Íslendingaþættir Tímans - 11.08.1971, Side 19

MINNING
Amma mín
Anna Kristín Friðriksdóttir
F. 22.9.1860.
D. 16.9. 1951.
Ég man er ég barn stóð við
stokkinn þinn
þú straukst yfir hrokkna
kollinn minn,
og baðst guð að blessa mér
daginn.
Bæn þín var flutt í bjartri trú,
að biðja svo heitt mér kenndir
þú.
Léttfætt þá leið ég um bæinn.
Bærinn minn heima á hólnum
var,
það hópa sig um hann
minningar
frá bernskunnar björtu dögum.
Ennþá ljóma á leið mína slá
þær lifandi myndir sem hlaut
ég frá
leikjum og söngvum og sögum.
Er sólin vermdi um vordægrin
löng
og vinaljóð fuglinn við gluggann
þinn söng,
blóm skreyttu bala og fceiga.
Þú bentir á skaparans mikla
mátt,
önnur lífsbraut betur en sú, sem
hann valdi sér, verður þó ekki
annað sagt en að hann hafi full-
komlega valdið sínum verkefnum.
Slíkt er sýnilegt hverjum, sem yfir
farinn veg hans lítur og sér þau
verksummerki, sem hann lætur eft
ir sig á jörð sinni. Fyrir rúmri öld
kvað íslenzkur bóndi þessa stöku:
„Þegar líf mitt eftir á
or í gleymsku fallið,
fllugastaðasteinar þá
standið upp og talið“.
í þá daga voru það steinarnir í
túngorðunum og húsveggjunum,
hvað mannshöndin gæti fátt og
smátt,
hve gott væri guð sinn að eiga.
Er vetrarins frostharkan kreppti
kló
sem þóttu vænlegastir eftirmæl-
endur íslenzkra bænda. En síðail
tíma bændur hafa valið sér önnur
minnismerki. Þeir hafa kosið til
þess hið gróandi gras, sem á
hverju vori rís úr dvala og breið-
ir sína grænu fegurð yfir íslenzk-
ar sveitir og lyftir með því hugum
okkar yfir hversdagsleikai*, í
þeim hópi fyllti Helgi sæti siti
með sóma og mun sá minnisvarði,
sem hann reisti sér með rækt-
un jarðar sinnar kannski ekki síð-
ur talandi, en þótt hann hefði
staðið á söngpöllunum.
Páll Helgason.
og kynlegum rósum á gluggann
sló
var yl hjá þér, amma, að finna.
Og sætt var á kvöldin að sofna
við
syngjandi, þaggandi, rokksins
nið,
er saztu sveitt við að spinna.
Þegar mér draumarnir bönnuðu
blund
um biksvarta skammdegis-nætur
-stund
ég leitaði að huggun og hlýju!
Þinn faðmur mér var þá sem
frelsandi sól,
hann færði mér öryggi birtu og
skjól,
— og sæl þar ég sofnaði að
nýju.
Þú áminntir mig svo alla stund
að ávaxta skyldi ég mitt pund,
— ástríki öðrum sýna.
Að græða þjáninga- og sviðasár,
svita og harma þerra tár,
og láta þér ljósið mitt skína.
Þökk sé þér, amma mín, alla tíð,
öll er þín myndin fögur og blíð
e»m birtist frá bernskunnar
degi.
Ennþá hertið þitt birtu ber,
í bænum heima, sem lýsti mér
það ljómar upp lífs míns vegi.
Hvar sem að liggur svo leiðin
mín
unz lífsins hérvistar stundin
dvín,
ég minning skal mæta geyma.
Því björtust og heitust og bezt
er sú
bænin, sem forðum mér kenndir
þú,
er stóð ég við stokkinn þinn
heima.
Biriaa .G. Friðriksdóttir.
ÍSLENDINGAÞÆTTIR
19