Íslendingaþættir Tímans - 13.07.1971, Page 10

rétt. Hann var glaðsinna í góðvina
hópi og hafði gaman af að gleðj-
ast með öðrum, þá varð hann
frjálsmannlegur í framkomu og
fasi, og Húnvetningurinn í honum
varð aðsópsmeiri en annars.
Ólafur var ágætur bridgespiiari
og hafði af því mikla ánægju. Við
félagar hans á B.S.R. sem nutum
þess að eiga hann að sem spila-
félaga gátum allir sem einn stað-
ið saman um það að þar væri
hann okkar fremstur í flokki.
Hann átti létt með að gagnrýna
spilamennsku, ekki með þótta,
nema þá helzt ef hann átti sjálfur
í hlut, heldur af skilningi og at-
hygli, og benti þá á leiðir sem öðr-
um tókst ekki að sjá. Hann var
einn af meðlimum Bridgedeildar
Húnvetningafélagsins í Reykjavík
og tók flest árin virkan þátt í spila
keppnum deildarinnar og átti
hann frá þeim keppnisárum
marga verðlaunagripi. Þá tók
hann á hverju ári þátt í bridge-
keppni sem bílstjórar á B.S.R. og
Bæjarleiðum hafa staðið að, og
var hann þar engu síður sigursæll.
Þegar ég lít yfir liðin ár, er
margs að minnast. En eitt af því
sem aldrei fyrnist, eru endurminn
ingar um ágæta samferðamenn. Ó1
afur var einn af þessum góðu sam-
ferðamönnum, sem lagði ekki
stein í götu nokkurs manns, en
lagðj gott til allra mála. Hann var
traustur stuðningsmaður samtaka
okkar á stöðinni og eigum við nú
að baki að sjá drengskapar- og
heiðuiTímanni.
Þungbær er sorgin og sár er
söknuðurinn þegar heimilisfaðir-
inn fellur í valinn langí fyrir ald-
ur fram, og enn eru tvö börnin
ung og þeirra er harmurinn
þyngstur. Því felum við þau for-
sjá guðs og góðrar móður.
Við hjónin þökkum þér traust
og góð kynni og óskum þér góðr-
ar ferðar til fyrirheitna landsins.
Vertu sæll sýslungi, starfsbróð-
ir og vinur. Ég kveð þig svo hinztu
kveðju með þessum alþekktu Ijóð-
línum „listaskáldsins góða“:
„Krjúptu að fótum friðarboðans,
fljúðu á vængjum morgun-
roðans
meira að starfa guðs um geim“.
Jakob Þorsteiusson.
t
ie
Mann sítur hljóðan er sviplegir
atburðir gerast, og svo fór mér er
ég frétti lát Ólafs Ingimarssonar.
Kynni okkar hófust fyrir um 30
árum og það fer ekki á milli mála
að eftir því sem á árin leið urðu
þau mér kærari Ég tengd'St mn í
fjölskyldu hans og þó að þau
tengsl slitnuðu mætti ég aldrei
nema góðri og traustri vináttu.
Ég minnist sérstæðra mannkosta
í fari hans, þó að þeir verði ekki
upptaldir hér nema að litlu leyti.
Eitt af því sem kemur upp í hug-
ann var hin sérstæða ráðvendni
sem bar ofar öllu í fari Ólafs og
að skulda engum neitt. Þetta var
honum leiðarljós í umgengni hans
við samfélagið. Vegna sinna
traustu umgengnishátta varð hon-
um gott. til vina, sem kunnu vel
að meta góðan dreng.
Hann var skyldurækinn heim-
ilisfaðir, umhyggja hans fyrir eig-
inkonu og börnum mun jafnan
hafa verið honum efst í huga.
Ólafur var gæfumaður i sinni
stuttu jarðvist, fæddist 1921 og
hefði því orðið fimmtugur 26.
sept. nk. Honum hlotnaðist sú
hamingja að eignast góðan og sam-
hentan lífsförunaut, sem reyndist
honum, þremur dætrum og ein-
um syni framúrskarandi eiginkona
og móðir. Börnin bera þess og vott
að hafa alizt upp í traustu og góðu
hjónabandi foreldra sinna.
