Morgunblaðið - 07.06.2004, Blaðsíða 27

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 7. JÚNÍ 2004 27
Þakklæti er mér efst
í huga við fráfall Stef-
aníu Gísladóttur,
tengdamóður minnar
og ömmu barnanna
minna. Þakklæti fyrir
það líf sem þessi glaðværa og bjart-
sýna kona lifði, og við hin fengum að
taka þátt í. Þakklæti fyrir að hún
skyldi komast yfir alvarlegt krabba-
mein fyrir aldarfjórðungi, og lifa að
verða meira en tuttuguföld amma síð-
an. Þakklæti fyrir að stóra ástin
hennar, sem hún gat ekki án verið,
fékk að fylgja henni á leiðarenda.
Bebbý var engri annarri lík. Hún
var glæsileg kona og naut lífsins, jafnt
á tyllidögum sem hvunndags. Það var
aldrei á henni að finna að uppeldi sex
barna hefði verið henni íþyngjandi, og
hún hafði alltaf tíma fyrir vinkonur og
skemmtilegheit. Ósjaldan var elda-
mennskan krydduð með dillandi söng
og danssporum, ekki síst ef píanóspil
heyrðist úr stofunni.
Sköpunargleðin fékk lausan taum-
inn í höndum Bebbýjar. Óteljandi
flíkur á börnin, jafnt saumaðar sem
prjónaðar í vél og í höndum, rýja-
mottur á gólfin, teppi á veggina, vefn-
aður og síðar brúður, peysur og
bangsar handa barnabörnunum auk
sængurgjafa handa ótöldum börnum
vina og vandamanna. Það var ekki
ónýtt fyrir Hafnarbúðir að fá hana til
stuðnings við aldraða í slíkri iðju.
Bólgnir og stirðir fingur hindruðu
hana ekki í að ljúka þeim verkefnum
sem fyrir lágu. Þegar svo gigtin
rændi hana fingrafimi til hannyrða
var þeim kafla lokið og ekki fjölyrt um
það meir. Sama var að segja með fæt-
ur hennar.
Enga hef ég þekkt, sem hafði jafn-
gaman af að klæða sig upp í háhælaða
bandaskó.
Aldrei heyrði ég hana þó kvarta
eftir að gigtin fór um fætur hennar
óblíðum höndum og rændi hana þeirri
ánægju.
Oft var sungið á heimilinu á manna-
mótum, og einn er sá gleðisöngur sem
við titluðum bæði í gríni og alvöru
sem lífsmottó Bebbýjar ömmu. Lifðu
lífinu lifandi segir textinn, og:
„… taktu heldur því sem þér að hönd-
um ber það þýðir ekki um að fást, þú
skalt ekki láta mæðu sækja sinnið á
né súta yfir von sem brást …“ Það
var einmitt þannig sem hún lifði lífinu
og slíkur sá dýrmæti arfur sem hún
veitti afkomendum sínum í veganesti.
Lundin ljúfa reyndist Bebbý vel í
heilsuleysi ævikvöldsins og saman
nutu þau hjón eftirlaunaáranna. Vík-
ingur á aðdáun mína ómælda fyrir
það hversu fumlaust hann skipti um
starfsvettvang, frá því að sinna ævi-
starfinu á Landspítalanum yfir í að
styðja og annast konu sína og aðra
nákomna á heimavelli. Liðinn vetur
var baráttan hörð við heilsuleysið.
Bebbý stóð svo lengi sem stætt var,
en tók endalokunum af æðruleysi
þegar ljóst var að þau nálguðust.
Ég þakka Bebbý samfylgdina. Þeir
sem hana þekktu eru ríkari eftir og
afkomendur hennar eiga fjársjóð
minninga. Geislandi og innilegt brosið
í augunum hennar og hvetjandi faðm-
lagið eru þar á meðal. Hvíl í friði.
Ragnheiður Jóna Jónsdóttir.
