Morgunblaðið - 27.05.2004, Síða 48

MINNINGAR
48 FIMMTUDAGUR 27. MAÍ 2004 MORGUNBLAÐIÐ
boð á undan sér og fréttir af góðum
dreng sem fyrirvaralaust er hrifinn
á brott yfir móðuna miklu er öllum
mikið áfall og sorgin er djúp.
Þórir Jónsson var formaður
æskulýðs- og tómstundaráðs Hafn-
arfjarðar, ÆTH, árin 1986 til 1994.
Hann var ákaflega farsæll í sínum
störfum, mikil málafylgjumaður og
lét sér fátt vera óviðkomandi er
snerti málaflokkinn. Þórir stýrði
ákaflega samhentri nefnd og var í
raun vonlaust að átta sig á hinu póli-
tíska litrófi nefndarmanna enda
samstaða eindræg og vörðuð því
göfuga markmiði að búa unga fólk-
inu í bæjarfélaginu eins góðar að-
stæður til félags- og tómstunda-
starfs og kostur var.
Þórir hafði næman skilning á hög-
um unga fólksins enda lét hann til
sín taka á mörgum sviðum æskulýð-
mála. Hann var víðsýnn maður og
skildi þarfir unga fólksins fyrir fjöl-
breytileg verkefni á vettvangi frí-
tímans. Á sama tíma og hann gerði
miklar kröfur til afreksfólks bæði í
boltanum og á öðrum sviðum æsku-
lýðsmála hvatti hann af heilum hug
og ákaft öll ungmenni til dáða. Að
taka þátt í starfi og vera virkur var
ekki síður mikilvægt. Félagsleg
færni og sú mikilvæga þjálfun sem
unglingar öðlast með þátttöku í fé-
lagsstarfi var honum ljós enda lagði
hann mjög mikla áherslu á slíka
starfsemi á kennaraárum sínum í
Öldutúnsskóla.
Þórir var áhrifamikill formaður
æskulýðs- og tómstundaráðs og sem
slíkur bar hann gæfu til að koma
mörgum góðum málum í fram-
kvæmd. Sá sem þetta ritar er þakk-
látur fyrir að hafa orðið þeirrar
gæfu aðnjótandi að hafa fengið að
vera honum samferða í ýmsum þeim
málum og ekki síst fyrir að eiga vin-
áttu hans vísa í gegnum árin.
Börnum Þóris, fjölskyldunni allri
og unnustu vottum við, starfsfólk
íþrótta- og tómstundanefndar Hafn-
arfjarðar, okkar dýpstu samúð,
missir þeirra og sorg er mikil. Bless-
uð sé minning hins góða drengs Þór-
is Jónssonar
Árni Guðmundsson,
æskulýðs- og tómstunda-
fulltrúi í Hafnarfirði.
Miðvikudagur, klukkan rétt orðin
níu. Símhringing frá góðum vini,
Halldóri Einarssyni, með váleg tíð-
indi. Þórir Jónsson hafði dáið í
hörmulegu umferðarslysi tveimur
tímum áður. Ég féll saman. Sameig-
inleg saga okkar Þóris spannaði 40
ár, allt frá því er hann, 13 ára gam-
all, hóf knattspyrnuæfingar með
Val. Við urðum strax miklir mátar,
þrátt fyrir eða kannski vegna þess
hve ólíkir við vorum, til orðs og æðis.
