Morgunblaðið - 27.05.2004, Page 49

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 27. MAÍ 2004 49
Góður félagi er fallinn frá. Þórir
var lífsglaður, skemmtilegur og vel-
viljaður maður. Leiðtogahæfileikar
hans nutu sín í félagsstörfum fyrir
FH og með framtakssemi og metn-
aði sínum átti hann stóran þátt í
uppgangi og framþróun knattspyrn-
unnar í félaginu.
Einlægar samúðarkveðjur til að-
standenda.
Hallsteinn Arnarson.
Drengur góður í bestu merkingu
þeirra orða hefur kvatt og minning-
ar hrannast upp.
Kynni okkar Þóris hófust í Kenn-
araskólanum á námsárum okkar og
að sjálfsögðu í tengslum við fótbolt-
ann. Á þessum tíma var hann þekkt-
ur knattspyrnusnillingur en ég
sveitamaður sem ekki hafði leikið al-
mennilegan leik og varla séð alvöru
leik. Við Þórir vorum báðir í knatt-
spyrnuliði skólans og með okkur val-
inn maður í hverri stöðu. Sjálfs-
traust mitt var ekki upp á marga
fiskana innan um þessi þekktu nöfn.
Þórir skynjaði fljótt minnimáttar-
kennd mína og leiðbeindi mér, hvatti
og hrósaði á sinn sérstaka hátt.
Sannfæringarkrafturinn var ómót-
stæðilegur þá eins og alltaf síðar. Ég
fékk fljótt á tilfinninguna að það
væri eitthvað spunnið í þennan
hressa og galgopalega strák. Síðar
lágu leiðir okkar aftur saman í FH,
félaginu okkar. Þórir, þá fram-
kvæmdastjóri knattspyrnudeildar
FH og driffjöður í öllu starfi deild-
arinnar, réð mig í starf aðalþjálfara
og til að hafa umsjón með uppbygg-
ingarstarfi yngri flokka félagsins.
Að mörgu leyti vorum við Þórir
ólíkir en náðum vel saman. Við bætt-
um hvor annan upp og vorum báðir
tilbúnir að vaða eld og reyk til að
efla félagið okkar. Ég vona og trúi
að FH hafi notið góðs af samstarfi
okkar og brölti.
Það var lærdómsríkt að umgang-
ast og starfa með Þóri og ekki síður
skemmtilegt. Áhuginn, metnaður-
inn, keppnisskapið og ekki síst
„snerpan“ gerðu hann óvenju af-
kastamikinn. Ánægjulegar og eftir-
minnilegar samvistir við hann hafa
gefið mér mikið og nú á kveðjustund
þegar hugurinn leitar til baka renn-
ur það upp fyrir mér að Þórir var
meiri áhrifavaldur í lífi mínu en ég
hafði gert mér grein fyrir.
Hægt væri að rifja upp fjölmörg
skemmtileg atvik, samverustundir
og ekki síst uppákomur þar sem
Þórir var miðdepillinn og frum-
kvöðull. Mæting á Pallinn er dæmi-
gert uppátæki sem lýsir Þóri vel.
Einu sinni á ári krafðist hann þess
að helstu vinir hans úr öllum áttum
mættu á Pallinn heima hjá honum. Á
þeim stundum naut hann sín vel þar
sem örlætið, vinarþelið og glaðværð-
in sem geislaði af honum smitaði
aðra. Það var vel leggjandi á sig löng
ferðalög landshorna á milli til að
missa ekki af þeirri samkomu og
reyndar öðrum með sameiginlegu
vinafólki.
Það var aldrei nein lognmolla í
kringum Þóri. Hann var það sér-
stakur og eftirminnilegur persónu-
leiki að skarð hans verður aldrei
fyllt, hálfgerð þjóðsagnapersóna nú
þegar á ýmsum vettvangi.
