Íslendingaþættir Tímans - 14.01.1970, Side 15

MINNING
Kristinn Daníelsson
frá Refsstað, bóndi í Eyvindarstöðum.
F. 9. núvem'ber 1889.
D. í októ'ber 1969.
Nú kveð ég þig, en gaimlir góðir
dagar
þó glitra enn í minninganna blæ,
'því kyndlar lífsins, kindur,
smalalbagar,
óg kynnin fornu, þetta lifir æ.
Við sóttum féð á Fjallanes á
kvöldin,
og frjálsir drengir undu glöðum
hag.
Og það er einmitt — þá var nýja
öldin
Og þannig gjörðist Okkar
bræðralag.
Þú komst með það, sem stóð i
beztu bókum,
öiér brann í anda skáldsins Ijóða
mál.
Og sögurnar hans Trausta æ við
tókum,
sem týgi fyrir okkar smalasál.
Við létum þetta okkar gleði ala,
oig ófuim það í draum um fagra
sveit.
Og emgar kindur áttu betri smala
oig eitt var það, sem tímans
fyrirheit.
Að mimnast þess, sem þá var tíðin
unga,
og þjóð sem vænti fánans upp á
stöng.
Br hjartað studdi hrein og fögur
tunga
I heitrl þrá í f-relsis Ijóða söng,
Menn þráðu stærri fögnuð lífs og
ljósa,
&ð landsins draumar mættu rætast
senn.
Og þetta vildu þeir sem mestu
hrósa,
Og þessu fyl'gdu litlir smalamenn.
Við héldjum á-fram okkar
smalaleiðum
°g öldin sína vonakesti hlóð,
°g sátum þá í einni stofu á 3iðum,
Við ungra, frjálsra manna lærdóms
glóð.
Við skyldum þá 'hvað býr í su-mar
blæn-um,
og bjart er yfir hug-um stórri þjóð.
brunavörðum fjölgað mjög og voru
þá teknar upp þrjár 8 stunda vakt
ir á sólarhring. Þá voru í fyrsta
sinn s'kipaðir varðstj-órar yfir varð-
sveituim og var Karl þá skipaður
1. varðstjóri. í þv-í starfi var hann
þó aðeins eitt ár, því næsta ár var
hann settur og síðar skipaður vara
slökkviliðsstjóri. Því starfi gegndi
hann þar til hann sagði starfinu
lausu vegna veikinda.
16. nóvember 1940 var slökkvi-
liðið kallað út til að slökkva eld
í bragga einum í bænum. Nokkrir
slökkviliðsmenn réðust til inn-
göngu. Mun Karl ásamt öðrum
manni hafa verið þar fremstur í
flokki. Þar skeði það hörmulega
slys, að rafmagnsstraumur laust
þá með þei-m afleiðingum, að Karl
var nær dauða en lífi, en félagi
hans lézt. Karl virtist ná sér furðu
fljótt. Eitt si-nn er slökkviliðið var
kvatt til vegna eldsvoða í húsi við
Laugaveginn sjö árum síðar og
Karl varaslökkviliðsstjóri hafði
-stjórn slökkvistarfsins með hönd-
um, hné hann skyndilega í götuna.
Hafði hann fengið heilahlóðfall og
lamaðist -algerlega öðru megin.
En síðan eklki — sinn á hvoru-m
bænum
við söm-dum forlaganna smalaslóð.
Það lengist tíð og telur sína
knappa,
og týnir þeim og g-ræðir sitt á
hvað.
E-n all-t sem þjóðin sækir sér til
happa,
Það sýnir hún á einum réttu-m
stað.
Ég minnist þess hvað þú varst
góður drengur,
og það er nóg í landsins smalasjóð.
En ég sem fæ að lifa eitthvað
lengur,
má legigja sv-ei-g á ok-k-ar bræðra-
slóð.
Benedikt Gíslason
frá Hofteigi.
Hann náði sér þó svo eftir þetta
áfall, að hann gat tekið upp starf
sitt að nýju, en aldrei gekk hann
heill til skógar upp frá því.
Karl Ó. Bjarnason var einn af
stofnendum Starfsmannafélags
Reykjavíkurbæjar og átti sæti í
stjórn þess 1933—37 og 1942—46,
þá sem varaformaður félagsins og
fonmalður síðasta árið. Tillögur
hans í félagsmálum voru ávallt
traustlega undirbyggðar og flutt-
ar með festu og þó hógværð, sem
einkenndi alla framkomu hins
prúða og lipra starfsmanns. Karl
átti og drjúgan þátt í stofnun
Bandalags starfsmanna rí-kis og
bæja og var um tíma i stjórn banda-
lagsins.
Karl óskar Bjarnason andaðist
25. apríl 1960.
Ath.
Þessi grein um Rarl Óskar
Ðjarnason er að verulegu leyti tek-
in saman eftir tveim minningar-
greinum, sem birtust í Morgunbl.
1. apríl 1960 eftir Jón Sigurðsson,
sliökkviliðsstj-óra og Lárus Sigur
bjövnsson -skjalavörð.
fSLENDINGAÞÆTTIR
15