Það átti eftir að reynast okkur vel, í
nánu samstarfi að kennslu, fótbolta
og ferðamálum. Í 30 ár vorum við
nánast eins og bræður, bestu vinir,
en Þórir átti reyndar nokkra slíka,
því maðurinn var sannur gleðigjafi
og mikill vinur vina sinna. Þórir var
mikill áhrifavaldur í lífi mínu, mest á
tíu ára tímabili 1986-1995. Hann
fékk mig með sér í kennslu í Öldu-
túns-skóla í Hafnarfirði, við settum
á fót ferðaþjónustu fyrir íþróttahópa
sem varð aðal-starfssvið beggja,
saman í tíu ár, síðan í samkeppni í
tæpan áratug. Við unnum saman hjá
FH, fyrst 1986, hann sem fram-
kvæmdastjóri knattspyrnudeildar,
ég sem þjálfari meistarflokks ásamt
Inga Birni Albertssyni, sameigin-
legum vini úr Val. Aftur 1993 og 94,
Þórir þá formaður knattspyrnu-
deildar og ég þjálfari. Samstarfið
gekk vel og FH varð „langnæst-
besta“ lið Íslands. Við ferðuðumst
mikið saman til útlanda, eignuðumst
fjölda vina og kunningja enda Þórir
einstakur maður, ófeiminn og
heillandi. Hann gat ekki farið með
fólki í lyftu milli hæða án þess að
heilsa því og spjalla við það. Lest-
arferðir urðu leið til að kynnast fólki
og gantast við börn, sama hverrar
þjóðar þau voru, fordómar gagnvart
þjóðernum eða litarhætti fólks voru
ekki til í Þóri. Þegar hann lenti við
hlið ókunnugra í flugvél milli landa,
mátti bóka að hann vissi allt um við-
komandi fyrir lendingu. Á þessum
árum eyddum við Þórir að jafnaði
tíu klst. á dag saman, oft meira, við
störf okkar í ferðaþjónustu og fót-
bolta. En það reyndist of mikið fyrir
tvo ólíka einstaklinga, því þótt
markmiðin væru hin sömu, greindi
okkur á um leiðir. Árekstrar urðu og
á endanum samstarfsslit og því mið-
ur einnig vinslit. Ég saknaði vináttu
hans mjög, meira en ég vildi viður-
kenna, en tíminn læknar allt og und-
anfarið fann ég sterkt fyrir vilja
hans til sátta, þegar við hittumst á
förnum vegi og í afmælum góðra
vina. Forsjónin kom mér til hjálpar.
Ég kom óvænt með tveimur vinum
okkar í heimsókn til Þóris daginn
áður en hann lagði upp í ferð sem
átti eftir að reynast hans hinsta í
þessari jarðvist. Hann tók mér opn-
um örmum, eins og honum einum
var lagið, bauð mér á herrakvöld FH
og sæti við borð sitt. Það er mér nú
ómetanlegt að hafa átt þessa kvöld-
stund með mínum gamla og góða
vini og gott að finna aftur faðmlag
hans og hlýju, enda 30 ára einstök
vinátta að baki. Þórir Jónsson var
hluti af minni fjölskyldu á sama hátt
og foreldrar hans, systkini, börn og
vinir voru einnig mínir vinir.
Ég, eiginkona mín Rita Kárason,
dætur okkar, foreldrar mínir,
tengdaforeldrar og systkini biðjum
algóðan Guð að blessa ættingja og
vini Þóris og styrkja í sorginni. Guð
blessi minningu Þóris Jónssonar;
hans verður sárt saknað og skarð
það sem hann skilur eftir sig verður
aldrei fyllt.
Hörður, Rita og fjölskylda.
Þau verða ekki fleiri símtölin, oft
mörg á dag, til að taka stöðuna á
FH-liðinu, leikmannahópnum, hvar
yrði æft, hvernig æfingin gekk fyrir
sig, með vangaveltum um næstu
skref. Þau verða ekki fleiri símtölin,
oft mörg á dag, um hvernig við ætt-
um að skipuleggja körfuboltaferðir
til Södertalje og fleiri staði, fótbolta-
ferðir til Portúgals og Spánar fyrir
páska eða Svíþjóðar á sumrin. Þeir
verða ekki fleiri fundirnir um allt
þetta og margt fleira, þar sem þú
varst hvort tveggja í senn fundar-
stjóri og fundarritari.