Lífið er ekki eingöngu félagsstörf
og gleðskapur. Hjá Þóri, eins og
mörgum, skiptust á skin og skúrir í
lífinu. Hann þurfti að takast á við
erfiðleika og mótlæti sem hefði
dregið allan mátt úr mörgum. Það
var hins vegar ekki honum líkt að
láta undan og einmitt á viðkvæmum
stundum og í krefjandi aðstæðum
fannst mér hann sýna best og sanna
hversu traustur og heilsteyptur
hann var, heiðarlegur og hreinskipt-
inn gagnvart öllum.
Þórir var góður vinur barna okkar
og velgjörðarmaður fjölskyldunnar
eftir að við bjuggum í íbúð hans í
Hafnarfirði í tvö ár á meðan hann
starfaði í Svíþjóð.
Það var auðvelt að láta sér þykja
vænt um þennan einlæga og trygga
vin. Við Ásta, börnin okkar og fjöl-
skyldur erum þakklát fyrir að hafa
fengið að eiga með honum ógleym-
anlegar og dýrmætar stundir.
Til barnanna Erlu Bjargar, Auðar
Daggar, Bjarkar og Hjartar, unn-
ustu, foreldranna Jóns og Sigríðar,
systkina, fjölskyldna þeirra og ann-
arra sem eiga um sárt að binda leit-
ar nú hugurinn með óskum og bæn
um guðsblessun og styrk á þessum
erfiðu stundum.
Albert Eymundsson.
Þegar fregnin um andlát vinar
míns, Þóris Jónssonar, barst mér til
Noregs átti ég erfitt með að trúa að
sönn væri. En veruleikinn kom fljótt
til baka og við verðum að kyngja
þeirri staðreynd að Þórir er ekki
lengur á meðal vor.
Við Þórir kynntumst meðan við
stunduðum nám í Kennaraskólanum
á öldinni sem leið. Öllum sem kynnt-
ust honum varð fljótlega ljóst að
þórir var langt í frá að vera það sem
menn í daglegu tali kalla venjulegur
maður.
Hann var virkari í öllu sem hann
tók sér fyrir hendur en meðaljóninn.
Hann var líka hugmyndaríkari en
flestir aðrir og það sem kannski ein-
kenndi Þóri mest var að hann kom
flesum hugmyndum sínum í fram-
kvæmd.
Ég ætla að segja eina stutta sögu
sem sýnir hvernig Þórir tók á mál-
unum.
Dag einn í maí árið 1990 átti ég
leið inn á Samvinnuferðir á Hótel
Sögu þar sem kona mín hafði nýlega
hafið störf. Þar vann þá einnig Þórir
Jónsson sem ég hafði ekki séð í
nokkur ár. Hann hafði ekki fyrir því
að svara kveðju minni en sagði um
leið og hann sá mig: „Heyrðu Dunni,
ertu ekki til í að flytja í Hafnar-
fjörð?“ Ég játti því svo sem þó það
væri alls ekkert á döfinni. „Og nátt-
úrlega að kenna í Öldutúni?“ bætti
hann við. Þegar ég sagði honum, í
hálfkæringi, að það kæmi náttúrlega
enginn annar skóli til greina en
Öldutúnið kom svarið: „Þá er það
ákveðið.“
Síðan tók hann upp símann, talaði
við skólastjórann og sagðist vera bú-
inn að fá kennara að skólanum.
Tveimur dögum síðar mætti ég á
skrifstofu skólastjórans til viðræðna
við Hauk Helgason. Þegar ég gerði
mig líklegan til að fara sagði Hauk-
ur: Bíddu aðeins, vinur. Við Þórir
vorum á fundi í gærkvöldi og fannst
best að gera þetta svona. Um leið
dró hann upp úr skúffu sinni útfyllt
umsóknarblað sem hann rétti að
mér. „Þú skrifar bara undir hér.
