Íslendingaþættir Tímans - 01.06.1974, Blaðsíða 14

Eiríkur Karl Guðjónsson
Tóarseli í Breiðdal
fæddur 30. júli 1903.
dáinn 7. nóvember 1972.
Ég ætla um stund að dvelja, þar var min heimabyggð
og æskuslóð, hvert lifið, sem mig ber.
Dalurinn minn fagri, hann drjúpir nú i hryggð
dáinn einn hans bezti sonur er.
Myndir sé ég leika um minninganna þil
um mörg þau ár, sem liðin eru hjá.
Frá bernskudögum ljómar enn birta um Tóarsel,
svo bjarma slær á timans viða sjá.
Ég minnist þess svo oft, er þig gest að garði bar,
hve glaðværðin varð rik i okkar bæ.
Þú miðlaðir auðlegð, sem er ei alls staðar
og ekki verður kastað út á glæ.
Lifsins elfa rennur ei alltaf áfram lygn
oft leynist erfið færð á sléttri grund.
Að vera góður drengur það var þin aðalstign
og vörður um þitt lif á hverri stund.
Að ieiðarlokum, Kalli, þegar grær i gengna slóð
og gatan liggur inn á hulið svið.
Af hjarta minu óska ég þér, að heimkoman sé góð
og hollar verur, standi þér við hlið.
Þá vil ég að siðustu þakka fyrir allt,
sem þú varst mér og minum alla stund.
Trú min er sú, þér launist þúsundfalt.
þig verndi guð i kærleiksrikri mund. Helga Björg Jónsdóttir
frá Þorvaldsstöðum i Breiðdal.
Ljóð þetta birtist hér i annað sinn, þar sem i það slæddust nokkrar villur, er
það var birt 9. marz si.
o Kristín
heimili ykkar, en hann gat aldrei nóg-
samlega lofað hvað hún Stina væri sér
góð. Slikur dómur er ekki auðfenginn
frá vandalausum.
Mér eru minnisstæðar móttökurnar i
Minni-Brekku. Þar var ég og fjöl-
skylda min jafnvelkomin, hvort heldur
okkur bar að á nóttu eða degi, og sjálf-
um fannst mér ég fremur vera
heimilismaður en gestur á þvi heimili.
Og þótt mörgu væri að sinna, gafst
alltaf tækifæri til að spjalla saman og
rifja upp skemmtileg atvik frá þeim
tima, er við kölluðum „gamla daga”.
Þessar samræður voru sérstaklega
skemmtilegar vegna þess, hve mikil
kimni var fólgin i frásögn þinni. ,,Hún
var glettin spaugsöm og spræk”. —
Þessar ljóðlinur úr þekktum grallara,
sem við höfum svo oft sungið saman,
komu mér i hug undir þessum sam-
ræðum, og mér fannst þær höfða til
þin. Þessar látlausu setningar finnst
mér að endurspegli skapgerð þina á
ljósan og einfaldan hátt.
Nú þegar þú ert að kveðja er sveitin
okkar að klæðast sinum vorskrúða til
heiðurs þeim, er með elju og athafna-
semi hafa haldið merki hennar á lofti,
þrátt fyrir að hún af mörgum er talin
harðbýl.
Margt hefur breytzt frá þvi að við
vorum að aiast upp. óræktarmóum og
mýrarfiákum hefur verið breytt i
ræktað land og búskaparhættir hafa
breytzt að sama skapi, en við þet.ta
hafa ýms kenniieiti horfið. Tóftarbrot-
ið i túnfætinum, þar sem búið okkar
stóð, sést ekki lengur, og leggur og
skel skipa ekki sama sess og þau áður
gerðu sem leikföng barna.
En fjallið, lækurinn og áin eru á sin-
um stað og minna á þá atburði, er þar
gerðust fyrir rúmum fjörutiu árum.
Þú varst ein af þeim, er kaust að
leggja fram starfskrafta þina til að
skapa blómlega byggð i þessum dal,
og það mun hafa verið ósk þín, að
komandi kynslóð viöhaldi henni um
langa framtið.
Sveitin þin og ibúar hennar áttu
sterk itök i lifi þinu og fátt af þvi sem
þar fór fram var þér óviðkomandi. Þú
varst driffjöðrin i þvi félagsstarfi, er
þar fór fram. Kvenfélagið, söngkórinn
og ungmennafélagið, öll þessi samtök,
sem héldu uppi menningar- og
skemmtanalifi sveitarinnar nutu
starfskrafta þinna, þar er nú skarð
fyrir skildi.
1 systkinahópinn hefur einnig komið
óvænt skarð. Þú varst þeirra yngst og
bjóst yfir mikilli lifsorku og þeim sjö,
er eftir lifa, mun vart hai'a komiö til
hugar, að þú hyrfir þeirra fyrst af
sjónarsviðinu.
Þau munu nú ásamt sveitungunum
og öllum öðrum, er þig þekktu, vilja á
þessari kveðjustund votta þér hugheil-
ar þakkir fyrir ánægjuleg kynni og
gott starf.
Við erum öll rikari eftir að hafa
kynnzt þér og starfað með þér. Minn-
ingarnar um þær samverustundir
munu verða okkur örvun til góðra
verka.
Ég votta eiginmanni og börnum
ykkar dýpstu samúð og þakka þeim
fyrir ánægjulegar samverustundir,
sem ég vona að eigi eftir að verða
margar ennþá. Undir þær óskir tekur
öll min fjölskylda og þá ekki sizt öldr-
uð fósturmóðir og föðursystir þin, sem
nú dvelst á Keflavikurspitala.
Þetta skyndilega fráfall eiginkonu
og móður mun hafa mikla röskun i för
með sér hvað ykkar lif snertir, og
óhjákvæmilega mun syrta að i bili.
Sviplegir atburðir, sem gerast með
svo skjótum hætti, kalla fram ýmsar
spurningar, er ekki fást svör við, en
þegar dýpra er skyggnzt virðist. sem
hinar óræðu orsakir gefi okkar jarð-
vist aukið gildi. Hjálmar Jónsson
© Sigurður
Að leiðarlokum vil ég þakka hin
góðu kynni og trausta vináttu, er hann
jafnan sýndi mér, og óska honum vel-
farnaðar á nýjum vettvangi, er hann
trúði að væri bak við gröf og dauða.
Aðstandendum öilum votta ég innilega
samúð.
Þrátt fyrir geysilegar framfarir á
sviði raunvisinda hefur gátan um lif og
dauða ekki verið ráðin, né svarað til
hlitar hinni áleitnu spurningu allra
•alda: ,,Er nokkuð hinum megin?”
En við, sem erum enn ofar moldu og
höfum stundartöf, getum verið viss
um, að dauðinn veit heimilisfang okk-
ar allra. Sigurður Egilsson,
frá Sveinsstöðum.
14
islendingaþættir