Við setjumst ekki framar með öl
og harðfisk og förum yfir framhaldið
á fótboltanum, stöðuna í skólanum
eða önnur dæmi sem þarf að klára.
Við skjótum ekki framar léttum
kímniskotum um sentimetrafjölda
og hæð, skotum sem ókunnugum
stundum blöskraði en kunningjar
höfðu gaman af og tóku þátt í.
Þær verða ekki fleiri ræðurnar,
sem þú fluttir hvort heldur sem var í
Krikanum eða á erlendri tungu þar
sem „unbelievable believe me“
fylgdi gjarnan með.
Það kemur enginn í staðinn fyrir
þig, Þóri, Trölla, dverginn, metrann,
þúfuna – já, þau voru mörg nöfnin
sem okkur datt í hug að skjóta hvor
á annan, og alltaf var hlegið dátt á
eftir. „Hvernig nennirðu að vera
svona lítill?“ „Það er aðalatriðið að
ná niður.“
Atorkan, eljusemin, dugnaðurinn
og árveknin þegar fótboltinn í FH
var annars vegar var ótrúleg. Nýj-
asta dæmið var herrakvöldið þar
sem við hinir hristum höfuðið í
fyrstu þegar þú talaðir um að smala
350 „hausum“ þannig að sem flestar
„kúlur“ kæmu í kassann. En auðvit-
að hafðist það eins og annað sem þú
lagðir upp með.
Takk fyrir vináttuna, ráðlegging-
arnar, hvatninguna og fyrir það að
vera alltaf þú sjálfur. Takk fyrir
samleiðina, kæri vinur. Það fyllir
enginn skarð Þóris Jónssonar en
minningin um hann lifir.
Aðstandendum votta ég mína
dýpstu samúð.
Leifur S. Garðarsson.
Vegir okkar Þóris lágu saman fyr-
ir 35 árum þegar ég sá hann fyrst,
yfir verslunarmannahelgi, í tjaldi.
Síðan vorum við félagar næstu fimm
árin, með hléum. Þórir var mikið í
fótbolta á þessum árum og var í
íþróttakennaranámi á Laugarvatni.
Þær voru margar ferðirnar til Laug-
arvatns á þessum árum.
Kennari var hann af náttúrunnar
hendi, því hann var alltaf að kenna, á
einn eða annan máta. Ég gleymi
ekki, þegar hann var að „hlýða“ mér
yfir höfuðborgir heimsins. Hann var
ímynd heilbrigðis og á móti flestu
sem var ekki hollt og heilbrigt. En
helst er þó að minnast að hann var
hreinn og beinn í öllu og ávallt glað-
ur og jákvæður og tók upp hanskann
fyrir þá sem voru minnimáttar í
samfélaginu. Þannig minnist ég Þór-
is Jónssonar.
Sérstöku þakklæti vil ég koma á
framfæri til hans og hans foreldra,
fyrir yndislegt viðmót við mig, er ég
dvaldi á þeirra heimili, sem mótaði
mig að mörgu leyti sem þann ein-
stakling sem ég er í dag.
Ekkert fær tekið í burtu minning-
arnar frá þessum árum.
Ef á mínum ævivegi
ástvinum ég sviptur er
Guðs son mælir. „Grát þú eigi,
geymdir eru þeir hjá mér.
Aftur gefa þér skal þá,
þar sem hel ei granda má.“
(V. Briem.)
Friður Guðs veri með fjölskyldu
hans.
Guðrún I. Gunnarsdóttir,
Bandaríkjunum.
Kveðja frá Akranesi
Góður félagi er genginn. Þórir
Jónsson var einn af öflugustu for-
ustumönnum íslenskar knattspyrnu.
Hann var góður knattspyrnumaður,
góður félagi og mikill vinur vina
sinna. Við Skagamenn vottum að-
stendum hans og FH-ingum öllum
okkar dýpstu samúð vegna andláts
hans.