Stefanía Gísladóttir, eða Bebbý
eins og hún var ávallt kölluð, og móðir
mín voru systradætur; Bebbý var
dóttir Svönu og móðir mín var dóttir
Önnu. Þær systur voru dætur sr.
Jóns Árnasonar prests í Otradal og
konu hans Jóhönnu Pálsdóttur en
einnig áttu þau Sigríði, Ragnheiði og
tvíburana Árna og Marinó. Allt frá
fyrstu tíð til síðasta dags var afar
kært með þeim systkinum. Haft var á
STEFANÍA
GÍSLADÓTTIR
✝ Stefanía Gísla-dóttir fæddist í
Reykjavík 22. ágúst
1926. Hún lést að
kvöldi 23. maí á
Landspítalanum við
Hringbraut og var
útför hennar gerð
frá Dómkirkjunni 1.
júní.
orði um þær systur að
Sigríður hafi verið gáf-
uðust, Ragnheiður fal-
legust, Anna hafi verið
skemmtilegust og
Svana best.
Mín kynni af Bebbý
voru framan af hefð-
bundin fjölskyldukynni
og hitti ég hana af og til
í veislum og á manna-
mótum í stórfjölskyld-
unni. Ég bar alltaf
mikla virðingu fyrir
henni enda var hún fín
frú og tilheyrði þar að
auki kynslóðinni á und-
an mér. En nú eru senn tveir áratugir
síðan vinskapur okkar beggja og
Önnu Gunnlaugs saumakonu varð til
þess að ég fékk að kynnast Bebbý á
nýjan hátt. Það var einkum eftir að
Anna Gunnlaugs lamaðist og missti
getuna til að tjá sig með töluðum orð-
um að við þrjár eignuðumst sérstakt
samband sem sannarlega var auðg-
andi að hafa fengið að vera aðili að. Þá
sá ég að það sem ég hafði heyrt sagt
um Bebbý innan fjölskyldunnar, hvað
hún væri góð og indæl, var allt saman
satt og miklu meira en það. Bebbý var
einstakur mannvinur, gegnumheil og
falleg manneskja, yst sem innst. Hún
var óþreytandi við að sinna um aðra
og veita umhyggju hvar og hvernig
sem henni varð við komið þrátt fyrir
að vera sjálf haldin erfiðri liðagigt
sem eflaust hefur valdið henni mikl-
um kvölum. Hún var glæsileg hús-
móðir á sínu stóra heimili og umvafði
manninn sinn Víking og börnin öll.
Víkingur og börnin og þeirra fjöl-
skyldur hafa líka sannarlega umvafið
hana og eiga nú það erfiða hlutskipti
fyrir höndum að læra að lifa án henn-
ar. Það á eftir að vera erfitt því Bebbý
skipaði stóran sess. Að mínu mati
sameinuðust allir stærstu eðliskostir
systranna frá Otradal í Bebbý. Hún
var falleg, gáfuð, skemmtileg en fyrst
og fremst góð manneskja.
Ég og mín fjölskylda öll vottum
Víkingi, börnunum og þeirra fjöl-
skyldum okkar innilegustu samúð og
biðjum þess að algóður Guð blessi
minningu Bebbýjar um alla framtíð.
Ása St. Atladóttir.
Fátt er dýrmætara í lífinu en að
umgangast manneskjur með hreinan
hug og hlýtt hjartalag. Slík kynni
skilja eftir sig spor í sálinni og eru
hvati til eftirbreytni. Við vorum svo
lánsamar að Víkingur, föðurbróðir
okkar, var kvæntur slíkri konu og hún
varð einn nánasti vinurinn á heimili
foreldra okkar.
Bebbý var frænkan sem við dáð-
umst að sem börn vegna þess hve hún
var falleg. Brosleit og hláturmild,
kvik í hreyfingum, röddin hlý, augun
djúpblá, hárið dökkt og þykkt. Þegar
við fullorðnuðumst dáðumst við að
henni fyrir mannkosti hennar. Glað-
værðina, léttleikann, fordómaleysið
og skilninginn sem hún auðsýndi
samferðafólki sínu og það hve auðvelt
hún átti með að lifa fyrir líðandi stund
og njóta augnabliksins. Það ein-
kenndi hana einhvers konar tíma-
leysi, það var eins og hún hefði alltaf
nægan tíma til að sitja og spjalla,
segja sögur og hlæja með manni.
