Íslendingaþættir Tímans - 13.07.1971, Síða 9

ÓLAFUR INGIMARSSON
BIFREIÐASTJÓRI
Fætldur 26. sept. 1921
Dáinn 27. marz 1971
Mig setti iiljóðan er mér barst
til eyrna andlátsfregn vinar míns
og starfsbróður Ólafs Ingimarsson
ar. En vegir guðs eru órannsakan-
legir og dauðinn gerir ekki alltaf
boð á undan sér. Að vísu vissi ég
að hann var á sjúkrahúsi og hafði
verið þar um skamman tíma en að
hinzta dægur væi'i á næsta leiti
datt mér sízt í hug.
Kynni okkar Ólafs eru allt að
20 ára gömul, en þó urðu þau
fyrst náin eftir að hann kom á
B.S.R., hann var seinn að kynnast
en sannur vinur vina sinna og naut
ég þess að okkar vinsemd varð
þeim mun meiri sem árin urðu
fleiri sem við áttum samleið.
Ólafur fæddist á Skarfshóli í
Miðfirði, V-Hún., 26. sept. 1921,
sonur hjónanna sem þar bjuggu
Ingimars Jónssonar og Marsibil
Gestsdóttur. Hann var yngstur af
þrem systkinum, en eldri voru
tvær systur. Ungur fluttist hann
til Hvammstanga með foréldrum
sínum og systrum, ólst þar upp og
dvaldi þar síðan til 22 ára aldurs.
Lífsskeið runnið. Dagsins ljós ei
dvín.
Dögun æðra lífs þér vinur skín.
Geislavaldið gefur nýjan þrótt
glöðum huga, — eftir dauðans
nótt.
Mlnninganna lýsa ljósafjöld,
lýsa skært í gegnum dulin tjöld.
Gleðin þín var gróðurrík og hlý.
Göfug minning lifir, fersk og ný.
Lífs þíns barstu kærleiks —
kyndil hátt.
Kaust að lifa hér við alla í sátt.
Bæöi manna og dýra vinur
varst.
Vináttuna því í hjarta barst.
Á Hvammstanga stundaði hann
alla algenga vinnu sem til féll og
þá ekki sízt vegavinnu þegar hún
var fyrir hendi.
Síðustu árin bjó hann einn með
foreldrum sínum því þá voru syst-
ur hans fluttar að heiman. Síðustu
árin gebk móðir hans ekki heil til
Hjartað milda trútt og tállaust
var.
Tryggðin þín sitt skjaldarmerki
bar.
Þar var gullnu lífsins letri
skráð.
Launin vinur, eins og til var sáð.
Vertu sæll. — þig öll við
kveðjum klökk
kæri vinur, — hlýrri ástarþökk.
Konan þín og börnin blessa þig.
Blessun guðs þig leiði um
himnastig.
Með virðingu og þökk.
Þórarinn Jónsson
og fjölskylda.
skógar og hefi ég heyrt þess sér-
staklega getið hversu mikla um-
hyggju, nærfærni og ástúð hann
sýndi henni og var henni stærstu
þegar mest á reyndi.
Árið 1944 andaðist móðir hans
og eftir það fluttust þeir feðgar
hingað til Reykjavíkur. Strax og
hingað kom gerðist hann leigubifr
eiðastjóri og stundaði það starf til
æviloka og síðustu 12—15 árin á
B.S.R.
13. september 1947 kvæntist
hann eftirlifandi konu sinni, Höllu
Einarsdóttur, sem einnig er ættuð
úr Húnaþingi.
Ekki er það neitt vafamál að það
var mikil gæfa fyrir Ólaf að eign-
ast jafn góða konu og Halla er.
Sambúð þeirra var farsæl og heim
ilið ljómaði af myndarskap og gest
risni.
Þangað var gott að koma, við-
mótið vermdi og kveðjan var hlý.
Þau hjón eignuðust 4 börn, sem
öll eru hin mannvænlegustu, og
má segja með sanni að þau hefðu
mikið barnalán.
Börn þeirra hjóna eru Pálína
Ema 23 ára, ógift, starfar hjá Sæl-
gætisgerðinni Víking. Marsibil 22
ára, trúlofuð Birgi Karlssyni frá
Borgarnesi. Bæði hafa þau kenn-
aramenntun og stunda kennslu í
vetur. Sigrún 17 ára og Ingimar
12 ára eru bæði í foreldrahúsum.
Það er oft sagt um okkur Hún-
vetninga að við séum fyrirferða-
miklir í röðum samferðafólksins,
slíkt var þó ekki hægt að segja
um Ólaf. Hann var í eðli sínu hlé-
drægur og fjarri því að vilja þoka
sér í fremstu raðir til metorða eða
mannvirðinga, en hann naut vin-
áttu og trausts samferðafólksins og
allra þeirra sem þekktu hann bezt.
Hann hafði ákveðnar skoðanir á
mönnum og málefnum, en var
sanngjarn, lipur og réttsýnn, hann
gerði lítið af því að blanda geði
við skoðanir annarra og hélt sig
við það sem hann áleit að væri
ÍSLENDINGAÞÆTTIR
9