Íslendingaþættir Tímans - 14.01.1970, Side 9

Sölnað er Eiríks yndi,
andinn þá fer í skyndi
ininninga mijúkan lund.
Aldingarð ljóðs og laga
lifa mun þeirra saga
óbrotgjörn alla stund.
Broddkaldi banaljárinn
blikaði síðustu árin
þverrandi þrék og fjör.
Vist er að vinir trega
vinkonu (höfðinglega
hennar við hinztu för.
Mágkona: Guð þér geymi .
góðvist í nýjum heimi
handan við hel og stríð.
Vermi Guð vini þína
veiti þeim aðstoð sína
blessun og bjarta tíð.
Einar J. Eyjólfsson.
f
Frú Sigrún Kristjánsdóttir, Rétt
arholti við Sogaveg, andaðist að
toorgni þess 31. júlí sl. eftir langa
og erfiða sjúkdómslegu. Hún var
íædd 2. desember 1896 að Hóli á
Bíldudal í Amarfirði, þriðja af 10
börnum þeirra hjónanna Rannveig
ar Árnadóttur og Kristjáns Jóns-
sonar, sem lengst af bjuggu að
Bræðraminni á Bíldudal og þar
ólst Sigrún upp. Þann 23. ágúst
1919 giftist hún eftirlifandi manni
sinum Eiríki Einarssyni frá Suður-
Hvammi í Mýrdal í Vestur-Skafta
fellssýslu, en hann var þá raf
stöðvarstjóri á Bíldudal. Hefðu
þau hjónin þvi átt gullbrúðkaups-
afmœli nú i ágúst sl. Frá Bíldu-
dal fluttu þau hjónin til Reykja-
Víkur árið 1921, en bjuggu síðan í
8 ár, frá 1927 til 1935, á Brunna
Btöðum á Vatnsleysuströnd, en síð-
an effir það í Réttarholti við Soga-
Veg í Reykjavík. Eiríkur er nú orð
tnn aldurhniginn og heilsutæpur,
bann er listelskt prúðmenni óg
landsþekktur hagyrðingur, auk
þess sem hann undi sér löngum
Við orgelleik og náttúruskoðun á
Sieðan heilsan var betri. Þeim
jónum varð fimmtán dætra auð-
J®, sem allar eru uppkomnar og á
bfi, nema sú næstelzta, er dó af
6lysförum 25 ára að aldri. Hópur
^arnabarna og þeirra afkomenda
o-rðinn það stór, að of langt yrði
*»ÞP að telja í stuttri minningar-
®rein.
Slífcur er ytri ramminn í ævi-
í*rli þessarar góðu frænku minn
Segir hann næsta fátt um per-
sónuleika hennar, þótt auðséð sé,
hvílíkt þrekvirki það hefur verið
að koma upp svo stórum barna
hópi á kreppuárunum, þegar lífs-
þægindi, sem þykja sjálfsögð í dag,
þekktust ekki og fjárhagur oftast
naumur hjá flestum. Með Sigrúnu
er gengin góð og gagnmerk kona,
sem andaði frá sér hlýju og mann-
kærleik hvar sem hún fór. Ég var
smádrengur, er ég man fyrst eftir
henni, þegar þau hjónin bjuggu á
Brunnastöðum. Er mér það í barns
minni, hversu fríð kona hún var
og hversu mikill góðleiki stafaði
frá henni, þannig, að mér fannst
strax að hún væri nokkurs konar
önnur móðir mín, en þær voru ná-
skyldar og mjög samrýmdar. Oft
var þröngt í búi og fjölskyldan fór
sístækkandi, en Sigrún var rík af
Þeim auðæfum hjartans, sem aldrei
þrutu. Hún miðlaði af þeim til allra,
jafnt skyldra sem vandalausra,
þannig að fólk hændist að henni,
þvf öllum leið vel í návist hennar
og gestrisnin kunni sér engin tak-
mörk.
Hún var mikil persóna, hógvær
og lítiKát í þjóðfélaginu og barst
ekki á en skilaði af hendi stór-
felldu t/agsverki hins hljóða þegns.
Allir, sem kynntust henni, dáðu
hana, og þó er söknuðurinn mest-
ur hjá Eiríki, er nú sér á bak lifs-
förunaut sínum í hartnær hálfa
öld. Ég þakka henni vináttuna við
mig, móður mína og allt mitt fólk,
og votta hinum fjölmörgu ástvin
um samúð og hluttekningu við frá
fall þessarar stóru ættmóður.
Hvíl í friði.
Jón K. Jóhannsson. ;
f
Ein barnsrödd getur um fold
og f jörð
fallið sem þruma af hamr-
anna storð,
eins getur eitt kærleikans
almáttugt orð
íshjartað kveðið frá dauðum.
(E. Ben.)
31. júlí lézt hjartkær vinkona
mín, Sigrún Kristjánsdóttir í Rétt-
arholti, og mér fannst ég hafa
misst móður, já, góða móður, sem
ég sótti til skilning og huggun.
Hún kunni og öllum betur að
þerra tár og veita styrk. Hún var
dásamlegur friðflytjandi. Hennar
andlegu auðæfi voru takmarkalaus,
hún bar allar dyggðir, sem ég,
þekki, þó fannst anér tign hennar
mest á erfiðustu stundum.
Hjónin í Réttarholti áttu 15 dæt-
ur. — Hver skilur það starf, það
feikna afrek? — Ég sá hana oft
svo örþreytta, en eftir stutta hvíld
var 'hún aftur þessi ljómi. Ég hugs-
aði stundum, hún hlýtur að bergja
á einhverjum nægtarbrunni æðri
heima, enda gátu draumsýnir henn
ar bent til þess, og allt hennar,
líferni.
Maður hennar og dætur og öll
fjölskyldan fundu styrk og frið við
hennar kærleiksríka barm. En hvað
skyldum við hin vera mörg, sem
sóttum til hennar styrk og skiln-
ing? Segði ég allt, sem ég man um
þessa einstöku konu, yrði það langt
anál, þar sem góðir menn fara, eru
Guðs vegir, enda komst ég aldrei
nær Guði en við hennar hné, og
ég þakka Guði fyrir þau kynni.
Þvílík þjónustulund og fórnfýsi,
en þó þessi takmarkalausa reisn
og stóri persónuleiki.
Og nú, þegar ég kveð þig, dá-
samlega kona, og þakka þér allt,
þakka þér fyrir allar stundir, sem
þú gafst mér á þessari kærleiks-
vana, oft svo hnökróttu vegferð
minni.
Guð blessi þér endurfundina við
fSLENDINGAÞÆTTIR 9
J