Vegna þess hvað hún var skemmti-
leg sóttumst við sem unglingar og
fullorðnar konur eftir félagsskap
hennar sem væri hún jafnaldri okkar.
„Um bláan sæinn söngvar óma“ og
„Hið ljúfasta af lögunum mínum“
syngur innra með okkur þegar við
hugsum um Bebbý – einhvern veginn
hefðu ljóðin hans Tómasar og lögin
hans Fúsa öll getað verið samin með
hana í huga.
Það mætti halda að þessi ljúfa og
ástsæla kona hefði haft það að aðal-
starfi að lyfta okkur ættingjunum upp
í sólskinið. Það tekur því sjaldnast að
nefna störf heimavinnandi hús-
mæðra. Víkingur vann langan og
strangan vinnudag sem læknir.
Bebbý var heima með börnin sex.
Hún saumaði allt á krakkaskarann,
eldaði og þvoði, hlustaði á börnin,
þurrkaði skælur og miðlaði málum.
Þau hjónin hafa jafnan verið gestrisin
með afbrigðum svo fjölskylduboð og
stórveislur voru tíðar. Bebbý minntist
aldrei á að hún gerði eitthvað eða
hefði yfirleitt eitthvað að gera. Hóg-
værð og lítillæti voru henni í blóð bor-
in og sífellt hrósaði hún öðrum fyrir
dugnað og meinti það einlæglega.
Bebbý var 77 ára þegar hún dó.
Okkur finnst að þar hafi dáið ung
kona, langt um aldur fram. Allir
þyrftu að fá að kynnast manneskju
eins og henni einhvern tímann á æv-
inni til þess að finna að lífið er bjart-
ara og betra en margur hyggur.
Þóra Lárusdóttir.
Vinkona okkar, Stefanía Gísladótt-
ir, eða Bebbý eins og hún var jafnan
kölluð, er látin. Sorg og eftirsjá er í
huga okkar. Yfir 60 ára vinátta, sem
aldrei bar skugga á, er að baki. Vin-
átta, sem hófst við 14 ára aldur okkar
í gagnfræðaskóla, styrktist þegar við
stofnuðum saumaklúbbinn okkar 17
ára gamlar, þá við nám í MR. Við
ræktuðum vel saumaklúbbinn okkar
og funduðum oftast hálfsmánaðar-
lega alla vetur til dagsins í dag og þó
svo einhver okkar dveldist erlendis
um tíma var hugurinn gjarnan hjá
stelpunum og gott var að koma heim
aftur og finna óbreytta vináttuna.
Bebbý var tákn vináttunnar, sannur
vinur í gleði og raun og alltaf tilbúin
að rétta hjálparhönd þar sem þess var
þörf. Glaðværð hennar og góð-
mennska svo og hlýtt viðmót laðaði
alla að henni.
Seinni árin gekk Bebbý ekki alltaf
heil til skógar en hún bar veikindi sín
til margra ára með æðruleysi og var
styrkur hennar í baráttunni við þau
óbilandi til hinstu stundar. Má ekki
síst þakka það hennar léttu lund, já-
kvæðu viðhorfi og traustri og sam-
heldinni fjölskyldu hennar.
Minningar okkar um Bebbý hrann-
ast upp, ótal gleðistundir við ótal
tækifæri, stór sem smá, að ógleymd-
um ferðalögum okkar saman utan
lands og innan. Jafnan var Bebbý
hrókur alls fagnaðar. Gestrisni þeirra
hjóna var rómuð og nutum við hennar
í ríkum mæli. Við getum yljað okkur
við sameiginlegar minningar um vin-
konu okkar. Minningarnar tekur eng-
inn frá okkur.
