Íslendingaþættir Tímans - 14.01.1970, Qupperneq 19

MINNING
Þorvaldína Magnúsdóttir
húsfreyja á Hraðastöðum í Mosfellssveit
In memoriam
Hvur er þessi heimskona,
sem þarna gengur?
Hvur er þessi frú, sem
þarna fer?
Hvur er bún, sem var, en
er ei lengur?
Hvur?
Hvur er hún, sem hverju
kalli gegnir.
— Ung í fasi, þó með hélað hár?
Hvur er hún, sem prýðir
húsið smáa
í dalnum, þar sem hvers-
dagsleikinn grár
grænxar við sáin tún?
Vor í iofti, hlýtt er
hjartað trúa,
létt að ganga atorkunnar spor
— við lítinn kost.
Burt fór hún, sem var, en
er ei lengur.
Hvurt?
Og févana hendur kveðja lifið
— fuilar auðæfa!
Bjarni Sigurðsson.
t
Minningarorð í tilefni afmælis.
3. október 1969 var þess minnzt,
að þann dag hefði Þorvaldína
Magnúsdóttir, húsfreyja á Hraða-
stöðum í Mosfellssveit, orðið sex-
tug, hefði henni orðið svo langra
lifdaga auðið. En hún lézt síðast-
Uðið haust, rúmiega 59 ára að
aldri.
— Það, sem hér er fest á blað,
6r hugsað í tilefni þess afmælis,
sem aldrei varð haldið, en aðeins
tninnzt meðal nánustu aðstand-
enda og vina. Og um leið er fram-
bvæmt að koma i varanléga' ge'ymd
eftirminnilegum erfiljóðunl, sem
blrtust í Morgunblaðinu ’ alllöngu
eftir fráfall hennar — se'rit þarig-
að um langan veg.
— Vafalaust munu ísleridiriga-
þæ+tir Tímans þykja forviíriilegt
heimildasafn, þegar tím'ár' líða
fram. Þar mun auðveldast að afla
fanga, þegar leita skal liðinna at-
burða úr lífssögu þeirra, sem þar
hefir verið minnzt — annað hvort
við æviáfanga eða að leiðarlokum.
— Fólk kemur, er og fer. Við-
brögð þess og úrlausnir á vanda-
málum líí-úns eru af ýmsum toga
og ævistarfið og lífskjörin ekki
alltaf eins og vonir stóðu til í
upphafi manndómsára. — Lifs-
saga Þorvaldínu var í fóu frá-
brugðin þvi, sem algengast var
meðal samtímakynslóðarinnar, en
um sumt stóð hún þó ofar en al-
mennast er. Glæsileikinn var henn
ar aðall og á hann sló aldrei
fölva, en viðbrögðin til vandamála
lífsins voru þannig, að svo virtist
sem ekki mætti betur gera.
— Samsömun hvers og eins við
umhverfið og samfylgdarfólkið fer
að mestu eftir skapgerð og öðr-
um eðlislægum eigindum. Að leið
arlokum er samstarfið þakkað og
virt, en minningin varir, skammæ
eða langstæð eftir þvi sem
tileíni hafa gefizt. — Þeim,
sem eftir standa, er að
skilnaðurinn því meiri þol-
raun sem vandfyllt er skarðið,
sem rofið var, og ekki sízt, þegar
vistaskiptin verða fyrr en vænta
mátti og með fullkomnum ólíkind-
um, ef miðað er við útlit og aldur.
— Þeíta eru engin ný sannindi
og við umhugsun öllum vitanleg.
En þau eru rifjuð upp nú að gefnu
tilefni, um leið og reynt er að
foæta úr vanrækslu — sem fyrr
hefði mátt gera.
-----Þess má hér geta, að Þor-
valdínu hefir áður verið minnzt í
Morgunblaðinu 22. des. f.á. og í
ísl.þáttum Tímans 10. jan. sl. Er
þar margt vel sagt og réttilega,
en ekkert um of. Það, sem nú er
sagt, er eins konar viðbót og hefði
þar mátt betur gera. Hin sérstæðu
erfiljóð séra Bjarna, sem hér eru
endurbirt. að fengnu leyfi, bæta
þar nokkuð um. Starfsferill Þor-
valdínu og öll kynning var þess
eðlis, að vert er, að eftir henni sé
munað lengur en oft er. Enda
engum auðgleymd.
Guðm. Þorláksson,
Seljabrekku.
(Þessi grein hefur beðið alllengi
birtingar.)
ÍSLENDINGAÞÆTTIR
19