Íslendingaþættir Tímans - 11.08.1971, Síða 13

FÁEIN MINNINGARORÐ UM
Ingva og Herdísi Eiríksson
í síðasta tölublaði Lögbergs-
Keimslbringlu var skýrt frá svip-
legu fráfalli þessara mætu hjóna,
sem nú í hálft annað ár höfðu
dvalizt á Betel á Gimli. Herdís lézt
laugardaginn þann 15. þ.m. og
Ingvi maður hennar daginm eftir,
þá kominn á sjúkrahús 1 Árborg.
Hei’dís hafði fjóra um sjötugt er
hún lézt. Ingvi maður hennar var
tveimur vetrum miður áttræðu.
Þó að þau Dísa og Ingi, eins og
þau voru tíðast nefnd meðal kunn-
ugra, hefðu átt við heilsubrest að
stríða um alllangt skeið, fannst
manni einhvern veginn að ævilok-
in væru enn langt undan, svo lífs-
glöð og skemmtileg voru þau, og
svo vandlega héldu þau hættl sín-
um um mannblendni og gestrisni,
jafnvel eftir að húsrými dróst sam
an við flutningin til Betel. Ekki
var maður fyrr kominn inn til
þeirra en kaffikannan var komin
á borðið og húsbændurnir búnir
að fitja upp á einhverjum skemmti
legheitum. Þannig var einmitt
heimilishaldið í meira en fimmtíu
ár. Hvernig sem viðraði úti, var
óvallt hlýtt við arininn hjá þeim
Dísu og Inga, og þangað vöndu
vinirnir komu sína.
reynsluna með þér hvetja okkur
til dáða. Það er svo margt, sem
þú vissir að hægt var að gera til
þess að breyta heiminum til hins
betra. Hugsjónir þínar munu lifa
í okkur, og með þig í okkur get-
um við áfram haft „allt er þegar
þrennt er.“ Ákvarðanir skulu
teknar í þínum anda, og undir
hans forystu. Við reynum að líta
fram á veginn og sjá bjartar
stundir með þína minningu í nest-
ispokanum. Með viðkomu þinni á
hótel jörð kveiktir þú ljós, sem
mun lifa í hjörtum allra, er þig
Fyrir um það bil hálfu öðru ári
héldu þau hjónin veglegt samsæti
í húsakynnum Árborgarkirkju í til
efni af gullbrúðkaupi sínu. Þann
dag fluttust þau til Gimli. Fjöl-
menni var í gullbrúðkaupinu, og
enda þótt þorri væri rétt 1 garð
genginn, var sólskin úti, varla ský
á lofti og logn. Var orð á því gert,
að veðráttan á þessu miðsvetrar-
samkvæmi sýndi velþóknun guða
þekktu. Mesta hamingja þinnar
stuttu veru hér með okkur, var
þinn trausti, blíði og óbiigjami
lífsfömnautur er studdi þig af
óeigingjarnri þrautseigju, gegnum
hindráttir þær, er vegur þinn ein-
kenndist mjög af. Erfiðleikarniir
breyttust í nýjar leiðir til gleði og
hamingju, sem þið nutuð í ríkum
mæli. I fyllingu tímans æskjum
við einskis fre-kar, en að sjá þig
eins og þú varst í þessu jarðneska
lífi, alltaf þú sjálfur.
Vertu Iieill og sæll. Líði þér vel.
Atli og Davíð.
og manna á gullbrúðhjónunum.
Hálfu öðru ári síðar var svo hinztu
brottfarar þeirra minnzt í sömu
húsakynnum. Margmenni var við-
statt þá athöfn, og rúmaði kirkj-
an aðeins nokkum hluta við-
staddra. Úti var sólskin og vor-
blíða, og mátti gerst greina, að ver
ið væri að kveðja fólk, sem ætti
alveg óvenjulega sterk ítök í hug-
um samferðarmannanna. Og vissu
lega voru þau Disa og Ingi óvenju
legar manneskjur. Margir hafa
víst safnað að sér meiri veraldar-
auði en þau gerðu, en þó var heim
ili þeirra ávallt sú höllin, þar sem
íslenzkum dyggðum var skipað f
öndvegi, og frá því heimili áttu
góð málefni alltaf vísan liðsauka.
Með þeim Dísu og Inga var
sterkur hjónasvipur, en samt voru
þau hæfllega ólík, og átti ólíkt um
hverfi æskuáranna þar sinn þátt í.
Dísa var fædd og uppalin fram
undir fermingaraidur í Fnjóska-
dalnum og Svalbarðsströndinni, en
Ingi var fæddur í Norður Dakóta.
Þó að Dísa vœri aðeins bam að
aldri, þegar hÉn yfii'gaf Suður-
i
ÍSLENDINGAÞÆTTIR
13