Íslendingaþættir Tímans - 14.01.1970, Blaðsíða 6

Íslendingaþættir Tímans - 14.01.1970, Blaðsíða 6
J MINNIN Ólafur Ólafsson Snóksdalín lögregluflokksstjóri Fæddur 11.11 1901. Dáinn 5.11 1969. Hinn 5. nóvember s.i. lézt að heimili sínu hér i borg, Ólafur Ólafsson Snóksdalín, lögregiu flokksstjóri. Ólafur var fæddur í Ólafsey á Breiðafirði, 11. nóvem ber 1904. Hann ólst upp í föður húsum og vann við bú foreldra sinna, en leitaði sér jafnframt þeirrar menntunar er kostur var. Hann var í unglingaskóla í Stykkis hólmi og jafnframt í tungumála námi hjá Sigurði Ó. Lárussyni pró fasti í Stykkishólmi. Þessa undir búningsmenntun hafði hann er hann árið 1927, fór til Þýzkalands og hóf nám í Verzlunarskóla H. Stehn í Kiel. Hann lauk þaðan prófi 1929 með mjög góðum vitn isburði. Eftir heimkomuna vann hann ýmis störf til sjós og Jands, en 1. júní 1937, hóf hann störf í lög regluliði Reykjavíkur. Fyrstu árin vann hann að mestu við almenna löggæzlu, en var alltaf öðru hverju kvaddur til starfa á skrifstofu embættisins, vegna kunnáttu sinn- ar á því sviði. Frá árinu 1942, starf- aði hann eingöngu á skrifstofu lög ireglustjóra en árið 1965 var hann skipaður lögregluflokksstjóri og gerðist þá birgðavörður og geng<n því starfi af stakri reglusemi og snyrtimennsku. Á s.l. ári kenndi Ólafur iasleika og var frá störfum þar til i sept- ernber að hann hóf störf að nýju, en gekk þó ekki heill til skógar, Ég átti þvi láni að fagna að kynnast Ólafi náið. Hann var ein stakt snyrtimenni í allri umgengní og reglusamur á öBum sviðum. Hann var vandvirkur i öllum sín um störfum og rnátti ekki vamm sitt vita í neinu. Við félagar Ólafs í lögreglunni í Reykjavík þðkkum honum góð kynni og ánægjulega samveru, og vitum að svo góðuf drengur sem hann var, fær góðav móttökur á strönd hinnar mlklu móðu. Eiginkonu og syni og öðrum ætt ingjum, votta ég innilega samúð. Bjarki Elíasson. um fjárhóp okkar við túnfótinn í Heggsgerði á leið til Hornafjarðar til slátrunar. Þá vorum við oft glað- ir yfir kúfuðum kleinudiskum og fleira góðu brauði, sem með kaff- inu var borið og húsfreyjan tók undir gjeðina með okkur. Það var hljótt í hópnum okkar, þegar við fórum með fjárreksturinn fram hjá Heggsgerði haustið eftir að Sig- riður dó, vinkonan okkar var horf- in úr bænum. Þau Sigríður og Ólaf ur voru mestu sæmdarhjón. Þegar árin liðu, lét Ólafur búið í hendur barna sinna sem ráku það með mestu prýði. Mikið hefur verið ræktað í Heggsgerði, reistar góðar byggingar yfir fólk, fénað og heyfeng. Bjarnheiður settist þarna í ágætt bú, og lífið blasti við ungu hjónunum með sínum hilling- um og vonum. Þótt lífið virtist ánægjulegt fyrir Bjarnheiði í Heggsgerði leitaði þó hugurinn alltaf á heimaslóðir, þar sem æsku- sporin lágu, bamaleikimir voru háðir, og hin unga stúlka fékk kvenlegan þroska. Ég hygg, að hún hafi borið þá ósk fram við mann sinn, og ka.inski stuttu eftir að þau komu saman, að þegar að hennar lokadægri kæmi, þá yrði hún jarð sett við kir-kju í sinu fæðingarhér- aði, hún hefur hugsað líkt og skáld- ið, sem sagði, „þar sem var mín vagga, vildi ég hljóta gröf“. Þessi ósk hennar var uppfyllt, hún var flutt austur og jarðsett við Valla- neskirkju. Þann 35. ágúst var Bjarnheið- ar minnzt í Kálfafellsstaðarkirkju, við líkkistu hennar að viðstöddu fjölmenni. Minningarræðuna flutti séra Fja‘ar Sigurjónsson og mælt- ist vel að vanda. Þau Bjarnheiður og Björn áttu tvö börn, pilt og stúlku. Pilturinn heitir Biörn ísleifur, en stúlkan Sigríður. Nokkrum árum áður en Bjarnheiður giftist, eignaðist hún eitt barn, pilt, sem heitir Jóhann Ragnar Kristjánsson, fylgdi hann móður sinni að Heggsgerði, er 7— 8 ára. Tvö systkin átti Bjarnheið- ur, sem hétu Jónína og Jóhannes, Jóhanna systir Björns, sem um sinn hvarf frá Heggsgerði og gerð- ist ráðskona við heimavistarskól- ann á Hrolllaugsstöðum, fór til bróður síns þegar hann missti konuna ti! að aðstoða hann við bú- skapinn og uppeldi barnanna. Torf hildur systir hans er búsett á Böfn, gift Snorra Jónssyni frá Smyrlabjörgum. Eftir fárra ára dvöl er Bjarnheiður horfin úr Suð* ursveit. Minningin um hana mun ríkust í huga eiginmanns, foreldra hennar og systkina og annarra vandamanna. Þegar börnin fá þroska, verður þeim sagt frá hennl mömmu, sem dó svo ung og skyndí lega á hádegi ævinnar, þegar þau máttu heita ómálga börn. Menn koma og menn fara, en minningin um þá lifiT. Að síðustu votta ég vandamönn- um og vinum Bjarnheiðar elnlæga samúð. Steinþór Þórðarson. 6 ÍSLENDINGAÞÆTTIR

x

Íslendingaþættir Tímans

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Íslendingaþættir Tímans
https://timarit.is/publication/303

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.