Íslendingaþættir Tímans - 14.01.1970, Side 28

til valda í heimi hér frið og rétt-
læti svo að lokum megi með sanni
segja um mannkyn allt: Samerf-
ingjar jarðar. Honum ofbauð ekki
fjarJægð þessa markmiðs, hann
sótti að því. Hann lagði í það stór
virki á seinni hluta starfsævinnar
í knöppum og stopulum tómstund-
um að læra alþjóðamálið Esper-
anto og að loknu ævistarfi skipar
hann sér í framlínu fámennrar
sveitar esperantista hér, er vissu
lega á sinn hátt sækja að þessu
háleita fjarlæga markmiði.
Mýrdalnum, æskubyggð sinni
unni Kristófer fölskvalaust alla tíð,
batt þar ævilangt tryggð og vin-
áttu við fólk og land. Aldrei heyrði
ég hann orða að hér hefði hann
helzt kosið að eyða starfsdegi og
kröftum, en mér býður í grun að
honum hafi verið það álög þung
að verða vegna lífsafkomu og
launa að flytjast burtu héðan. Hafi
svo verið, þá voru það vissulega ill
örlög þessari sveit að hún fékk
eigi notið starfskrafta þessa hug-
umstóra drenglundaða sonar síns.
Kristófer, kæri vinur, við glugga
mínum og auga blasir Hlíðin þín,
ekki nemur augað lengur stjörn-
una, vonarstjömu friðflytjandans
sem þú skópst þar í sumar, fölvi
vetrar hefur séð fyrir því um sinn.
Skógarlundurinn upp í Svínhól er
dökkur til að sjá en bryddur snævi.
Ég minnist þess að þar unnum
við saman í sumar og veit nú að
það var í seinasta sinn. Hafir þú
þá búið yfir banagrun lézt þú ekki
uppvaxandann gjalda þess, því að
enn vannst þú þar eins og ungur
maður, er eigi lætur sér hlífa við
átök og erfiði — unnið svo til
stanzlaust með odi og eggju, enn
var þá eldlegur áhugi þinn hvað
sem öðru leið.
Huggunar bið ég Guðnýju þinni
og ástvinum þínum öllum við auða
sætið þitt. Þér flyt ég hjartans
kveðju átthaganna, kveðju mina
og minna og þökk.
Gunnar Stefánsson.
f
Helja reiddi höggið þunga
hitti þig í starfi glaðan.
Þróttur brast — og þögnuð
tunga,
þannig breytist mannlífs
staðan.
Féllstu hlaðinn hugðarmálum,
himinbornum ieiftursýnum.
Leiðarmerki í lífsins álum
lýstu fyrlr sjónum þínum.
Gróðri andans — Gróðri Jarðar
gafstu alla krafta þína.
Handa þinna vígðir varðar,
víða hér um byggðir skina.
Löngum varstu í lyndi glaður,
léttum hreyfðir gaman málum.
Lífs og starfa Landnámsmaður,
lagðir grunn að friðarmálum.
Allt hið bjarta, háa, hreina,
hugur þinn og málfar leiddi.
— Kjarni þinna gáfna greina.
Gjalli úr lífsins málmum eyddi.
Lærdómsþorsta barstu í blóði,
beindir för um akra sána.
Þar sem axið gullna glóði,
glófext undir Sól og Mána.
Líf út springa, loftin blána,
Mfið allt í himin gleði.
Hvar sem sástu Jaufblað liggja
lúð og velkt á mannlífs akri.
Vildurðu að þess högum hyggja
hlúa því af elju stakri.
Vegfarendum vildir greiða,
vegu fram — á göngu sinni.
Loftið tæra hugans heiða
hafðirðu með í Skreppu þinni.
Við munum aftur hittast heilir
himinlindir Þorsta svala.
Ekki hálfir eða veilir
Englamál við blómin hjala.
Þar mun allífs mál og myndir
mótað allt af Guðdóms snilli
opnast sýn — og engir blindir
anda friði þjóða milli.
Hafðu þakkir allra okkar
ektamaka, barna og vina.
Samstarfenda — fjölda flokkar
farna þakka samleiðina.
Frímann Einarsson.
Eflaust sérðu akra sána,
ungur þegar ríst af beði.
SJOTUG:
KARÚLÍNA KRISTJÁNSDÚTTIR
Víghólsstöðum
Karólina fæddist að Kverngrjóti
í Saurbæ 10. okt. 1899, dóttir
hjónanna Hólmfríðar Benjamíns-
dóttur og Kristjáns Benjamínsson
ar frá Hróbjargarstöðum í Hnappa
dal, bróðir Guðmundar á Grund
og þeirra systkina.
Hólmfríður var sonardóttir
Bólu-Hjálmars, enda brá henni í
þá ætt með margt, vel gefin og
hagorð, og mun svo vera um
marga afkomendur hennar, þótt
ekki sé því flíkað eða skáldalaun
þegin.
Karólína fluttist ung með for-
eldrum sínum og systkinum að
Stóra Múla í Saurbæ og ólst þar
upp. Alls voru systkinin 7. Á lífi
eru aðeins tvö, Karólína og Bene-
dikt, bóndi á Ármúla í Saurbæ.
Hin voru: Margrét, átti Jón Helga-
son í Litla-Saurbæ Ölfusi, Björg,
bústýra hjá Kristjáni Markússyni
frá Belgsdal, Anna Ragna, dó ógift,
Herdís Andrea, dó um tvítugt, og
hálfbróðir þeirra, Hjálmar Jakobs-
28
ÍSLENDINGAÞÆTTIR