Mesta gæfa Bebbýjar var eigin-
maður hennar, Víkingur, og þeirra
stóra fjölskylda. Viljum við votta
þeim öllum okkar dýpstu samúð og
biðjum guð að veita þeim styrk í sorg-
inni.
Anna, Gerður, Guðríður
Katrín, Helga A. og Helga J.
Það er ljúft að minnast góðs vinar
eftir náin kynni í fimmtíu ár, en sárt
að sakna.
Við Víkingur vorum skólabræður
og vinir og hittumst svo úti á Jótlandi
ráðsettir menn fyrir 50 árum er við
vorum þar í framhaldsnámi í lækn-
isfræði. Konurnar okkar, Bebbý og
Lúlla, stofnuðu þegar til vináttu sem
entist ævina út og aldrei bar skugga
á. Þegar heim kom byggðum við rað-
hús hlið við hlið í Hvassaleitinu og
höfum búið þar í sátt og samlyndi í
hálfan fimmta áratug. Við karlarnir
unnum á Landspítalanum á meðan
konurnar ólu upp börnin, sem léku
sér saman, gengu í sömu skóla og
hafa haldið vináttu til þessa dags.
Bebbý var góð móðir. Hún var öllum
góð. Hún tók okkar börn með í sum-
arbústaðinn og í berjamó og öllum
þótti vænt um hana. Svo var hún svo
skemmtileg og um leið nærgætin og
háttvís. Hún var höfðingi heim að
sækja og stráði gleði í kringum sig,
söngelsk og öll fjölskyldan músíkölsk.
Gamlárskvöldin líða okkur seint úr
minni þegar stórfjölskyldur okkar
hittust og blönduðu geði, þá var oft
sungið dátt og Bebbý hrókur alls
fagnaðar. Þegar börnin uxu úr grasi
og barnabörnin komu í hrönnum var
sama umhyggjan fyrir þeim.
Þegar tók að hægjast um fórum við
hjónin saman í ferðalög, yfir Sprengi-
sand, til Aþenu og Krítar, sigldum á
Rín, ókum í gegnum Frakkland og
Spán og eftir Kaliforníu endilangri og
niður í Mexíkó. Frá þessum ferðum
eigum við ógleymanlegar minningar.
Í fyrrahaust ákváðum við að fara til
Sikileyjar með vorinu og undirbjugg-
um okkur með því að fara á námskeið
í grískri og sikileyskri listasögu og
höfðum gaman af og hlökkuðum mik-
ið til. En Bebbý gekk ekki heil til
skógar og þótt hún léti aldrei bugast
og bæri ekki veikindi sín á torg þá má
enginn sköpum renna. Þegar Sikil-
eyjarförin var farin um páskana sökn-
uðum við hjónin vinar í stað. Heilsa
Bebbýjar var þrotin. Besta vinkona
okkar lagði upp í aðra ferð til fegurri
heima þar sem vel verður tekið á móti
henni, hún á það skilið. Við söknum
hennar og syrgjum. Fjölskyldan í
Hvassaleiti 73 vottar fjölskyldunni í
Hvassaleiti 75 samúð sína og biður
guðsblessunar.
Lovísa og Jón.
Á ferli mannsins eru víða gatna-
mót. Fólk kemur úr ýmsum áttum.
Þú hittir marga; þú tekur mann tali.
Oft lýkur því með einu einasta hand-
taki. Stundum verður úr kunnings-
skapur án frekari krafna, en einstöku
sinnum leiða kynnin til djúpstæðrar
vináttu.
Þegar Gullfoss lagði úr höfn í
Reykjavík 13. október 1953 stóðum
við hjónin, sem vorum að halda til
nokkurrar veru erlendis, við borð-
stokkinn ásamt Pálma Hannessyni,
rektor Menntaskólans í Reykjavík.
