Íslendingaþættir Tímans - 13.07.1971, Síða 4

MINNING
MÁLFRlÐUR GÍSLADÓTTIR
F. 31. marz 1915.
D. 10. sept. 1970.
Til moldar var borin, 25. sept.
1970, Málfríður Gísladóttir, Gógó,
eins og við kölluðum hana. Hún
fæddist á Bræðraminni, Bíldudal,
31.3. 1915 og var næst yngst 6
systkina. Hún var dóttir hjónanna
Jóhönnu Ólafsdóttur og Gísla Jóns-
sonar. Föður sinn missti hún 11
ára og ólst upp hjá móður sinni
eftir það.
Eftirlifandi eiginmanni sínum,
Jens Víborg, giftist hún 14.9. 1940
og var því nærri búin að vera 30
ár í hjónabandi er hún lézt. Þau
eignuðust þrjá syni: Ómar, 29 ára,
Ikvæntan Unni Kristjánsdóttur og
tvíburana Gísla, kvæntan Þórunni
Elsabetu Stefánsdóttur, og Ólaf,
ókvæntan, tvítuga.
Árið 1948 fluttu þau hingað suð-
ur til Reykjavkur og hafa
átt heima í Barmahlíð 36 æ síðan.
í fyrra gekk Gógó undir mik-
inn nýrnauppskurð og tókst hann
giftusamlega. Þann sjúkdm hafði
hún gengið með í mörg ár. Núna
hafði hún aðeins kennt sér meins
í rúmar tvær vikur.
Gógó var afskaplega góð og
hjartahlý kona. Ég hef þekkt hana
í 15 ár og hún hefur verið mér
mjög góð og mér Jinnst sárt að sjá
á bak svo góðri konu. Gógó var
ein af þeim, sem vildi öllum mönn-
um vel. Fátt eða ekkert illt beit á
hana og hún sagði jafnan: Við skul
um lofa honum eða henni, að
ja-fna sig.
Eitt af því, sem einkenndi Gógó,
var starfsorka og vinnugleði.
Til sanninda um þá miklu starfs-
löngun, sem hún hafði, má geta
þess, að eftir þá miklu aðgerð, sem
hún gekk undir fyrir ári, gat hún
ekki unað sér tilskilinnar hvíldar,
eins og henni var ráðlagt, heldur
byrjaði hún strax að starfa, þegar
henni fannst hún vera manneslkja
til þess og var það stuttu á eftir.
Já, það má segja, að hún lægi
aldrei á liði sínu. Hvár sem hún
kom og henni fannst þurfa hjálpar
við, gat hún aldrei séð án þess að
grípa til hendi. Hennar mottó í
lífinu var að starfa. Og aldrei var
hún ánægðari en þegar hún gat
rétt öðrum hjálparhönd.
Nú, þegar Gógó er horfin af
sjónarsviðinu, þá veit ég, að það
eru margir, sem þakka henni fyr-
ir hjálpsemi og fómfýsi í þeirra
garð, þvf að hún var einstaklega
vinamörg. Ef sagt var við hana:
Gógó mín, þú vinnur of mikið, var
ævinlega svar hennar: Ég vinn á
meðan ég stend. Og það gerði hún
svo sannarlega.
Ættingjar, vinir og kunningjar
horfa nú í stórt skarð, sem seint
mun verða fyllt.
Að hryggjast og gleðjast
hér um fáa daga..
Að heilsast og kveðjast
það er lífsins saga.
Ég votta ættingjum hennar
mína dýpstu samúð.
Blessuð sé minning hennar.
Vinkona.
Elsku Góigó mín.
Aðeins nokkrar línur að skiln-
aði. Mig langar að þakka þér fyrir
allt, sem þú varst mér og gerðir
fyrir mdg, því þú varst mér mikið
meira en frænka. Ég á bágt með
að trúa því, að þú sért horfin sjón-
um okkar, en minning þín lif>r í
hjörtum ökkar. Minning um góða
konu.
Það hefði enginn getað sann-
fært mig um að þú myndir verða
dáin svo stuttu eftir að þú talaðir
við mig hjá ömmu og afa og
minntist á það, að svo kænvrðu
inn eftir til okkar. En þetta er víst
vegurinn okkar allra, Gógó mín.
Allir, sem þig þekktu, eru nú hljóð
ir og í senn hryggir, því að þeir
horfa í stórt skarð, sem seint mun
verða fyllt. Enginn veit hvað átt
hefur, fyrr en misst hefur.
Þegar þú varst skorin upp stóra
skurðinum í fyrra, var það öðru
vísi en núna. Ég veit að þú fmnst
til og varst búin að finna til í
nokkra daga, en núna, því he'ði
enginn trúað fyrirfram. Núna var
þinn tími kominn, þinni göngu
lokið hérna á meðal okkar.
Ég veit, að þú ert nú í hópi 'T
vina og vandamanna, en aðeins í
öðrum og æðri heimi. Ég segi því
aðeins: Góða ferð og líði þér alltaf
sem bezt, Gógó mín. Það er sárt
að sjá á bak þér núna, og þó að
ég og aðrir sakni þín mikið, verða
dásamlegir endurfundir þegar
okkar tími kemur.
Drottinn gefðu dánum ró, en
hinum líkn, sem lifa.
Blessuð sé minning þín.
Systurdóttir.
t
SY STKINAKVEÐ JA.
En hvað hér oft í heimi
atburðir gerast fljótt.
Blíður^og bjartur dagur
breytist í kalda nótt.
Óvænt mig yfir þyrmdi
andlát þitt, systir góð.
Læt ég nú hrelldan huga
hjala þér kveðjuljóð.
4
ÍSLENDINGAÞÆTTIR