Þá koma mér í hug margar
gleðistundir sem ég hef notið á
heimili þeirra hjóna, Ólafur heit-
inn var sérstakur gleðimaður og
kunni manna bezt að fá aðra til
að gleðjast. Er ég að leiðarlokum
þakka Ólafi fyrir hans góðu vin-
áttu og bið Guð að blessa minn-
ingu hans, langar mig að færa eig-
inkonu hans og börnum og öðrum
aðstendendum mínar innilegustu
samúðarkveðjur.
Þorbjörn Ólafsson.
f
í Eikjuvogi 24 ríkir nú tómleiki.
Húsbóndinn — Ólafur Ingimars-
son — er horfinn af sjónarsviði
okkar. Hann lézt óvænt og skyndi-
lega 49 ára gamall laugardaginn
27. marz sl. og var jarðsunginn 2.
apríl.,
Kynni okkur voru stutt.
Þau hófust fyrir hálfu fjórða ári,
er við hjónin fluttumst í sama hús
og hann og fjölskylda hans hafði
búið í um alllangt skeið. Fyrir
ungt fólk er þaö sjálfsagt allmikil
breyting að yfirgefa foreldrahús
og hefja sjálfstætt líf. — Margs er
vant.
Þessi skil urðu okkur ekki svo
ýkjaerfið, því að í Eikjuvogi eign-
uðumst við „aðra góðviljaða
foreldra“ — þau Ólaf og konu
hans, Höllu Einarsdóttur. Ég
gleymi aldrei fyrstu samskiptum
okkar.
Það var um haust. Barið var að
dyrum og í gættinni birtist góðleg-
ur maður og dálítið hikandi. Það
var engu líkara, en hann vildi biðj-
ast afsökunar á framkomu sinni.
Erindi hans var að færa „nýgræð-
ingunum“ á loftinu rjúkandi svið.
Þetta var aðeins upphaf, en ekki
endir. Sambýlið hefur síðan fært
mér heim sanninn um það að
þessi velgjörningur Ólafs var eng-
in sýndarmennska, heldur lýsti
innræti hans og velvilja. Glaðværð
hans og snyrtimennska voru einn-
ig ríkir þættir í að skapa mjög
svo ánægjulega sambúð. Þannig
hafa árin liðið og kom æ berlegar
í ljós, að Ólafi þótti sælla að gefa
en þiggja.
En nú er þetta aðeins orðin
minning, en hún er björt og eftir-
minnileg. Síðustu vikurnar gekk
hann ekki heill til skógar, og von-
ir urðu að vonbrigðum og trega.
Þótt hann hafi dáið langt um ald-
ur fram, hafði líf hans þegar skil-
að tilgangi. Þeim hjónum hafði
fæðzt fjögur mannvænleg börn,
þrjár stúlkur og einn drengur. Þar
sem'ég þekkti ekki lífssketð Ólafs
allt, þá hef ég aðeins gert að um-
talsefni þessi fáu ár, sem kynni
okkar spanna, en þau bregða nægj
anlega skýru Ijósi á mannkosti
hans. Ég veit, að það er fjölskyldu
hans huggun harmi gegn, hversu
ástúðlegt samband og einlægni rik
ir og hefur ríkt meðal hennar.
Við hjónin vottum Höllu, börn-
um þeirra og ættingjum öllum
innilega samúð okkar og verum
þess minnug, að aldrei þverr minn
ing góðs grengs.
Ég vil að leiðarlokum þakka Ól-
afi allt, sem við hjónin eigum hon-
um upp að unna, og ekki sízt vil
ég flytja honum þakkir dóttur okk
ar, sem hann gladdi svo oft og
sýndi margvíslegan sóma.
Drottinn, gef þú dánum ró,
hinum líkn, sem lifa.
Kristján Guðmundsson.
ÍSLENDINGAÞÆTTIR