Íslendingaþættir Tímans - 13.07.1971, Page 23

MINNING
Guðrún BjarncLís Þorvaldsdóttir
frá Höfða á Vatnsleysuströnd
Fædd 4. nóvember 1881.
Dáin 14. mai 1971
Elsku amma mín, nú þegar leið-
ir okkar skilja langar mi« að mmn
ast þin með örfáum skilnaðarorð-
um. sem eiga að vera þakklæti fyr-
ir þá tryggð sem þú' barst æt'ð í
huga til mín. Ég minnist þess, þeg-
ar ég lítil stúlka fór suður að
Höfða til að dveljast þar lengri eða
skemmri tíma hjá ykkur afa, það
var alltaf hlýtt og gott að koma til
ykkar. Og ekki var gleðin og hlýj-
an minni til okkar systkinanna er
við fluttumst ásamt foreldrum okk
ar að Höfða árið 1959.
Það hafðj alla tíð verið mann-
margt í Höfða þó bærinn væri lít-
ill og ekki amstur og vesen þó eitt-
hvað bjátaði á. Þau amma og afi
höfðu alið upp fimm fósturbörn
auk sinna fimm barna, þess vegna
voru viðbrigðin lítil þó nú bættust
við fimm óþekkir krakkar í litla
bæinn, en tvær systur mínar voru
þá orðnar búsettar í Reykjavík.
Eftir að ég giftist kom ég oft að
Höfða og spiluðum við amma þá
oft á kvöldin, en það var hennar
yndi og gleði, og var þá margt
skrafað, hún bar hlýhug til allra,
hún var liæglát, greind og vel hag-
mælt kona.
Ó. elsku amma mín, hvað ég met
það mikils, að hafa fengið að vera
hjá þér þá síðustu daga sem þú
lifðir.
Ég og fjölskylda mín biðjum
góðan guð að leiða þig og styrkja
á þeirri göngu sem nú er hafin hjá
þér.
Blessuð sé minning þin og hafðu
beztu þökk fyrir allt. Anna.
f
Himnar, vindar, höfin, lönd,
hvað, sem myndar drottins
hönd,
þinni bindi unun önd,
ofins linda fögur strönd.
Nýlega var til moldar borinn frú
Guðrún Þorvaldsdóttir fr'á Ilöfða.
Þessarar merku konu langar mig
til að minnast með fáum orðum að
skilnaði.
Hún fæddist í þennan heim 4.
nóvember árið 1881 ■ pví fagra
héraði Borgarfirði, og var þvi kom
in fast að níræðu, þegar hún lézt,
eftir mánaðar sjúkdómslegu. Ólst
hún upp í stórum systkinahópi og
eins og títt var í þá daga fór hún
ung að vinna fyrir sér Vistaðist
hún þá fyrst að Grímsstöðum og
síðan að Borg á Mýrum og var þar
í fjögur ár. Siðan mun hún hafa
verið í Borgarnesi. Áx-ið 1909 í'éð-
ist hún suður á Vatnsleysuströnd
í það byggðarlag, sem á svo maiga
lund var ólíkt Iiennar heimahög-
um, til ungs manns, sem þar bjó
með foreldrum sínum, öldnum. Sá
maður var Þórarinn Einarsson
bóndi. Þetta taldi hún rnesta lán
sinnar ævi, því að í október 1910
kvæntust þau Þórarinn. í sextíu
ára sambúð þeirra bar ekki skugga
á. Samheldni og umhyggja ein-
kenndi þeirra. veg. Með orðunum
„Mitt er þitt og þitt er mitt“ má
svo sannarlega lýsa sambuð þeiri-a.
Þórarinn stundaði bæði búskapt
og sjómennsku, svo að til þess að
samrænxa þessi erfiðu störf, lagði
húsfreyjan oft rnikið á sig. Vertíð-
armenn voru og stundum margir
og var þá í mörg horn að líta. En
alltaf var það sama rólega yfir-
bragðið sem þessj kona með sér-
kennilegu glampandi augun
sýndi. Hún átti sérstakar gáf-
ur til að bera, svo miklar, að
við sem henni kynntumst, undruð
umst oft þvílíkan brunn fróð-
leiks og vizku hún geymdi. Hag-
rnælt var hún og vel, og voru vís-
unar, sem hún kvað um Höfða að
skilnaði, þetta síða'Sta framlag
hennar til gamla Braga, fagurt
vitni um orðkynngi hennar og
hugsanir. Virkur þátttakandi var
Guðnin í félagsmálum sveitar sinn
ar. Hún var ein af stofnendum
Kvenfélagsins Fjólu, og sat oi't
fundi kvenfélagssambands Suður
lands
Fimrn börn eignuðust þau Þór-
arinn, mannvænleg og góð börn,
og fimm voru fósturbörnin, því a'ð
nóg var hjartarýmið i Höfða. þó
að ekki væri hátt til lofts og vítt
til veggja. Með kveðju, sem ein af
hinum kæru fósturdætrum sendi
lil móður sinnar lýsir hún þeirri
ást. sem hún naut hjá henni.
Ég segi móður, vegna þess. að
þau Þórarinn voru fósturböi'num
sínum ekki síður faðir og móðir
en börnum þeirra Sjálfra. Þessi tíu
eru þau börn, sem alin voru upp
að fullu í Höfða, en öll þau börn
og allir þeir smælingjar, sem
þar áttu athvarf um lengri eða
skemmri tíma þar, treysti ég mér
ekki til að telja. en eitt er víst, að
sá hópur var stór,
Gestrisni þeirra hjónanna, Þór-
arins og Guðrúnar var og viðbrugð
ið. Oft rnan ég, þá lítill telpuangi,
að gamla baðstofan var að kvöldi
ein allshei'jar flatsæng og sunxir
sváfu í tjaldi úti á túni. Matur og
kaffi handa öllum, smáum og stór
um, öllum var tekið jafn vel,
hverra stiga sem þeir voru. Manna
munur þekktist ekki þar. Svo var
sungið og sagðar sögur, íarið í
ÍSLENDINGAÞÆTTIR
23