Gunnar Sigurðsson, formaður
rekstrarfélags K.F.Í.A.
Góður vinur okkar, Þórir Jónsson,
er fallinn frá.
Við félagar hans úr Skallablaks-
félaginu Skallagrími viljum minnast
hans með nokkrum orðum.
Árið 1983 fæddist sú hugmynd hjá
fyrrverandi leikmönnum Vals að
efna til reglubundinna æfinga í
íþróttagrein sem nefnist skallablak.
Skallablak er eins og venjulegt blak,
með þeirri undantekningu að í stað
þess að slá bolta með höndum er ein-
ungis leyfilegt að skalla eða sparka
knetti yfir netið. Sem sagt, skilgetið
afkvæmi blaks og fótbolta. Hafist
var handa við reglubundnar æfingar
í ÍR-húsinu við Túngötu, sem þótti
hentugt til þess. Var æft reglulega
yfir vetrartímann, auk þess sem við
kepptum, bæði heima og heiman, við
félaga okkar á Akureyri, sem stund-
uðu einnig þessa skemmtilegu
íþróttagrein.
Án vafa var Þórir leiknastur okk-
ar, enda er hann í þeim hópi ís-
lenskra knattspyrnumanna, sem
náð hafa lengst í fíntækni fótboltans.
Skreytti hann æfingar okkar með
sínum fágaða stíl, skemmtilega
keppnisskapi og hressandi nærveru.
Og þó að reglubundnar æfingar hafi
lagst af fyrir nokkrum árum hafa
menn haldið hópinn og treyst vin-
skapinn.
Þóris verður sárt saknað í okkar
hópi. En sárastur er söknuður fjöl-
skyldu hans, barna og unnustu. Við
sendum þeim okkar innilegustu
samúðarkveðjur.
Skallablaksfélagið Skallagrímur,
Bjarni, Dýri, Grímur,
Guðmundur Þ., Ingi Björn,
Halldór, Helgi B., Helgi M.,
Hermann, Hilmar, Hörður,
Jóhann, Magnús, Magni,
Úlfar, Valur og Vilhjálmur.
Vormorgunn með vængjaþyt í lofti.
Vaknaði söngrödd þrastarins,
fagnar komu dags bak við blámóðu fjalls-
ins.
Jörðin rís af svefni nætur
og fyrsta blómið lýkur upp krónu sinni
eins og barn sem opnar lófann
í gleði yfir því að vera til.
Allt er kyrrt og hljótt
– og Fjörðurinn er svo fagur.
Þú leggur af stað
í ferð dagsins.
Ný störf bíða úrlausnar
þinna hröðu, öruggu handa.
Þú lítur fram á veginn
með leiftri í auga
og fögnuði yfir því að leysa
ný verkefni, nýjar þrautir, með gleði
og brosi sem vermi veröldina í kring.
Snögglega missir sólin birtu sína.
Svart ský kemur þjótandi
og hylur augu þín
og kuldinn nístir hjartað.
Þú grúfir andlitið að jörðinni.
Á einu andartaki hverfur heimurinn
í þögn sem þú þekkir ekki.
-Aðeins eitt andartak-
Þá finnst þér þú heyra rödd.
Var einhver að kalla?
,,Sjáðu,“ segir röddin,
,,bjarmann bak við skýið.
Dagur er á lofti
þú hefur verk að vinna.“
Þú lítur hikandi upp.
Það er að birta.
Brátt ertu baðaður ljósi
sem bendir þér áfram
líkt og fingur Guðs.
Var þetta ef til vill sjálfur Guð?
Þú horfir umhverfis þig og sérð
að Fjörðurinn er á sínum stað,
fegurri en nokkru sinni
í töfrum morgunljómans.
Þá veistu að öllu verður óhætt.