„Brúðhjónin eru komin um borð,“
sagði Pálmi. Við litum spyrjandi á
hann. „Já, hún Stefanía okkar var að
gifta sig,“ sagði Pálmi glaður. Við
vissum ekki þá að verið var að leiða til
leiks tvo einstaklinga sem við þegar í
þeirri sjóferð sem hafin var bund-
umst órjúfanlegum vinaböndum án
þess að gera okkur grein fyrir, en
brúðhjónin voru Stefanía Gísladóttir
og Víkingur Heiðar Arnórsson lækn-
ir, sem ráðinn hafði verið til starfa á
sjúkrahúsinu í Roskilde á Sjálandi.
Stefanía, Bebbý, var bekkjasystir
systur minnar svo ég þekkti nokkuð
til hennar og ég hafði kynnst Víkingi
lítillega í Háskólanum.
Við hjónin bjuggum í Kaupmanna-
höfn um veturinn og var góður sam-
gangur milli okkar. Þá kynntumst við
því hve mikið gleðinnar barn Bebbý
var. Sumum er gefið að sjá alltaf
fremur bjartar hliðar lífsins og smita
umhverfi sitt.
Við héldum sambandinu við er
heim var komið. Þau gerðu sér heimili
að Hvassaleiti 75 og börn þeirra urðu
mörg. Svo komu barnabörnin og
heimili foreldra og afa og ömmu varð
þeim athvarf sem minnti á sögur af
stórum heimilum til sveita hér áður
fyrr þar sem hjörtu allra slógu einum
takti. Á afmælum og tyllidögum var
mikilll gleðskapur í Hvassaleiti. Þá
höfðu makar, börn og barnabörn mik-
ið hlutverk. Þau léku á hljóðfæri, lásu
upp; allir höfðu hlutverk og hæfileik-
ar voru miklir. Húsbóndinn stjórnaði
söng eða lék undir á píanó. Bebbý
hafði yndi af að syngja og söng þá
gjarnan hátt. Börnin og barnabörnin,
sem stöðugt fjölgaði, ólust upp við
djúpa tilfinningu fyrir samþættun
fjölskyldu sinnar og hlutverki hvers
og eins sem einstaklingur í henni.
Bebbý og Víkingur eru sá grunnur
sem afkomendurnir byggja á.
Ótal stundir höfum við átt með
þeim hjónum. Við höfum verið í hey-
skap í Vogi, í laxveiði í Borgarfirði, á
sólarströndu við Miðjarðarhafið og í
sumarhúsum á Vestfjörðum og Aust-
fjörðum. Alltaf rak Víkingur okkur
harðri hendi til skoðunarferða um
umhverfið á daginn svo heim skyldi
haldið ríkari. Það voru miklir ham-
ingjudagar.
En lífið fór ekki alltaf blíðum hönd-
um um þetta barn gleðinnar. Mikil og
erfið veikindi þjáðu hana lengi en hún
hafði fá orð um. Loks þegar dró að
lokum játaði hún sig sigraða.
Við Lillý kveðjum þennan góða og
trausta vin okkar og sendum Víkingi
og fjölskyldu þeirra hjartanlegar
samúðarkveðjur.
Guðbjörg og Guðmundur W.
Vilhjálmsson.
Kær vinkona okkar, Bebbý, er dá-
in. Dauðinn gefur engum grið þegar á
hólminn er komið. Ekki erum við öll
forlagatrúar en líklega eigum við
mörg það sameiginlegt með for-
lagatrúuðum feðrum okkar að við
berjumst til hins ýtrasta gegn illum
örlögum. Bebbý var í þeim hópi. Hún
barðist áralangt gegn illum sjúkdómi
er hana hrjáði. Má vera að hún hafi á
stundum þurft að draga sig í hlé en
aldrei bognaði hún eða brotnaði.
Bebbý leiftraði af bjartsýni, kímni,
innilegri hlýju og örlæti. Margar frá-
bærar kvöldstundir áttum við Inga
ásamt börnum okkar með Bebbý,
Víkingi og börnum þeirra í Hvassa-
leitinu, að ógleymdum þeim stundum
er við vorum saman við framhalds-
nám erlendis. Í umræðum var tekist á
um fordóma, mannleg samskipti og
léttleika tilverunnar þó að erfiðleik-
arnir væru ekki sniðgengnir. Sam-
staða varð um málin. Við syrgjum
góða vinkonu en verðum að sætta
okkur við ill örlög.