Þetta verður nefnilega tekið fyrir á
skólanefndarfundi í kvöld.“
Maí-heimsóknin í Öldutúnsskóla
reyndist mér eitthvert mesta happ á
lífsleiðinni. Fyrir það get ég aldrei
fullþakkað Þóri Jónssyni. Nú þegar
maður situr og ritar þessi fátæklegu
orð leitar hugurinn til alls þess sem
maður brallaði með Þóri. Söknuður-
inn er mikill og það er stutt í tárin.
En það er líka stutt í brosið.
Kæri vinur. Ég þakka þér enn og
aftur fyrir samfylgdina hérna megin
móðunnar miklu. Við hittumst aftur
hinum megin.
Ég sendi börnum Þóris og fjöl-
skyldu hans mínar innilegustu sam-
úðarkveðjur.
Guðni Þ. Ölversson.
Kær vinur minn og samstarfs-
maður Þórir Jónsson er látinn. Því
er erfitt að trúa að aldrei munir þú
aftur sitja við skrifborðið þitt talandi
í báða símana, með mann fyrir fram-
an þig. Aldrei aftur kallarðu á mig:
„Lúlli, hver er staðan hjá okkur? Er-
um við ekki að berjast? Verðum við
ekki sigurvegarar í þessu öllu?“
Leiðir okkar lágu fyrst saman í
FH, þar var ég lítill pjakkur spilandi
fótbolta öllum stundum en þú í for-
svari fyrir knattspyrnudeildina. All-
ar götur síðan var fótboltinn ávallt
miðpunkturinn í öllum okkar sam-
skiptum. Síðar meir þróaðist sam-
starf okkar og vinátta samhliða
störfum okkar hjá FH og haustið
1997 réðstu mig til starfa með þér á
íþróttadeild Úrvals-Útsýnar.
Minningar mínar um þig eru ótal-
margar en upp úr stendur að alltaf
varst þú jákvæður og þróttmikill.
Oft höfum við verið ósammála og
stundum skipst hressilega á skoð-
unum, en þrátt fyrir það var alltaf
stutt í húmorinn. Þú varst sérlega
flinkur að leysa hvers konar vanda-
mál og þegar allt virtist stefna í
óefni og virkilega þurfti að bjarga
málum þá varst þú öllum mönnum
fremri. Ég hafði oft á orði að þú vær-
ir ekki alveg með sjálfum þér nema
þegar virkilega þyrfti að bretta upp
ermarnar.
Þú varst hreinskilinn og heiðar-
legur í samskiptum þínum við annað
fólk og gekkst hreint til verks, vissir
að ef þú gerðir ekki hlutina sjálfur
myndi enginn annar gera þá fyrir
þig og þannig varstu, alltaf leiðandi
með góðu fordæmi. Þú hafðir engan
áhuga á að vera í einhverjum for-
stjóraleik, komst til dyranna eins og
þú varst klæddur og sagðir það sem
þér bjó í brjósti og skipti þá engu við
hvern þú varst að tala. Einhverju
sinni vorum við á leið á fund með
háum herrum og ég hafði á orði að
við værum varla klæddir fyrir slíkan
fund, báðir í gallabuxum og bol. Svar
þitt er mér minnisstætt og lýsti þér
vel: „Lúlli, við erum bara galla-
buxnagæjar og þannig á þetta að
vera.“
Þú varst höfðingi heim að sækja,
hélst margar veislur, ógleymanlegar
þeim sem þær sóttu. Rausnarskapur
þinn var mjög í samræmi við þau orð
sem þú oft viðhafðir að sælla er að
gefa en þiggja.
Söknuðurinn er mikill en ég er
þakklátur fyrir að hafa verið þér
samferða um árabil, þakklátur fyrir
allt sem þú hefur kennt mér, öll
tækifærin sem þú veittir mér og að
standa svo dyggilega við bakið á
mér. Ég dáist að því hversu sterkur
þú varst á raunastundum og aldrei
skal ég gleyma öllu því sem ég hef
lært af þér.
Ég bið góðan guð að veita Erlu,
Auði, Björk og Hirti styrk til að tak-
ast á við andlát pabba síns. Öðrum
aðstandendum votta ég mína dýpstu
samúð. Guð blessi minningu þína.
