Íslendingaþættir Tímans - 01.06.1974, Qupperneq 9

Einar TK Guðmundsson
læknir
f. 15/11 1913
dáinn 3/4 1974
Á miðvikudaginn þ. 3/4 1974 barst
mér fregn um andlát Einars Th-
Guðmundssonar læknis, ég hafði fylgzt
með veikindum hans undanfarið þar
sem hann var á sjúkrastofu i Lands-
spitalanum, mér kom dánarfregn hans
ekki algjörlega á óvart en sár var hún
samt og erfitt að sætta sig við hana.
Góður maður og ágætur læknir var
horfinn sjónum okkar rúmlega sextug-
ur að aldri. Hann hafði goldið þá skuld
er aðeins eitt sinn verður greidd. Ein-
ar læknir var fæddur á Króki Rauða-
sandi 15/11 1913. Foreldrar hans voru
hjónin Guðmundur Sigfreðsson bóndi
þar og kona hans Guðrún J. Einars-
dóttir Thoroddson ljósmóðir, bæði af
traustum vestfirzkum bændaættum,
þótt eigi verði þær raktar hér. Þrátt
fyrir erfiðleika og fjárskort þeirra ára
brauzt Einar til mennta enda hafði
hann, frá barnæzku, að þvi er hann
sagði mér sjálfur, aðeins hug á að
verða læknir. Hann mun þó hafa notið
að nokkru aðstoðar bróður sins dokt-
ors Kristins Guðmundssonar þáver-
andi menntaskólakennara Akureyri,
minntist Einar hans jafnan með miklu
þakklæti. Einar varð stúdent frá
menntaskólanum á Akureyri 1935,
cand. med. frá Háskóla íslands 1945,
hlaut lækningaleyfi 5. júli 1948. Hér-
aðslæknir var hann á Breiðabólstað á
Siðu 1945 til 1947, kandidat á hand-
lækningadeild Landsspitalans
1947—1948, héraðslæknir i Bildudals-
héraði 1948 til 1966 er hann var skipað-
ur héraðslæknir á Eyrarbakka og
þjónaði þvi embætti til dauðadags, en
hann andaðist eins og fyrr segir á
Landsspitalanum hinn 3. april sl. Ein-
ar var kvæntur hinni ágætustu konu
ölmu Tynes frá Siglufirði. Börn þeirra
hjóna eru: Guðmundur útgerðarmað-
ur Bildudal, kvæntur Erlu Sigur-
mundsdóttur frá Bildudal, Ragnar
Páll listmálari Reykjavik. Elin hjúkr-
unarkona starfar á Landsspitalanum,
Sverrir er stundar læknisfræðinám við
háskóla i Sviþjóð, Anna er stundar
nám við leikskóla auk háskólanáms,
og Norma er stundað hefur nám i
Verzlunarskóla Islands. öll eru börn
islendingaþættir
þeirra hjóna vel gefin og mannvænleg.
Við Einar læknir kynntumst á Bildu-
dal, unnum þar að ýmsum málum og
þróaðist sú kynning til vináttu. er
aldrei bar skugga á þar til dauðinn
batt enda á ævi hans. Atvikin höguðu
þvi svo til, að við hjónin fluttum til
Reykjavikur sama árið og hann varð
læknir á Eyrarbakka, ótaldar eru þær
ánægjustundir, er við áttum á heimili
þeirra að Eyrarbakka. Við fórum
þangað jafnan á hátiðum og oft á helg-
um og gistum þá jafnan, þvi hann taldi
að i skyndiheimsóknum gæfist litill
timi til samræðna, við nutum gestrisni
þeirra hjóna i rikum mæli, er fleiri
munu hafa þekkt og óþarft er að lýsa.
Einar var raunsæismaður hann vildi
jafnan kynna sér hvert mál frá sem
flestum hliðum og ræða þau við þá er
hann taldi að eitthvað hefðu til þeirra
að leggja. Einar var ágætur læknir,
fylgdist vel með öllum nýjungum auk
þeirrar nærgætni og varfærni sem
honum var i blóð borin við þá er til
hans leituðu. Hann var með afbrigðum
samvizkusamur sem læknir, margir
leituðu hans utan hins auglýsta læknis-
tima og fengu lausn vandamála sinna,
og varð þvi vinnudagur hans oft lang-
ur, enda mun hann oft hafa verið
þreyttur að loknum starfsdegi. Við átt-
um tal um þessi mál nokkrum sinnum
sl. vetur enda mun honum þá hafa ver-
ið ljóst að hann gekk eigi heill til skóg-
ar. Ég hóf eitt sinn máls á þvi við hann
að hann legði of mikið á sig með þvi að
sinna sifelldum læknisstörfum utan
venjulegs viðtalstima og hann ætti
jafnvel að taka sér fri frá læknisstörf-
um, fara i ferðalag til hressingar og
hvildar, hann játaði þessu og kvaðst
oft vera svo þreyttur að loknum starfs-
degi að hann gæti vart sinnt slikum
kvörtunum þótt hann gerði það, en,
bætti hann við, að ef um slika sjálfsá-
sökun yrði að ræða væri hún mér sem
lækni ofraun. Með þessum orðum hygg
ég að ljós sé sú afstaða.er hann hafði
markað sér að leiðarljósi i læknisstarfi
sinu. Eftir að hann lagðist inn á Lands-
spitalann heimsótti ég hann venjulega
vikulega oftast á laugardögum, hann
reyndi þá jafnan að vera reifur og kát-
ur þótt mér dyldist eigi að hann ætti oft
erfitt með það. Er ég heimsótti hann i
siðasta sinn 11 dögum fyrir andlát
hans, kom ég nokkru fyrir venjulegan
heimsóknartima og ræddum við eitt og
annað rifjuðum upp gamlar minning-
ar, ég rek hér ekki frekar samtal okk-
ar, en ég hugsaði nokkuð um það á
leiðinni heim til min, og einhvern veg-
inn ásótti sú hugsun mig að ég hefði
kvatt hann i siðasta sinn. Við þessi
fáu og fátæklegu orð er mér efst i huga
vinsemd hans til okkar hjóna og sú
læknishjálp er hann veitti mér og okk-
ur þegar mest á reið.
A kveðjustundum er oft svo margs
að minnast, skuggsjá endurminning-
anna varpar þá löngu liðnum atburð-
um fyrir augu okkar og eyru, þær
minningar liða eins og kvikmynd á
tjaldi fyrir hugskotssjónum okkar.
Koma, fara, týnast og falla i dá
gleymskunnar. En það er eitt,sem ekki
gleymist, það er minningin um það að
hafa átt góðan vin og félaga, er ávallt
var reiðubúinn að bæta úr þvi er að var
eftir þvi sem i mannlegu valdi stóð.
Þær dvelja eftir þótt aðrar hverfi og
9