Innilegar kveðjur frá okkur og
börnum okkar til þín, Víkingur, og
fjölskyldu þinnar.
Inga og Ólafur Ólafsson.
Nú hefur lífið misst svolítið af lit
sínum. Hún Bebbý hefur kvatt þessa
jarðvist. Hennar munu margir sakna.
Maður kom alltaf ríkari og glaðari
af hennar fundi – nú verða þeir ekki
fleiri. Hún var sterk kona sem setti
svip á umhverfi sitt, og alltaf lýsti hún
það upp. Ég var svo heppin að for-
eldrar mínir og Bebbý og Víkingur
voru vinir, svo ég hef þekkt hana svo
lengi sem ég man eftir mér og jafnvel
fyrir þann tíma!
Í æsku minni bjuggu fjölskyldurn-
ar hlið við hlið, Bebbý og Víkingur
með sín börn og pabbi og mamma
með sín. Börnin voru vinir, allt ófst
þetta saman – fjölskyldurnar, börnin
og tilveran, og betri nágranna var
ekki hægt að hugsa sér.
Ekki síst var það Bebbý að þakka.
Hún kunni þá list sem ekki allir full-
orðnir kunna, að láta barn skynja
sjálft sig sem einstakling. Hún sagði
mér frá okkar fyrstu kynnum – sem
ég ekki man eftir þar eð ég var of ung
til þess – með hætti sem gerði okkar
fyrstu kynni einstök í mínum huga.
Við vorum vinkonur, alltaf frá því að
ég var ung. Ég var í vist hjá henni og
lærði margt gagnlegt – en mest af
öllu var gaman.
Nú syngur Bebbý ekki lengur um
maíkvöld í Moskvuborg á gamlárs-
kvöld – en minningin um hana lifir,
sterk og hrein. Megi allar góðar vætt-
ir styrkja fjölskylduna sem hefur
mikils að sakna en getur ornað sér við
góðar minningar um mikla konu sem
gerði lífið fegurra og bjartara. Bless-
uð sé minning hennar.
Sigríður Jónsdóttir.
Ég kynntist Bebbý í Hafnarbúðum
1980. Þar vann hún í 15 ár við að að-
stoða aldraða við handavinnu. Hún
var óþreytandi að hvetja fólk til fram-
kvæmda og taldi ekki eftir sér að fara
heim með peysur og dúkkur og ljúka
við það þar fyrir skjólstæðingana.
Á bolludaginn bakaði hún vatns-
deigshringi og gaf á margar deildir á
Landspítalanum og eins á okkar
vinnustað, allt gaf hún með gleði og
kærleika.
Hún átti sitt stóra heimili og mörg
börn, en hafði alltaf tíma til að gera
öðrum greiða og var einstaklega hug-
ulsöm.
Heilsan var oft ekki góð en aldrei
kvartaði hún. Fingurnir voru stirðir
og stundum þurfti hún að láta renna á
þá heitt vatn til að geta unnið, en
Bebbý kvartaði ekki.
Það voru forréttindi að kynnast
Bebbý og vinna með henni öll þessi
ár.
Með þakklæti minnist ég hvað hún
reyndist mér og mínum vel.
Fjölskyldunni sendi ég samúðar-
kveðjur,
Hlíf Kristjánsdóttir.
Nærvera ömmu einkennd-
ist af birtu og kærleik. Ást
hennar á lífinu speglaðist í
geislandi augunum og
stelpulegu brosinu og gerðu
alla samveru með henni að
stórri stund. Takmarkalaus
væntumþykja í garð okkar
barnabarnanna gaf af sér
ógrynni fallegra minninga
sem ávallt verða varðveittar í
hjörtum okkar.
Barnabörnin.
HINSTA KVEÐJA