Íslendingaþættir Tímans - 13.07.1971, Side 6

NING
SIGURJON OLAFSSON
BRANDSTÖÐUM
Þó að Sigurjón á Brandsstöðum
væri enn á léttu skeiði, sé áratal-
an ein lögð til grundvallar við
ákvörðun um aldur manna, verður
að játast, að vinir hans og sam
ferðamenn höfðu alið um ára-
bil þann ugg í brjósti, að leiðaskila
yrði ekki langt að bíða. Þessi lífs-
glaði og drenglyndi garpur var að-
eins fjörutíu og tveggja ára hrifinn
á sviplegan hátt frá draumum og
önnum síns ágæta heimilis úr röð-
um starfsbræðra sinna og félaga,
frá öllum, sem áttu hann að vini,
og lagður á sjúkrabeð sem öryrki.
Þótt hann óneitanlega næði nokkr
um bata, varð hann eftir það
áfall aðeins skuggi þess dugmikla
drengskaparmanns, sem allir kusu
sér til fylgdar, er reynt höfðu hug-
rekki hans og úrræði. Hann lézt á
Héraðshælinu á Blönduósi 13. jan.
eftir stutta dvöl þar í það sinn. En
þangað átti hann mörg erindi ár-
um saman, þótt ekki dygðu þær
ferðir honum til þess bata, sem all-
ir er til þekktu kusu honum til
handa. En þau erindi átti hann
ekki aðeins til Blönduóss.
En þeirra lausna var ekki
aðeins leitað hérlendis. Hann
var og sendur til hins fræga
heilaskurðlæknis dr. med. E.
A. V. Busch, sem þá var yfir-
læknir við Ríkisspítalann í Kaup-
mannahöfn. Sú för bar ekki þann
árangur, er dygði til fulls bata.
eru að góðu kunnir. Þeim þrem
eftirlifandi ágætu bræðrum Kristj-
áns Kristjánssonar, sem og tveim
systrum, sendum við hjónin sam-
úðarkveðjur. Og þér, Fríða mín,
sendum við einnig samúðar- og
vinarkveðju og ég vona, að þú, sem
hafðir þrek til að dvelja öllum
stundum við sjúkrabeðið, getir
áfram haldið þinni ró, og að þú
megir eflast 1 anda og ósk eigin-
manns þíns oig vina þinna.
. VinarkwSja.
Sigríðuc Bjarnadóttir.
Sigurjón sté því aldrei heilum fæti
á jörð eftir að hann veiktist. Var
þó, eins og bent hefur verið á,
einskis látið ófreistað til þess að
heimta hann úr þeim viðjum, sem
þá voru á hann lagðar.
Sigurjón fæddist á Bergsstöðum
í Svartárdal 8. okt. 1922. Foreldrar
hans voru hjónin Guðrún Jónas-
dóttir og Ólafur Sigurðsson. Guð-
rún var dóttir Jónasar á Breiðavaði,
Einarssonar s.st. Árnasonar. Móðir
Jónasar var Kristjana Kristófers-
dóttir í Enni, Sveinssonar. Móðir
Guðrúnar á Bergsstöðum var Sig-
ríður Stefanía Sveinsdóttir og
kann ég fátt að greina um ættir
hennar. Það, sem ég þekki af ætt-
um Guðrúnar Jónasdóttur er af
húnvetnskum stofnum.
Ólafur, faðir Sigurjóns, var Sig-
urðsson í Eyhildarholti, Sigfússon-
ar þar og víðar, Péturssonar. Móðir
Sigurðar var Ingibjörg Sigurðar-
dóttir 1 Ási, Péturssonar. Móðir
Soffíu var Valgerður Gunnarsdótt-
ir í Geitagerði, Magnússonar. Ætt-
ir Ólafs eru skagfirzkar og eru í
þeim stofnum margt frábærra hag-
leiksmanna. Þó þar beri Sigurð
Guðmundsson málara hæst. Það
átti Sigurjón og í fari sínu. Þó að
hann legði ekki fyrir sig smíðar,
var hann einn þeirra manna, sem
hvert verk lék í höndum, enda
flestum betri til fylgdar.
Sigurjón ólst upp í föðurhúsum
til þroskaára og fór lítt þaðan,
naut engrar annarrar skóla-
göngu en barnafræðslu og aðeins
í fárskóla, en helgaði sig þegar frá
æsku önn síns umhverfis og reynd
ist í hvívetna hinn vaskasti þegn,
enda varð hann ágætur bóndi. Hof
hann búskap í Mjóadal vorið 1944
í félagi við Sigmar bróður sinn.
Þar bjuggu þeir til 1949, er þeir
keyptu Brandsstaði og fluttust
þangað. Þar hafa þeir búið síðan.
Sigurjón kvæntist 15. nóv. 1952
Maríu Steingrímsdóttur, frábærrl
mannkostakonu og slíku hetju-
kvendi, að hún hefur haldið búl
þeirra áfram með fullri reisn, þótt
svo soriglega félli um heilsuf»r
hans, sem áður er lýst. Segir það
meira um hugrekki hennar og dug,
en mörg orð megna. Þeim varð
auðið einnar dóttur.
Þar á Brandsstöðum blómgaðist
hagur þeiorra ágætlega, enda var
samhugur þeirra, ráðdeild og at-
orka frábær. Fylgdu þau samtíð
sinni af heilum hug um framfarir
í ræktun og húsabótum og er sá
þáttur allur hinn fegursti. Það var
því mjög sár harmur kveðinn að
heimili hans, sveit og vinum, er
honum var svo hankalega kippt úr
fjölþættu og fullu starfi, að þangað
átti hann ekki afturkvæmt nema
sem áhorfandi. Og lífsglöðum
manni, sem nautn er að glímu við
erfiði og á yfir ærnu hugrekki að
ráða til að msðta því sigurviss, er
sú lausn mála sorgarefni. Og að
okkur, sem árum saman sátum í
Inágrenni þeirra hjóna, nutum
hjálpfýsi þeirra og góðvildar, vin-
áttu þeirra og dsnu, er sárari
harmur kveðinn með fráfalli hans
en svo, að hann verði að fullu
túlkaður hér. Hinn létta gleði hans
vakir sem sorgaróður í minningum
okkar, er návistar hans og ná-
igrenni nutum, hinn Iétti hlátur
hans ymur sem undirleikur við
önn og baráttu frjálsborins full-
huga jafnvel svo, að hann ómar
enn, þótt úr þeirri fjarlægð se,
sem ekki verður mæld eða metin.
Ég kveð hann, þakklátur fyrm að
hafa átt þess svo ómælanleg^ oit
kost að njóta þess. Að lokum
sendi ég þeim, er um sárast eiga
að binda, kveðju og þökk.
Guðm. Jósafatsson
frá Brandsstöðum

ÍSLENDINGAÞÆTTIR