Þú finnur að þú ert sterkur,
reiðubúinn að halda áfram,
takast á við ennþá stærri verkefni,
leysa erfiða hnúta,
rétt eins og áður.
Og þú gengur föstum, ákveðnum skrefum,
hraðar – hraðar
mót nýjum ókunnum krafti.
- Við stöndum hljóð í þökk
og vitum að þú, sem alltaf átt
svo mikið að gefa öðrum,
heldur þína beinu braut,
djarfur, glaður
og sendir bjarta brosið
og hlýja handtakið sem fyrr inn í líf okkar.
Og Fjörðurinn speglar fegurð himins
í morgunsárinu.
Guð blessi Þóri Jónsson og ástvini
hans alla.
Sigríður I. Þorgeirsdóttir.
Miðvikudagurinn 19. maí hófst
eins og hver annar dagur. Við héld-
um öll af stað til að sinna verkefnum
dagsins, alls óundirbúin þeim sorg-
arfréttum sem bárust okkur þennan
morgun. Þórir Jónsson, kennarinn
okkar, hafði látist í hörmulegu bíl-
slysi aðeins nokkrum klukku-
stundum fyrr. Við slík tíðindi er eins
og tíminn standi kyrr og þá skynjar
maður hversu veröldin er hverful,
þar sem heimurinn er á einu auga-
bragði annar en hann var. Seinna
sama dag hittumst við nokkrir
bekkjarfélagar, kveiktum á kertum
og rifjuðum upp ljúfar minningar frá
þessum árum. Ljóst var að bekkur-
inn okkar samanstóð af fjörugu og
hugmyndaríku ungu fólki. Því má
segja að það hafi orðið okkur til
happs að fá eins snjallan kennara og
Þórir var því hann náði að kalla fram
það besta í fari okkar með jákvæðni
og festu. Hann var einstaklega lag-
inn við að fá okkur krakkana til að
gera hluti sem höfðu ekki vakið
áhuga okkar áður og tóku margir
miklum framförum í námi. Einnig
kom hann með margar nýjungar inn
í kennsluna og við æfðum framsögn
með því að stíga í „ræðupúltið“ og
fórum í marga nýja og áhugaverða
leiki eins og til dæmis „Kommande
pikkaló“. Við þetta urðu ákveðin
þáttaskil í viðhorfi okkar til okkar
sjálfra og íþróttamanninum Þóri
tókst að virkja keppnisandann í
bekknum og samheldni sem jafnvel
enn í dag ríkir á meðal okkar.
Þórir, okkur hlýnar um hjarta-
ræturnar þegar við rifjum upp
þennan tíma og við sjáum þig ljóslif-
andi fyrir okkur þar sem þú gengur
hröðum skrefum inn í kennslustof-
una, hrokkinhærður, glaðhlakkaleg-
ur á svip, sveiflandi lyklakippunni í
annarri hendinni, í gráum flauels-
buxum og ljósbrúnum tréklossum
sem glymur vel í. Öðrum fremur
bjóst þú yfir þeim hæfileika að mæta
hverju okkar sem jafningja þínum
þegar því var að skipta og fyrir þér
vorum við öll sýnileg.
Farðu í friði, vinur minn kær,
faðirinn mun þig geyma.
Um aldur og ævi þú verður mér nær,
aldrei ég skal þér gleyma.
(Bubbi Morthens.)
Kæri Þórir, á stundu sem þessari
er fátt um svör en efst í huga okkar
er þakklæti og hlýja fyrir tímann
sem við áttum með þér. Megi Guð
blessa þig og ástvini þína og umvefja
með kærleika sínum á þessari sorg-
arstund.
Gísli Guðlaugsson,
Jóhanna Jensdóttir,
Karen Viðarsdóttir,
Sigríður Á. Gunnlaugsdóttir.
