Íslendingaþættir Tímans - 01.06.1974, Blaðsíða 1

ÍSLENDINGAÞÆTTIR
Laugardagur 1. júni 1974 — 14. tbl. — 7. árg. — nr. 165. TIMANS
Sæmimdur Pétur Sverrisson
f. 14./4. 1965
d. 3/4. 1974
Frá þvi greinir i gömlum sögum, að
maður átti hesta tvo, og rann annar
jafnan með laus, hvert sem ferð var
heitið. Enn eru til menn á landi hér,
sem þessa list kunna.
Sæmundur átti þennan töfrasprota,
gerðan af myndugleik og mildi, sem
skapar traust, vináttu og hlýðni þeirra
mállausu. Hann þurfti ekki annað en
að fara út i kyrru veðri, gjarna
snemma dags og kalla: „Komdu,
Gunna min. Komdu Gunna min”.
Og Gunna kom, ekki hlaupandi fyrir
horn, heldur fljúgandi tíðum vængja-
tökum, og hlassaði sér á gangstéttar-
hellurnar.
Gunna var önd, (ef til vill frænka
Andrésar) og dvaldi að mestu við
Eiðisgrandann, eða einhvers staðar i
nágrenninu.
Hvers vegna hét hún Gunna? Hvers
vegna fannst honum ég vera afi á
Knerri? Hvers vegna blanda börn
saman ævintýri, skáldskap, leik og
djúpri skynjun á alvarlegri þáttum
lifsins?
Á sinni stuttu ævi dvaldi Sæmundur
langdvölum á barnaspitala Hringsins,
deild 7 C, og hann vissi vel að það var
læknunum Kristbirni Tryggvasyni,
Birni Júliussyni og Sigmundi Magnús-
syni, ásamt Guðbjörgu Sveinsdóttur
meinatækni, Rannsóknastofu Land-
spitalans, hjúkrunarkonum og starfs-
fólki, að ógleymdum Blóðbankanum
og þvi fórnfúsa fólki, sem honum gefur
blóð, að þakka, að honum auðnaðist að
koma heim annað veifið og vera með
fjölskyldu sinni, heimsækja vinina á
Skaftafelli II, hjónin Ólafiu og Ingi-
mund, og aðra nágranna, kalla á
öndina Gunnu og rabba við hana á þvi
máli, sem hún skildi, eða leika við vin
sinn og leikfélaga, Rúnar.
Þegar sjúkdómurinn færðist i
aukana, var flúið á náðir spitalans.
Það var hans annað heimili. Þessir
vistaflutningar vöruðu hálfa ævina. Og
þrátt fyrir óteljandi stungur og
sprautur, blóðtökur og blóðgjafir,
mænu- og mergrannsóknir, var
skilningur Sæmundar svo heill,
aðdáun hans og þakklæti til þess fólks,
sem verkin unnu, svo mikil, að hann
var i engum vafa með starfsval, þegar
hann yrði stór. Læknir vildi hann
verða, ekkert annað en góður læknir.
Börn og unglingar eiga sér oft fyrir-
myndir, sem þau gera sér að leiðar-
ljósi. Það er glöggt, hvert þessi fyrir-
mynd var sótt. Þó vissi hann vel, að
hlutskipti læknisins er ekki alltaf
léttara en sjúklingsins.
Spitalinn var hans annað heimili.
Þar ætlaði hann að beita starfskröft-
unum, vinna i anda þess fólks, sem
hann vissi bezt. Slikur var dreng-
skapur hans, að það stóð i björtu,
hvers vegna sá eðlisþáttur, sem þjóðin
metúr mest, er kenndur við drengi,
þótt hitt sé oplægður akur að skilja,
hvern þátt móðirin á i að beina huga
barnsins á þær brautir.
Sæmundi hlotnaðist ekki skólaganga
með venjulegum hætti, en bækur las
hann af svo miklu kappi, að móður
hans þótti nóg um. Þá svaraði hann:
,,Þú veizt það mamma, að til þess að
verða læknir þarf að lesa mikið”.
Hann náði ótrúlegum árangri i
sumum undirstöðugreinum skólalær-
dómsins, Davið og Stefán frá Hvitadal
voru sáluféiagar hans, eins og
vinirnir, sem heimsóttu hann, Steinar
Karlsson og hans fólk, hjónin Mjöll og
Ólafur, og frænkurnar Halldóra og
Gréta og Inga, sem var á Völlum
og margir fleiri, sem gerðu
þessa stuttu ævi hamingjurika og
bjarta.
Bernska þin og brosin og bjarti
svipurinn
verma enn og ylja, elsku vinurinn.
Grimur S. Norðdahl
f
Skyldum sálum sárt er æ að kveðjast
sem i cining hugðust lengi gleðjast
fram að gröf þó gangan vari skammt
gjafir slikar þökkum drottni samt.
S.J.J.
Þann 3. april lézt i Landspitalanum
Sæmundur Pétur Sverrisson, tæplega
9 ára. Hann fæddist 14. april 1965, að
Skaftafelli v/Nesveg, sonur Freyju
Jónsdóttur og Sverris Aðal-
björnssonar. Hann var yngstur af
fjórum systkinum.
Sæmundur Pétur var óvanalega
þroskað og efnilegt barn, en skjótt
bregður sól sumri. Þegar Sæmundur
var aðeins 4 ára kenndi hann fyrst
þann erfiða sjúkdóm, sem hann
barðist við i nær 5 ár, oft við miklar
þjáningar. Okkur sem þekktum Sæ-
mund litla og fylgdumst með veikind-
um hans, var oft um megn að skilja