
Elskuleg móðir, tengdamóðir, amma og lang-
amma,
KATRÍN MARÍN VALDIMARSDÓTTIR
frá Bolungarvík,
lést fimmtudaginn 20. maí.
Hún verður jarðsungin frá Hólskirkju í Bolung-
arvík laugardaginn 29. maí kl. 14.00.
Dagbjartur Þorbergsson, Álfdís Jakobsdóttir,
ömmu- og langömmubörn.
Elskulegur eiginmaður minn, faðir okkar,
tengdafaðir og afi,
GUNNLAUGUR BJÖRNSSON
viðskiptafræðingur,
Hrauntungu 9,
Kópavogi,
sem lést á líknardeild Landspítalans, Kópavogi,
miðvikudaginn 19. maí, verður jarðsunginn frá
Digraneskirkju föstudaginn 28. maí kl. 15.00.
Jónína Margrét Bjarnadóttir,
Björn Gunnlaugsson, Regína W. Gunnarsdóttir,
Stefán Bj. Gunnlaugsson, Ólöf Jónsdóttir,
Guðmundur K. Gunnlaugsson
og barnabörn.
Eiginkona mín, móðir okkar, tengdamóðir,
amma, langamma og langalangamma,
AÐALHEIÐUR JÓNSDÓTTIR,
Lönguhlíð 7a,
Akureyri,
verður jarðsungin frá Glerárkirkju föstudaginn
28. maí kl. 14.00.
Þeim, sem vilja minnast hennar, er bent á
dvalarheimilið Hlíð, Akureyri.
Pétur Jóhannsson,
Sæunn Steindórsdóttir, Garðar Björnsson,
Rannveig Alfreðsdóttir, Vilhelm Guðmundsson,
Leonóra Möller, Einar Möller,
Regína Pétursdóttir, Bergur Ingólfsson,
Birgir Pétursson, Maríetta Munoz,
ömmubörn, langömmubörn
og langalangömmubarn.