Íslendingaþættir Tímans - 18.05.1974, Blaðsíða 12

Bæn vor til Guðs um daghugsun
dauðans á að vera björt, því að grund-
völlur hennar er fegurð. Morgun-
bjarminn af komu hins eilifa himna-
arfs stafar i lif vort þeirri dýrð, sem
lyftir oss frá duftinu og lýsir gleði yfir
daginn. 1 þeirri hugsun gerum vér
kveðju Sigurðar Eirikssonar, þvi að
sál hans hefur leystst i friðinn, er dag-
arnir voru tald r að siðasta kvöldi og
lifstiðin liðin til hins eilifa framhalds.
Hann var fæddur i Breiðargerði i
Tungusveit 12.ágúst 1899, son Eiriks i
Villinganesi Guðnasonar, er á alda-
mótum bjó 2 ár i Breiðargerði, og
fyrstu konu hans, Guðrúnar Þorláks-
dóttur frá Hofi Hjálmarssonar.
Guðrún lézt hinn 8. september 1905 á
Akureyrarspitala, aðeins 29 ára. Hún
var greind kona og fingerð. Harmaði
Eirikur hana mjög, þritugur ekkju-
maður með tvo sonu unga, en yngri
þeirra bræðra, Guðmundur Zóphanias
bóndi á Lýtingsstöðum, fæddur
haustið 1903. Voru þau hjónin þá aftur
komin að Viliinganesi, þar sem þau
höfðu áður setið að búi 1897-99, en
Eirikur bjó siðan til 1946, er hann átti 3
ár ólifuð. Var hann jarðsunginn að
Goðdölum, en Guðrún Þorláksdóttir á
Akureyri, hálfum fimmta áratug fyrr.
Miðkonu sina, Margréti Sveinsdóttur
frá Bjarnastaðahlið, missti Eirikur
eftir 4 ára hjúskap 1912, og voru þau
barnlaus. Hinu þriðja sinni kvæntist
hann á hásumri 1914, Petreu Einars-
dóttur frá Svartárdal ytra. Hún lézt
siöla vetrar 1946. Eru börn þeirra
Aðalsteinn og Guðrún, er tóku við búi i
Villinganesi eftir foreldra sina. —
Eirikur i Villinganesi reyndi það
ungur, að sem þverhönd ein er ævin
breið. Hann var maður mikillar
reynslu og hinn bezti drengur. Búþegn
góður og bætti jörð sina. Að kveðju
Sigurðar sonar hans viljum vér signa
yfir liðna sögu hans og kvenna hans
allra á jarðneskum vettvangi og
biðjum þeim blessunar Guðs, sem
blikar i ljóssins geimi, — en fjarlægð
og nálægð fyrr og nú — oss finnst þar i
eining streymi.
Sigurður ólst upp með foreldrum
sinum meðan beggja naut við, en föður
sinum og fólki hans frá 6 ára aldri.
Móðurminningin var honum kær og
hugsunin um hana viðkvæm og ljúf
alla ævi. En þeim var ei skapað nema
aö skiljast ungu móðurinni og
drengjunum hennar. Þeir, sem reyndu
að veita þeim ástuð og umhyggju hlutu
gæfu i góðu verki. — Segir ekki gerr af
uppvexti Sigurðar, en snemma var
honum trúað fyrir fjárgeymslu ofan
við byggð i Vesturdal, i Lamba-
tungunum, og krafðist það áræðis og
dugnaðar, er veður voru hörð frammi
við öræfin og hrlðar börðu brattar
hliðar. Um sinn bjóSigurður á hluta úr
Villinganesi, en siðan með Helgu
Sveinsdóttur konu sinni, Sveinssonar
frá Mælifellsá Gunnarssonar um skeið
i Gilhaga, þá i Teigakoti, sem varð
eignarjörð hans, 1937-49 og loks 3 ár
á Stapa, unz þau fluttust með
börnunum 3 að nýbýli i Sveinsstaða-
landi, er þau reistu og nefndu Borgar-
fell eftir Sveinsstaðaborginni. Þetta
fallega nafn vitraðist Sigurði i draumi
og er það heillatákn ábýlisins. Þegar
hér kom var búferlum fjölskyldunnar
lokið og gekk hagur vel fram, en hitt
mega allir þekkja, hvert átak það er
og erfiði að reisa nýbýli, byggja allt
frá grunni og rækta völlinn. Umtals-
verður stuðningur var að landsnytjum
i Teigakoti fyrir austan Eggjar. En
það dylst engum, að áhugi hjónanna og
barnanna dró lengst og færði sigur-
launin.
