Íslendingaþættir Tímans - 01.06.1974, Síða 6

Oskar Elenbert Sigurðsson
Stóra Kálfalæk
fæddur 1. april 1913, dáinn 25. april
1974.
Þann 4. mai s.l. var jarðsunginn frá
kapellunni i Fossvogi Óskar Elenbert
Sigurðsson frá Stóra-Kálfalæk i
Hraunhreppi i Mýrarsýslu, en
búsettur siðustu árin að Löngubrekku
19 i Kópavogi.
Foreldrar Óskars voru hjónin Guð-
rún Oddsdóttir, Jónssonar á Stóra-
Kálfalæk og Sigurður Maris Þor-
steinsson búendur á sama stað. Að
Óskari stóðu i báðar ættir manndóms
og dugnaðarfólk. óskar missti móður
sina þegar hann var þriggja ára
gamall, en nokkru siðar kvæntist faðir
hans aftur Guðrúnu Jóhannsdóttur frá
öxney á Breiðafirði, sem gekk Óskari i
móðurstað. Þau héldu áfram búskap á
nokkrum hluta Stóra-Kálfalækjar i
sambýli við móðurfólk Óskars. Þarna
ólst óskar upp ásamt þremur hálf-
systkinum og eru tvö þeirra á lifi, Arn-
björg húsfreyja að Asgarði 73 hér i
borg og Jóhann bóndi að Stóra-Kálfa-
læk. Sigurður, faðir Óskars, er dáinn
fyrir allmörgum árum, en Guðrún
stjúpmóðir hans lifir i hárri elli. Á
milli Guðrúnar Jóhannsdóttur og
Óskars var náið samband, eins og
milli móður og sonar, og ég held að
hún hafi ekki unnað þessum stjúpsyni
sinum minna en eigin börnum. „Hann
var alltaf svo elskulegur og ljúfur i
minn garð,” sagði hún þegar ég hitti
hana eftir jarðarförina. Og hún bað
mig að flytja kveðju sina og þökk fyrir
Guðriði , gifta Benedikt Sveinssyni,
hæstaréttarlögmanni og Gunnar
Björn, viðskiptafræðing Heimili þeirra
var jafnan fagurt og þangað var gott
að koma. Jón og frú Sigurlin voru
fyrstu frumbyggjarnir i hrafninu þar
sem leið liggur út á Alftanes. Þar girti
Jón landspildu, er hann leigði af jarð-
eignum rikisins og plantaði þar þús
undum trjáa. — 1 þessari fjölskyldu
paradis undi hann betur en á nokkrum
öðrum stað. Með Jóni Gunnarssyni er
horfinn einn af duglegustu, fram-
kvæmdasömustu og traustustu sonum
tslands. — 1 dagsins önn hlifði hann sér
aldrei og hann kunni ekki að hræðast.
Ég á þessum manni mikið að þakka og
6
kynningu og samfylgd i þessum
minningarorðum hér.
Um tvitugsaldur hélt Óskar að
heiman og lá leið hans hingað til
Reykjavikur. Eftir það var hann mest
sem gestur á æskuheimili sinu að
Stóra-Kálfalæk. Þegar þetta gerðist
voru erfiðir timar hér á landi og mikið
atvinnuleysi langtimum saman, en
Óskar var bjartsýnn æskumaður, sem
trúði á lifið og var ákveðinn i þvi að
bjóða erfiðleikunum byrginn og sækja
á brattann. Og Óskar Elenbert hafði
margt i slika baráttu. Hann var friður
maður á velli, ljós yfirlitum, söngvinn,
gæddur góðum hæfileikum, með list-
sendi þvi þessa siðbúnu þakkarkveðju
yfir móðuna miklu og . bið þess að
land okkar megi eignast til forustu i
atvinnumálum þjóðarinnar slika syni.
Þegar þetta er ritað eru komnir
páskar — hátiðin mikla, sem minnir á
sigur lifsins yfir dauðanum. Eg sendi
ástvinum Jóns Gunnarssonar inni-
legustu samúðarkveðjur frá okkur
hjónunum. Ég vona að minningin um
frábæran föður og maka mildi söknuð
þeirra.
Við hinir, sem fjær stöndum, en
mátum mannkosti Jóns Gunnarssonar
mikils, minnumst hans með virðingu
og þökk. Ritað á páskum 1974
Jón Kjartansson
rænt skyn. Hann var fæddur slikur
hagleiksmaður, að flest verk léku
honum i höndum. Hann stundaði hér
lengst af ýmiss konar byggingarvinnu
og viðhald á húsum og var eftirsóttur
til starfa sökum þess hve velvirkur
hann var. Gleðimaður var Óskar á
góðri stundu og hrókur alls fagnaðar i
hópi vina. Árið 1942 kvæntist Óskar
GUÐLEIFU Guðjónsdóttur mikilli
myndar og dugnaðarkonu og hófu þau
búskap hér i Reykjavik. Eftir sextán
ára hjúskap slitu þau svo samvistum.
Þeirra sonur er Gunnar Sigurður, sem
er múrari hér i borg. Siðari kona
Óskars var Sveinbjörg Guðmunds-
dóttir, Illugasonar, hin mikilhæfasta
kona. Sú ætt er mérk og þekkt um
Borgarfjörð. Sveinbjörg og Óskar
eignuðust saman tvo drengi, sem
ennþá eru á bernskuskeiði. Hlynur 14
ára og Viðir 12ára. Þá ólust einnig upp
hjá þeim þrjú börn Sveinbjargar frá
fyrra hjónabandi þau Óskar og Svein-
björg settust að i Kópavogi, að Löngu-
brekku 19 og bjuggu þar æ siðan. Fyrir
nokkrum árum dró svo ský fyrir
hamingjusól hjónanna, þegar Óskar
veiktist af hjartabilun og var lengst af
sjúklingur eftir það. Siðustu árin var
Óskar algjörlega óvinnufær og lang-
dvölum á sjúkrahúsum. Þetta var
mikið áfall, sem kollvarpaði mörgum
framtiðardraumum hjónanna. Nú
reyndi mikið á konuna, sem varð að
axla byrðar þeirra beggja, vinna ein
fyrir heimilinu og sjá drengjunum
þeirra farborða. Hún gekk að þessu
æðrulaus og stundaði jafnframt mann
sinn af ástúð og kostgæfni, allt til
hinztu stundar og reyndi eftir þvi sem
kostur var, að létta hina þungu byrði
hans. Nú er þessi þunga reynsla að
baki. Óskar Elinbert Sigurðsson er
horfinn okkur yfir móðuna miklu, en
eftir lifir minningin um góðan dreng.
Ég vil enda þessi kveðjuorð með þvi að
votta frú Sveinbjörgu, sonum Óskars,
stjúpmóður, systkinum og öðrum
aðstandendum mina dýpstu samúð.
Jóhann J.E. Kúld.
islendingaþætíir