Íslendingaþættir Tímans - 14.01.1970, Qupperneq 10

. — . -. '
dóttur þlna og a’ðra ástvini. Dætur
þlnar 14 halda uppi merki þínu
| áfram hér á jörðu og annast þinn
hjartkæra, sjúka eiginmann.
Ljósið sigrar myrkrið og enn
i fetum við áfram.
Hjartans þökk fyrir allt.
Helga 6 Engi.
f
Hún andaðist 31. júlí s.l. að Víf-
ilsstöðum, en fædd var hún á
.Bíldudai 2. desember 1896.
Þá komu i hugann ógleymanlegar
minningar um þessa iátnu merkis-
konu. A þeim degi (afmælisdegi
hennar) var jafnan fjölmennt á
heimili Sigrúnar að Réttarholti við
Sogaveg í Reykjavík. Hún kunni
vel að fagna gestum og eiginmað-
ur hennar, Eiríkur Einarsson, engu
síður. Timinn leið áður en gestur-
inn áttaði sig, því að margt gat bor
ið á góma. Þau hjón höfðu tekið
þátt í hópferðum víðs vegar um
land og Eiríkur er fróðari flestum
mönnum um byggðir þess og ó-
byggðir.
Sigrún var jafnan glöð og
skemmtileg. Hún hafði næmt skop
skyn, en hafði á því örugga stjórn,
svo að engan sakaði.
Kona mín og ég eigum margar
góðar minningar frá þeim árum, er
við vorum tíðir gestir þeirra Sig-
rúnar og Eiríks í Réttarholti og
minnumst þess með þakklátum
•huga.
Ung að árum giftist Sigrún Eiríki
Einarssyni frá Hvamrni í Mýrdal.
Hér verðux ekki gerð grein fyrir
ævi hennar nema að litlu leyti, en
ljóst má vera, að erfiðislaust hef-
ur hún ekki verið. Þau hjón eign-
uðust 15 dætur og komust þær all
ar til góðs þroska. Þá voru ekki
greiddar neinar fjölskyldubætur,
hver og einn varð að bjargast af
eigin rammleik. Með samhentni
og dugnaði þeirra hjóna var heim
' ilið jafnan fremur veitandi en þiggj
andi. Eiríkur var hagsýnn aflamað-
ur og þó að áföll yrðu einatt af van
heilsu innan þessarar stóru fjöl-
skyldu, sá hann alltaf úrræði til að
i leysa vandann.
i Sigrún ólst upp á Bíldudal I Arn
J arfirði og átti þar heima fyrstu 3
| árin eftir giftinguna. Eiríkur, mað
| ur hennar, var gæzlumaður raf-
1 stöðvar þar á ntaðnum. Frá Bíldu-
| dal fluttust þavv til Reykjavíkur og
. voru þar nokkur ér. Sfðan fiuttust
þau suður á Vatnsleysuströnd og
bjuggu Þar í 8 ár. Þaðan fóru þau
að Réttarholti við Sogaveg i Reykja
vík, þar sem þau ráku kúabú af
miklum dugnaði um mörg ár. Ifey
vinnutækin voru þá að sjálfsögðu
önnur en nú gerist og heimilistæk-
in á sama hátt frumstæðari og af
Skornum skammti að þeirrar tíðar
hætti. Má nærri geta, að starfs-
dagur Sigrúnar var oft iangur og
strangur. Auk hinna óumflýjan-
legu heimilisstarfa innanbæjar og
barnagæzlu voru mjaltir kvölds og
morgna.
Síðari árin, eftir að túnin voru
hernumin, fyrst af Bretanum og
síðar af bæjaryfirvöldum, iagðist
kúabúskapurinn niður, hófu þau
að reka umfangsmikið hænsnabú.
Þó að hænsnabúið hvíldi að mestu
leyti á herðum húsbóndans, hafði
það í för aneð sér mikil aukin um-
svif fyrir húsmóðurina.
Sigrún var myndarleg í störfum
og tók höndum til verka þar sem
þörf kallaði hverju sinni. Hún var
laus við tepru- og hégómaskap, en
hélt eigi að síður heimili sínu fínu
og fáguðu eins og útliti sjálfrar
sín.
Störf hennar voru að sjálfsögðu
hversdagsleg — eða hvenær átti
henni að gefast tóm til að sinna
hugðarefnum sínum utan lögmáls
trúverðugrar skyldurækni húsmóð
urinnar? En hversdagsleg kona
var Sigrún sízt af öllu sjálf, hvorki
að útliti né innræti. Hún var í með-
allagi há vexti, grönn og frekar
holdskörp á yngri árum, fagurvax-
in og fríð sýnum. Djúpa samúð
hafði hún með öllum, sem áttu við
bágan hag að búa. Hún var mild í
dómum og fundvís á málsbætur,
en hafði eigi að síður ágæta dóm
greind. Ég er þess algerlega full-
viss, að enginn sem kynntist Sig-
rúnu að ráði, komist hjá því að
þykja vænt um hana, virða og meta
mikils. Hún var sjálfstæð í skoð
unum og næm á fegurð lífsins í
öllum þess breytilegu myndum.
Ánægjulegast er til þess að hugsa,
að síðari árin gáfust henni tæki-
færi til ferðalaga með manni sín-
um og ýmiss fagnaðar, sem hún
kunni vel að njóta.
Við fráfall Sigrúnar hefur öll
fjölskyldan misst mikla forsjá og
þó að sjálfsögðu eiginmaðurinn
mest, en hann dvelur nú að Vífils
stöðum, farinn mjög að heilsu og
slitinn af erfiði lífsbaráttunnar. En
innra lifir enn í glæðum hugsjóna,
og skáldskapargáfa hans er siðuir
en svo gengin fyrir ætternisstapa.
Hefur sá lengi nokkuð meðan
hennar nýtur.
Sigrún var sjúklingur að meira
og minna leyti hin síðari ár. Sjúkra
húsdvalir námu þó aldrei úr fari
hennar glaðlyndi og reisn. Síðast
sáum við hjónin hana (hún var
mágkona konu minnar) helsjúka á
Vífilsstöðum. Svipur hennar var
enn heiður og bjartur og augun
lýstu enn sömu ró og æðruleysi,
sem henni var eiginleg í blíðu og
stríðu. Og segja má, að hún hyrfl
héðan úr heimi sem ung væri að
árum.
Látin mun hún lifa áfram í hug-
um þeirra, er hana þekktu, og koma
þeim í snertingu við hið göfga og
góða á vegferðinni hérna megin.
Þykkvabæ í Landbroti
15. nóvember 1969,
Þórarinn Helgason.
Leiörétting
Hr. ritstjóri!
í afmælisgrein um Björn Jón*.
son frá Starmýri, segir að móðir
Björns hafi heitið Ragnhildur JónS-
dóttir, en hennar rétta helti var
Vilborg Jónsdóttir. — Vel var mér
kunnugt um þetta atriði, þá er éa
skrifaði greinina, þótt svona hafl
til tekizt og ég verði sekur fund-
inn. Væri nú vel að hlutunum yrðj
snúið við og hennar rétta heitt
kæmi í Ijós, hverjum svo sern um
er að kenna, en nafnið er Vilborg
Jónsdóttir.
Með þakklæti fyrir birtinguna.
Óskar Guðlaugsson.
fSLENDINGAÞÆTTIR