Lúðvík Arnarson.
Með miklum söknuði kveðjum við
okkar elskulega vin, Þóri Jónsson.
Það var mikil harmafregn er fréttir
bárust að þú, kæri vinur, hefðir
kvatt þetta jarðlíf. Minningarnar
eru margar. Þú varst alltaf á
„heimsmælikvarða“. Leikir í æsku
hjá okkur var knattspyrna. Keppni í
að halda bolta á lofti, hver hljóp
hraðast, stofna okkar lið, fótbolti á
Mössutúni og þú leiddir hópinn. Allt
okkar líf hefur þú verið til staðar og
fylgt okkur hjónunum. Bjuggum
saman á Norðurbrautinni, þú og
Anna bjugguð uppi, við niðri. Það
var góður tími, og margt brallað. Þá
fæddist þitt fyrsta barn, hún Erla
Björg. Stoltari föður höfum við ekki
séð, er þú strunsaðir með Erlu í
kerru upp á Kaplakrika að redda
málunum. Áfram halda minningar
að streyma, fótbolti á fimmtudögum
úti á Álftanesi. Oftar en ekki fórum
við saman og þá var margt spjallað,
þú með endalausar hugmyndir. Í
boltanum varst þú á heimavelli með
þínar sendingar og setningar, það
var gaman.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margt að minnast,
svo margt sem hug minn fer.
Þó þú sért horfinn úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð,
þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sig.)
Það hefur auðgað líf okkar að hafa
átt þig sem vin í þessi ár. Og nú þeg-
ar komið er kveðjustund viljum við
hjónin þakka fyrir allt sem þú varst
okkur. Við söknum góðs manns.
Fjölskyldu Þóris og vinum, biðjum
við Guðs blessunar um leið og við
vottum þeim innilega samúð.
Þínir vinir
Daníel Pétursson,
Oddgerður Oddgeirsdóttir.
Veturinn hefur verið óvenjuléttur
og mikið um hlýindi. Grasið náði
aldrei að verða gult. Það var jafnvel
svo gott að sumir fóru að vonast eftir
veðráttu eins og menn eiga að venj-
ast í Skotlandi. Grindvíkingar fjöl-
menntu á þá staði sem vel sést til
sjávar til að gá hvort farfuglarnir
færu ekki að koma og taka sér ból-
festu á sama stað og í fyrra. Vertíð-
arbátarnir voru að taka lokin. Nem-
endur lágu í próflestri dægrin löng
og knattspyrnumenn voru í óða önn
að leggja síðustu hönd á undirbún-
ing sumarsins. Vorið skartaði sínu
fegursta og flestir hlökkuðu til
þeirra daga sem framundan voru á
þessum skemmtilegasta tíma ársins.
Bjartur maímorgunn varð í einni
svipan kolsvartur. Fréttir bárust að
slys hefði orðið á Reykjanesbraut-
inni. Hinn lífsglaði, trausti og
skemmtilegi vinur okkar og félagi
Þórir Jónsson hafði orðið þessari al-
ræmdu samgönguæð að bráð í
blóma lífsins. Þetta er í þriðja sinn á
skömmum tíma sem þessi vegur til
útlanda gefur stórt högg sem vekur
upp sárar tilfinningar í Grindavík-
inni.
Það var fyrir nákvæmlega þrjátíu
árum, á mögnuðum maídögum árið
nítjánhundruð sjötíu og fjögur sem
Ungmennafélag Grindavíkur réð
Þóri Jónsson til starfa. Hann tók að
sér að þjálfa knattspyrnulið Grinda-
víkur sem þá var í þriðju deild. Þórir
var kornungur og hafði getið sér
gott orð sem einn af bestu knatt-
spyrnumönnum landsins. Þetta var
mjög skemmtilegt sumar. Þóri líkaði
vel í Grindavík og sótti um stöðu
kennara við Grunnskólann þá um
haustið. Hann settist að í Grindavík
og kenndi þar í þrjár vertíðir. Hann
náði frábæru sambandi við krakk-
ana. Nú eru þessi börn orðin full-
orðið fólk og vitna enn í hann þegar
mikið liggur við.
