Íslendingaþættir Tímans - 14.01.1970, Page 22

MINNING
SR. EGGERT ÓLAFSSON
PRÓFASTUR
Fæddur 24. nóv. 1926
Dáinn 10. des. 1969
Séra Eggert prófastur á Kvenna-
brekku var kvaddur hinztu kveðju
19. des. aðeins 43 ára, að aldri. Sár
astur er viðskilnaðurinn ástvina-
hópnum stóra, en við skólafélag
arnir og allir þeir, sem nutu þjón
ustu hans og vináttu erum harmi
lostnir. Við vorum sífellt að vona,
að hann væri að ná fyrri styrk
eftir mikið áfall, sem hann hlaut
í bifreiðaslysi fyrir nokkrum ár-
um. Nú hefur sú von brugðizt. Frá-
fall hans kemur sem reiðarslag,
þvi hann leyndi okkur líðan sinni
imeð því að sinna öllum skyldu
störfunum af sömu árvekni og
karlmennsku og fyrr. Hann var
mikið hraustmenni i sjón og raun,
og því var það andstætt eðli hans
að hlífa sér við störfin meðan verk
var að vinna, þótt hann tæki ekki
á heilum sér.
Með sr. Eggert á Þjóðkirkja fs-
lands á bak að sjá einum síðasta
fulltrúa rveitapresta, sem jafn-
framt erfiðri þjónustu hafði á
hendi umsvifamikinn búrekstur.
Þegar á háskólaárum mátti heyra
að hann hreifst af þeim aldamóta
prestum, sem sátu jarðirnar með
sæmd, voru hinir mestu framfara-
menn í uppbyggingu sveitanna og
bættu með því stórum kjör sókn-
arbarna sinna. Sjálfsagt hefur
hann þegar ásett sér að reyna að
feta í fótspor þessara dyggu þjóna,
þegár hann fékk veitingu fyrir
embættinu vestur í Dölum að prófi
loknu árið 1952. Þá fluvtist hann
úr foreldrahúsum af Skólavörðu-
stígnum, bar sem hann var uppal-
inn og vTia’Sí hvergi fyrir sér erfið
leika fr”'Tv’v'->'dingsins i sveitinni
enda haf*: hann þá begar valið
sér míkilv'r'ran lífsförunaut, sem
reyndist manni sínum samboðin í
atorku og dugnaði.
Skemmst er frá þvi að segja, að
"»2
sr. Eggert reyndist hinum gömlu
embœttisbræðrum fullkominn
jafnoki að öllu atgerfi í störfum
fyrir kirkjuna, sóknina og heimil
ið. Hann vann hörðum höndum
með bamahópnum að bústörfun-
um og gerðist traustur liðsmaður
í félagsmálum sveitunganna. En
þau störf færðu hann nær þeim
og auðvelduðu honum prestþjón
ustuna fyrir þau.
Okkur búhokrurunum 1 presta-
stétt var hann þarfur fræðari um
búskaparmál og tamningu hrossa,
en mestur fræðari var hann þó
með þyi að sanna okkur það sem
við áttum að vita, að þeir sveita
prestar, sem stunda sömu störf og
sóknarbörnin, eiga greiðari leið að
hjörtum þeirra en aðrir. Með því
að gerast stéttarbróðir sóknar-
barna sinna skilur presturinn bet
ur aðstöðu þeirra og þarfir. Hann
situr að sama borði og þau en slikt
eykur á gagnkvæmt traust.
Prófasturinn á Kvennabrekku
var höfðingi I beztu merkingu þess
orðs, án allrar sýndarmennsku og
ofríkis. Heimilið var gestrisið og
veitult og húsbóndinn gaf hverj
um sem að garði bar stund til við-
ræðna, glaður og ljúfur. Hann
hafði óvenrjulega hæfileika til þess
að vinna traust manna, áttaði sig
fljótt á vandamálum þeirra og
veitti þeim úppörvun.
Þessir eíginleikar hans fcomu
einnig skýit fram á fundum með
prestum og öðrum starfsmönnum
kirkjunnar. Þar smitaði hann aðra
tneð leiftrandi gleði sinni, var
óvenju hreinskilinn og hreinskipt
inn í málflutningi og svo skiln-
ingsríkur og umtalsfrómur að ein-
stakt mátti heita, Vantaði hann á
fund, voru þeir daufari en annars,
og kæmi hann i seinna lagi, mátti
sjá gleðina lýsa af andlitum fund
armanna við komu hans.
Það er dapurlegt að þurfa að
kveðja slíkan mann á bezta aldri
og vita hann horfinn úr hópnum
flrá blómlegu starfi, en jafnframt
er sælt að vita að í hvert skipti
sem við minnumst hans, þá mun
lýsa af andlitum okkar.
Við hjónin sendum Ingibjörgu,
barnahópnum og öldruðum foreldr
um, sem hafa mátt þola tíðan
ástvinamissi, hjartanlegar samúðar
kveðjur og biðjum guð að þau fái
að finna nú, að styrkur trúarinn-
ar sannprófast á reynslustundun
um.
„Guð koml sjálfur nú með náð,
nú sjái Guð mitt efni og ráð.
Nú er mér, Jesú, þörf á þér,
þér hef ég treyst í heimi hér“.
19.12.‘69.
Árni Pálsson.
Kveðja frá Lionsfélögum í Dölum.
Nú, þegar sr. Eggert Ólafsson,
prófastur á Kvennabrekku, er
kvaddur hinztu kveðju, viljum við
félagar hans f Lionsklúbbi Búðar
dals minnast hins góða félaga okk
ar. Sr. Eggert tók mikinn þátt í
félagsmálum í héraði og var einn
af stofnendum klúbbs okkar og
stóð þar jafnan í fylkingarbrjósti.
Hann var ætíð fús til stuðnings við
öll góð málefni, úrræðagóður og
hugmyndaríkur, og hrókur alls
fagnaðar á samkomum og i vina-
hópi.
Okkur var kunnugt um, að hann
átti við vanheilsu að stríða nú í
seinni tið, en áttum ekki von á. að
hann yrði svo skyndilega á brott
kallaður. Það er þvi sár harmur
vandamönnum og vinum, þegar
slíkur maður er kallaður burt í
blóma lífsins. Það skarð. sem orð
ið hefur f félagi okkar, er vand-
fyllt.
Við sendum eiginkonu hans,
börnum, foreldrum og öðrum að
standendum innilegar samúðar-
kveðjur.
Lfonsfélagar f Dölum.
ÍSLENDINGAÞÆTTIR
J