Nú hafa mjög margir misst svo
mikið, var það fyrsta sem fór í gegn-
um hugann þegar þeirri miklu
harmafrétt var komið til mín að Þór-
ir Jónsson hefði látið lífið í bílslysi.
Þakklæti fyrir að hafa átt Þóri sem
vin er það sem fyllir hugann, jafn-
framt djúp og einlæg samúð til
barnanna, kærustu, foreldra og
systkina og síðan til alls þess fjölda
vina sem nú syrgir. Föðurástin mun
aldrei fölna, segir í texta lags sem
Þórir kunni vel að meta og hann
mun vaka yfir þeirra velferð þótt í
fjarlægð sé. Þórir var ekki stór vexti
en því stærri í hugsun og áræði. Ein-
stakt hjartalag, glaðværð og ríkur
vilji til að láta gott af sér leiða og
gleðja aðra fór ekki fram hjá þeim
sem urðu honum samferða á göng-
unni í gegnum lífið. Þórir lifði lífinu
svo sannarlega lifandi, sífellt að
huga að hlutunum, hringja til að rétt
tékka á hvort allt væri ekki í standi
og kunni að taka þátt í gleði og sorg-
um síns fólks. Haustsamkoman ár-
lega á Pallinum var ákveðin á ferð
norður í land eitt árið og þangað var
safnað góðum hópi vina Þóris þar
sem gestrisni hans naut sín svo vel.
Þar spilaði kær vinur Þóris á píanóið
og aðrir sungu með. Ég man vel þeg-
ar ég sá fyrst til Þóris spila innan-
hússknattspyrnu í Valsheimilinu á
sama tíma og við lærisveinar Óla B.
Jónssonar vorum að gera klárt til að
fara út á malarvöllinn til æfingaleiks
að vetrarlagi. Ég hafði þá aldrei séð
nokkurn leikmann jafn lipran með
boltann og ég nefndi það við Óla að
ef það vantaði mann hjá okkur þá
væri gutti inni í sal sem gæti fyllt
skarðið þótt ennþá væri hann aðeins
í þriðja flokki. Sautján ára var Þórir
orðinn leikmaður með meistara-
flokki Vals og var þá jafnframt val-
inn í landsliðið, einn yngsti lands-
liðsmaður okkar. Í leik með Val
gegn Anderlecht í Evrópukeppninni
þetta sama ár heillaði Þórir forráða-
menn þessa stóra félags og knatt-
spyrnustjóri liðsins sá ekki annan
kost en setja á Þóri þekktan harð-
jaxl í seinni leiknum til þess að
freista þess að hemja snillinginn.
Knattspyrnuferill Þóris var far-
sæll en náði ekki þeim fyrirheitum
sem vænta mátti frá undrabarninu.
Yuri Ilitsjev, sá farsæli rússneski
þjálfari sem þjálfaði Valsliðið um
nokkurra ára skeið, kallaði hann
prófessor Þóri. Honum fannst Þórir
alltaf hafa skoðanir á málunum og
þeir skeggræddu gjarnan um hin
ýmsu atriði knattspyrnunnar. Leið-
togahæfileika hafði Þórir í ríkum
mæli og þeirra naut fjöldi æskufólks
í Hafnarfirði í gegnum tíðina. FH
hefur um áratugaskeið notið ríku-
lega drifkrafts Þóris sem viljað hef-
ur sjá félagið í fremstu röð. Þar hef-
ur Þórir einnig notið sín vel í hópi
frábærra félaga. Íslensk knatt-
spyrna hefur misst einn sinn öflug-
asta og jákvæðasta félaga. Einkalíf
Þóris var ekki alltaf dans á rósum.
Erfiðar ákvarðanir voru teknar en
Þórir virti kringumstæður og var vel
meðvitaður um að hin ýmsu mál eiga
sér fleiri en eina hlið.
Minningin um afbragðs dreng
mun lifa um ókomna framtíð.
Halldór Einarsson.
ÞÓRIR JÓNSSON