Íslendingaþættir Tímans - 21.09.1972, Blaðsíða 3

Jón Guðmundsson
Ártúni, Hellissandi
Mig langar að minnast látins vinar
mins Jóns Guðmundssonar, Ártúni,
Hellissandi. Það er að visu siðbúin
minning, en aldrei er of seint að geta
góðs manns.
Jón fæddist 15. febr. 1905 i Höskulds-
ey á Breiðafirði, sonur hjónanna
Karólinu Sigurðardóttur og Guð-
mundar Jónssonar. Hann missti föður
sinn á öðru ári og ólst upp með móður
sinni á ýmsum stöðum, unz þau
mæðgin fluttu t-il Hellissands. Á Hellis-
sandi kynntist Jón eftirlifandi konu
sinni Svanfriði Kristjánsdóttur. Þau
giftust 1931 og eignuðust 7 myndarleg
börn, sex syni og eina dóttur.
Ég var barn að aldri þegar ég kynnt-
ist Jóni. Hann var heimilisvinur for-
eldra minna. Alltaf stafaði þessari
miklu hlýju frá Jóni til okkar barn-
anna, við lærðum að bera virðingu
fyrir þessum hægláta góða manni.
Jón og Svanfriður voru afar sam-
hent um alla hluti. Það er mér minnis-
stæð æskuminning að það komu gestir
i Ártún, sem var að visu engin ný-
lunda, og þá var ráðizt i að fara i
skemmtiferðalag suður i Djúpudali
og ég fékk að fara með. Þetta var
mikið fyrirtæki i þá daga. Vegirnir
voru troðningar og farartæki léleg,
ekki man ég, hvort við þurftum að
ganga eitthvað, én alla leið komumst
við og skemmtilegri ferð hef ég varla
farið. Gleðin var mikil og þau hjónin
gerðu allt svo skemmtilegt og ljúft
með sinni alkunnu rausn og elskuleg-
heitum. Ég kom oft á heimili Jóns eftir
að ég varð fullorðin, sérstaklega til að
heimsækja móðursystur mina, móöur
Svanfriðar. Sigriði Sýrusdóttir, en hún
var á heimili þeirra hjóna árum sam-
verki. en á stórafmæli Herdisar færði
Ásgrimur henni undurfagra vatnslita-
mynd úr landi Húsafells.
Og nú þegar vegi okkar skilur i bili,
vil ég færa þessari góðu vinkonu minni
hjartans þökk fyrir alla hennar um-
önnun og hlýju. sem hún sýn.di mér og
minu fólki. Dvöl á Húsafelli hefur ætið
verið mér, og er enn, mikill gleðigjafi.
Hannveig Bjarnadóttir.
an og siðustu árin blind og rúm-
liggjandi.
Jón var einstaklega hjálpsamur
maöur. Ég ætla að þau hafi ekki verið
mörg heimilin hér i þorpinu.sem ekki
nutu hjálpar frá hendi hans. Hann var
mjög laginn að gera við viðtæki og
ævinlega var til hans leitað ef eitthvað
bilaði i miðstöð eða vatnslögn.
Annars var hann sérlega laginn við
allt, sem hann snerti á. Það sýndi
ibúðarhúsið hans, sem hann var alltaf
að dytta að og byggja við og allt var
jafn vel gert og alltaf var snyrtilegt i
kringum Jón.
Jón stundaði sjómennsku á yngri
árum, eins og flestir hér á þeim tim-
um, siðan var hann vélstjóri við Hrað-
frystihús Hellissands árum saman en
siðustu árin vann hann ýmsa vinnu,
svo sem verzlunarstörf, byggingar-
vinnu, og fiskvinnu. Hann vann mikiö
að félagsmálum, var i stjórn verka
lýðsfélagsins Aftureiding i mörg ár,
var einn af stofnendum Leikfélags
Hellissands og aðaldriffjöðrin i
stjórn þess félags i mörg ár. Jón var
ágætur leikari og mér er hann minnis-
stæður i mörgum hlutverkum. Hann
hafði mjög mikla ánægju af þvi að
leika. Hann var alltaf fremstur i flokki
til að styðja að öllum framförum hér á
Hellissandi og gladdist af heilum hug
yfir framgangi byggðarlagsins. Gest-
risni i Ártúni var rómuð, enda mjög
gestkvæmt á heimilinu og allir
hjartanlega velkomnir.
Þau Svanfriður og Jón urðu fyrir
þeirri miklu sorg að missa son sinn,
Karl Guðmund, er Stuðlabergið fórst
og þar fórust einnig tveir mágar Karls
ásamt fleiri mönnum. Karl var þá ný-
giftur. Þetta slys var átakanlegur
harmur fjölskyldunni og hinni ungu
tengdadóttur, sem missti þar einnig
tvo bræður. Þau hjónin stóðu saman
þá eins ogalltaf áður og tengdadóttirin
varð eins og þeirra eigin dóttir, og litla
dóttir hennar Kalla, sem fæddist stuttu
eftir að faðir hennar drukknaði varð
sólargeislinn þeirra i Ártúni. Karl átti
son áður en hann giftist, sem ber nafn
hans og hefur heimilið i Artúni ávallt
staðið þessum börnum opið. Til
minningar um Karl og bræður Svan-
friðar létu þau hjón gera mjög fagra
minningargjafabók og skulu gjafir,
sem skráðar eru i bókina, renna til
minnisvarða drukknaðra sjómanna á
Hellissandi.
Þegar við hjónin stofnuðum heimili
varð Jón tiður gestur hjá okkur. Hann
var skemmtilegur gestur. Hann var
fróður um marga hluti og hafði áhuga
á svo mörgu. Við Jón vorum vinir, þó
aldursmunur væri mikill og Jón átti
marga vini, þvi að hin ljúfa framkoma
og hinir góðu eiginleikar hans voru
þannig,að fólk dróst að honum bæði
ungir sem gamlir, flestir vildu vinir
hans vera og traustari vin var varla
hægt að eignast.
Okkur vinum og aðstandendum varð
mikið um hið snögga fráfall hans, en
Jón andaðist 15. febr. 1970 i Reykjavik
65ára gamall. Okkur fannst hann falla
langt um aldur fram, hann var svo
léttur og ungur i anda fram á siðustu
daga.
Hinn mikli mannfjöldi,sem var við-
staddur — bæði kveðjuathöfnina i
islendingaþættir
3