Íslendingaþættir Tímans - 20.03.1976, Blaðsíða 12

Ólöf Sigurjónsdóttir
Fædd 21.5. 1904.
Dáin 10.1. 1975.
Þau hverfa eitt af öðru yfir móðuna
miklu leiksystkinin frá Bæ i Hrútafirði
er þar voru að alast upp á fyrsta og
öðrum áratug þessarar aldar.
Frá þeim timum er mér Lóa, eins og
hún var venjulega kölluð, minnisstæð
'sem litil skolhærð telpuhnáta með
óstýriláta lokka er vildu hrislast um
andlit i gleðileikjum bernskuáranna.
Lóa var alltaf létt og kát. Ég hef allt-
af haft gaman af dansi og ég minnist
þess er við Lóa æfðum dans i stofunni
hjá pabba og mömmu. Músikin var
vist eitthvað ófullkomin, liklega hár-
greiða, en þarna var dansað af miklu
fjöri og sennilega hefur Lóa verið min
fyrsta dama.
Ólöf var fædd að Kjörseyri i Hrúta-
firði. Foreldrar hennar voru Sigurjón
Jónasson og kona hans Sigriður Gisla-
dóttir, er þá voru þar i húsmennsku.
Siðar fluttu þau að Bæ og voru þar i
skjóli Sigurbjörns Jónssonar og Mariu
Jónasdóttur er þá bjuggu þar á hluta
jarðarinnar. Þar dvöldu þau til ársins
1916 að þau fluttu ásamt Sigurbirni og
fjölskyldu hans að Kvislum i sömu
sveit. Þaðan lá leiðin vestur i Laxár-
dalinn fyrst að Sólheimum en árið 1920
kaupir Sigurjón jörðina Svalhöfða og
sér alltaf tima til að sinna börnum.
Nokkur börn ólust úpp hjá henni að
meira eða minna leyti, auk þess sem
hún átti fjögurbörn sjálf. Dætur minar
tvær eiga góðar endurminningar frá
þvi þær voru tima og tima i Sólheima-
tungu á sumrin. Á haustin biðu þær
með óþreyju eftir boði frá Siggu
frænku um að koma upp eftir i réttirn-
ar og það brást ekki að skilaboðin
komu.
Sigga frænka var mjög hreinskilin,
sagði það sem henni bjó i brjósti án
þess að hika, getur verið að ekki hafi
öllum likaö það, en þeir sem þekktu
hana vel firrtust ekki við. Hún var
stórbrotinn persónuleiki. Minningarn-
ar sækja að, þegar fólk hverfur, sem
mótað hefur lif manns frá bernsku til
fullorðinsára.
Nú eru öll systkinin frá Stórafjalli
12
þar bjuggu þau hjón til ársins 1932 að
Sigurjón lézt og Gisli sonur hans tók
við jörðinni.
Lóa fylgdi foreldrum sinum á þeirra
bústaðaskiptum en eftir fermingar-
aldur var hún oft tima og tima annars
staðareinkum hjá Sigurbirniog Mariu
sem hún mat mjög mikils og taldi sina
aðra móður.
Um tvitugsaldur réðst hún að Sól-
horfin héðan og er mikill sjónarsviptir
að þeim. Þau voru glæsiiegur hópur,
eins og sjá má af myndum sem þau
létu taka af sér saman, þegar það voru
ung og hittust i höfuðstaðnum.
Þegar faðir minn lézt, fyrir rúmlega
tveim árum heimsótti ég Siggu
frænku. Mér fannst ég hafa þörf fyrir
að hitta hana, þvi frá henni streymdi
einhver styrkur án margra orða. Hún
leit mjög raunsæjum augum á lifið og
dauðann. Hún hræddist ekki dauðann
og var löngu tilbúin i ferðina yfir móð-
una miklu. Eflif ereftirþetta lif, á hún
aftur eftir að heilsa mér með sömu
orðunum og á hlaðinu i Sólheima-
tungu.
Hún andaðist aðfaranótt 13. nóv. i
Elli- og hjúkrunarheimilinu Grund,
82ja ára að aldri.
Blessuð sé minning hennar.
Frænka.
heimum til hjónanna Eyjólfs Jónas-
sonar ogSigriðar ólafsdóttur. Sigriður
var þá orðin mikill sjúklingur og lézt
skömmu siðar. Þau hjón áttu ung börn
og kom það þvi i hlut unglingsstúlk-
unnar að annast þau og koma þeim I
móðurstað eftir þvi sem unnt var.
Þessu hlutverki skilaði hún með ágæt-
um.
Hún var að eðlisfari glaðlynd og með
ástúð og umhyggju fékk hún börnin til
þess, þrátt fyrir raunir þeirra, að lita
björtum augum á lifið á ný. Yngsta
telpan, sem þá var aðeins 4 ára, hefur
tjáð mér að hún hafi i raun og veru
gleymt móður sinni og segir það allt
sem segja þarf um það hvernig sam-
bandi þeirra var háttað og það hélzt
óbreytt alla tið.
Arið 1928 giftist hún eftirlifandi
manni sinum Böðvari Eyjólfssyni frá
Sámsstöðum i Laxárdal, hraustum og
dugmiklum manni en fátækum. Þó að
þau væru bæði ung og hraust var frek-
ar þungt fyrir fæti hjá þeim fyrstu ár-
in.
Á þessum timum voru möguleikar
til sjálfstæðis og efnahagslegrar af-
komu mun lakari en 'nú á timum og má
segja að þar sé enginn samjöfnuður.
Það varð þvi hlutskipti ungu hjónanna
að vera i húsmennsku allmörg fyrstu
hjúskaparárin og raunar I hálfgerðum
hrakningi þvi bústaðaskipti urðu all-
tið.
Arið 1938 flytja þau að Kjörseyri og
eru þar þrjú ár. Þau voru þar á minum
vegum og höfðum við margháttað
samstarf og samvinnu á ýmsum
sviðum, meðal annars um heyskap.
Böðvar var góður verkamaður og
ekki var Lóa siðri. Brennandi áhugi og
kraftur fylgdi henni aö hvaöa verki
sem hún gekk.
Viö hjónin eigum margar góðar
minningar um veru Lóu og Böövars á
Kjörseyri. Þau reyndust lipur I sam-
búð og gott til þeirra að leita ef ein-
hvers þurfti með.
Dvöl þeirra i Hrútafirði varð allt til
ársins 1954 að þau fluttu i Kópavoginn.
Flest árin eftir að þau fóru frá
K jnrseyri voru þau að Bæ og Borðeyri.
Þau höfðu aldrei mikið umleikis en
komust vel af og ég held að efnahagur
h'drra 11• 11'i liatnað löluvert við veru
íslendingaþættir