Þórir Jónsson hefur í mörg ár ver-
ið í forustusveit íslenskrar knatt-
spyrnu. Hann lagði sitt lóð á vogar-
skál fótboltans í Grindavík svo komu
aðrir og síðan fleiri. Knattspyrnan í
Grindavík hefur þróast og vaxið, nú
er Grindavík að hefja sitt tíunda ár í
úrvalsdeild. Alltaf hefur Þórir lagt
sig í framkróka við að styðja við bak-
ið á félaginu okkar í harðri baráttu á
meðal þeirra bestu. Enginn var
glaðari en Þórir Jónsson þegar litla
íþróttafélagið frá sjávarplássinu var
komið í úrslitaleik í bikarkeppni KSÍ
á Laugardagsvöllinn árið 1994. Ekki
minnkaði stolt Þóris á sínu gamla fé-
lagi þegar Grindvíkingar komust í
Evrópukeppni.
Grindvíkingar og grindvískur fót-
bolti standa í mikilli þakkarskuld við
Þóri Jónsson.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinirnir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
(V. Briem.)
Fjölskylda og aðstandendur: Þið
eigið okkar dýpstu samúð. Við minn-
umst Þóris Jónssonar með þakklæti,
söknuði og virðingu.
Knattspyrnudeild Ungmenna-
félags Grindavíkur.
Við, félagar í F-hákörlum viljum
kveðja kæran vin okkar, Þóri Jóns-
son.
Árið 1982 var F-hákarlafélagið
stofnað. Það gerðum við nokkrir
fyrrum keppnismenn með FH, sem
vildum halda áfram að leika fótbolta.
Við byrjuðum fáir í litlum sal í Þrek-
miðstöðinni í Hafnarfirði, en fljót-
lega bættist í hópinn, sem nú telur
16 manns. Þegar Þórir kom til lands-
ins eftir nokkurra ára dvöl í Svíþjóð
um 1986 gekk hann til liðs við F-
hákarla og hefur frá þeim tíma verið
einn af prímusmótorum í okkar góða
félagsskap. Við lékum fótbolta
lengst af í íþróttahúsinu á Álftanesi
á fimmtudögum. Mætt var korter í,
röflað aðeins um hitt og þetta, liðin
tilkynnt, sem valin voru skv. sér-
stöku kerfi, og í kjölfarið á því flugu
athugasemdir eins og „við erum
langbestir“ eða „þið eruð aular“ og
allt þar á milli. Þórir var snjall inn-
anhússleikmaður og átti oft sending-
ar sem honum fannst falla í þá kat-
egoríu að vera á heimsmælikvarða
eins og hann orðaði það gjarnan af
dæmigerðri íþróttamannshógværð.
Eftir að lappir og liðamót fóru að
gefa sig hjá félagsmönnum, hefur
starfsemin takmarkast við þraut-
skipulögð þorrablót, jólafagnaði,
golfmót og einstaka veiðitúra. Þórir
naut sín afar vel í okkar hópi, og átti
sinn stóra þátt í að skapa margar
töfrastundir fyrir okkur alla. Ef
hann fékk ekki boð um matarfund
eða aðra fagnaði frá F-hákörlum,
með reglubundnum hætti, þá lét
hann heyra í sér, svo eftir var tekið.
Þórir var afkastamikill bæði í leik
og starfi. Hann hefur ósjaldan upp-
lýst okkur F-hákarla um sína
drauma hvað varðar árangur knatt-
spyrnudeildar FH og ekki síst um
þessar mundir, enda má segja að
margra ára þrautseigja hans og
fórnfýsi fyrir hönd knattspyrnu-
deildarinnar gefi nú raunhæfar
væntingar um góðan árangur í sum-
ar.