Að baki búskaparsögunnar er mynd
af manni, sem til annars og fleira var
fær, en að vera bóndi og eiga allt sitt
undir sól og regni. Sigurður Eiriksson
Var greindur maður i bezta lagi og
skáldhneigður. Er óvist að ætla hvers
nú væri minnzt, ef hann hefði gengið
langskólaveg. Það kom fyrst i ljós
fyrir nokkrum misserum, að hann var
prýðilega ritfær, er grein hans, Kvöld
við Miðhlutará, birtist I Skagfirðinga-
bók. Þá eru i prentun þættir hans um
Egil Benediktsson á Sveinsstöðum, en
með þeim var hin bezta vinátta og gott
nágrenni. Er skaði, að Sigurður
skrifaöi ekki meira, en þar visast á
dagsönn hans og búumsýslu. Ljóða-
gerðinni vildi hann litt flika. Hún var
honum unun, er hann naut I einrúmi
hjartans, þegar dagurinn var hljóður
og kyrrðin rikti um hann. Þær stundir
að visu stopular endranær, en góðar,
þegar gáfust, og lyftu huganum i
hæðir. — Sigurður var heimakær og
undi bezt með fjölskyldu sinni og
vinum heimafyrir. Barnabörnin voru
honum hamingja og nutu þau elsku
hans og umhyggju rikulega. Er þar
einkum að geta barna Þórdisar, er
ásamt honum voru lengstum, einnig,
er foreldrar þeirra bjuggu á Suður-
nesjum, en þar var Sigurður nokkra
vetur vinnandi og dvaldist með Þórdisi
og fyrra manni hennar, Ármanni
Magnússyni frá Jaðri (Vallanesi) á
Héraði. Bera þau systkinin nú söknuð i
huga, eins og litlu systurnar á Tungu-
hálsi, er þau sjá bilið auða og þakka
allt hið góða. Afi i Borgarfelli mun
ekki gleymast ungu vinunum sinum,
þvi að hann var þeim hjartagróinn
félagi og ljúfur fræðari. — Þannig
þökkum vér öll, ástvinir hans, frændur
og sveitungar, þá góðu gengnu tið, er
saman áttum.
Eysteinn son þeirra Sigurðar og
Helgu er nú að búi i Borgarfelli með
móður sinni, Þórdis hjá Magna
Kjartanssyni að Argerði i Saurbæjar-
hreppi i Eyjafirði, en Björk, sem er
yngst þeirra systkinanna, húsfreyja á
Tunguhálsi, gift Guðsteini
Guðjónssyni bónda þar Jónssonar.
Þegar vér sjáum aftur til hins fyrra
er það eins og sviphending allt, þvi
„skuggi liður lifið manns, hraðfær
straumur, hverfull draumur, þannig
öll er ævin hans.” Hvort það er
bernska hans sjálfs, gleði hennar og
sorgarefni, ár staðfesti og mótunar
með ungri og glaðri eiginkonu og
börnunum eða enn síðar við birtu
hinnar nýju kynslóðar og hennar yl, —
þegar dagarnir eru taldir og jarðnesk
ævin runnin að ósi, finnst oss það allt
berast i hröðum straumi og dvöl vor á
flugsandi við hið eilífa úthaf, sem áður
gat virzt svo fjarri byggð i Skaga-
fjarðardölum.
Það er hlutskipti mannsins, sem
kemur, að kveðja. Búin örlög
hverjum, sem lifir að deyja af jarð-
vistinni, þvi að lif vort stefnir á æðri
leiðir. ,,Og upphiminn fegri en auga
sér — mót öllum oss faðminn breiðir”.
Þvi stafar hugsunin um dauðann likn-
geislum andlegrar fegurðar i lif vort
og sameinar i veru einnar andrár
fyrirheiti Guðs eilifu elsku um ltfið af
jörðu til himins.
Lofað sé nafnið Drottins frá kynslóð
til kynslóðar. Lofað i þökk mannsins
og blessað I hverri bæn i veran
tiginnar framlifss^nar, sem horfir i
heiðrikju bjartrar trúar til hins eilifa
og háa.
Agúst Sigurðsson
á Mælifelli
12
islendingaþættir