Þórir var drengur góður, því
kynntumst við F-hákarlar vel. Hann
var félagsvera og vildi gera allt í
hópi. Engu að síður var hann leið-
togi. Hann vildi gera hlutina með
reisn, en þó aldrei á kostnað hins fé-
lagslega inntaks. Hann dreif áfram,
hvatti, jafnvel ögraði, særði þó ekki.
Það var engin lognmolla á þeim bæ.
Og gleðigjafi. Hélt skemmtilegar
tölur, þar sem hann fór mikinn, var
hóflega stríðinn, sem hann fékk
gjarnan endurgreitt og hafði gaman
af.
Komið er að leiðarlokum. Þú varst
samferðamaður okkar í hálfa öld
Tóti, sem í fótboltalegu samhengi
mundi kallast eitthvað fram í seinni
hálfleik. Það er grimmt að þú þurfir
að fara svona snemma útaf.
Þú varst okkur öllum afar kær og
náinn, og ekki bara fyrir skemmti-
legu stundirnar, heldur reyndistu
mörgum okkar raun- og ráðagóður
trúnaðarvinur. Við viljum þakka þér
fyrir allt og allt, Þórir.
Missir barna Þóris er ólýsanlega
mikill. Hann hélt vel utan um pakk-
ann sinn, eins og hann kallaði þau.
Við sendum þeim, fjölskyldu hans og
unnustu innilegar samúðarkveðjur.
Megi góðu minningarnar létta sorg
þeirra.
F-hákarlar:
Albert, Ásgeir, Björn, Daníel,
Dýri, Gunnlaugur, Halldór,
Helgi, Ingvar, Jón Már, Jón H,
Ómar, Pálmi, Pétur, Viðar.
Þegar okkur barst sú frétt að Þór-
ir Jóns hefði látist með voveiflegum
hætti, setti okkur hljóðar og minn-
ingar um mætan og góðan mann
streymdu fram í huga okkar. Það
voru stór skrefin sem við stigum
þrettán ára gamlar haustið 1987.
Leiðin lá í unglingadeildina í Öldu-
túnsskóla og á augabragði fannst
okkur við hafa fullorðnast mikið.
Von var á nýjum umsjónarkennara
fyrir bekkinn okkar og vorum við
svo lánsamar að það var Þórir Jóns-
son. Frá fyrsta degi varð þessi lág-
vaxni, hrokkinhærði íþróttagarpur í
senn vinur okkar og góður kennari
sem náði vel til allra í bekknum. Þó
svo okkur hafi fundist við alveg að
verða fullorðnar voru ýmsar tilfinn-
ingar farnar að láta bæra á sér í
huga okkar sem við réðum ekki al-
veg við. Einhvern veginn skynjaði
Þórir alltaf ef eitthvað bjátaði á og
hjálpaði okkur og studdi af heilum
hug að leysa úr sálarflækjunum sem
okkur hafði fundist óleysanlegar.
Hann hikaði ekki við að segja okkur
til syndanna en var líka fljótur að
hrósa okkur þegar við stóðum okkur
vel. Þóri var mjög umhugað að góð-
ur andi væri ríkjandi í bekknum.
Þegar samstöðuna vantaði talaði
hann um að það væri skítamórall í
bekknum og lagði ríka áherslu á
mikilvægi vináttunnar og að standa
saman.
Við brosum í gegnum tárin þegar
við hugsum um skemmtilegu minn-
ingarnar sem við eigum um Þóri.
Hann þrammaði um gangana á
klossunum sínum sem áttu eflaust
að bæta upp fyrir hæðina. Reglulega
mældi hann hversu stór hann væri
og bar sig saman við Leif Helga. Það
var ekki létt verk fyrir okkur að
skera úr um hvor væri hærri þar
sem þeir höfðu álíka vaxtarlag.
Þannig var ávallt stutt í húmorinn
og mikið var hlegið í tímum. Samt