Íslendingaþættir Tímans - 29.05.1976, Blaðsíða 7

Alfreð Guðmundsson
Mig langar með örfáum orðum að
^innast látins vinar og starfsbróður,
^lfreðs Guðmundssonar, en hann lézt
P- 21. des. 1975. Þetta er e.t.v. siðbúin
j^Ve&ja, en það er ekki aðalatriðiö
neldur hitt, að góðs manns sé minnzt,
j’Ve að einhvers staðar sjáist að þar
náfi farið maður, sem markaði spor i
Svörðinn, og ennfremur má það koma
‘ram, að það hafi ekki verið á allra
æri að stiga þau spor. Eins og menn
tlér um slóðir vita, þá hófst ferill Alla
ten svo var hann alltaf kallaður hér) á
j'kálum á Langanesi, sem þá var um-
alsverður útgerðarstaður, þar sem
^Sja má að allt hafi snúizt um fisk.
^nna sleit hann barnsskónum innan
am fisk, liföi bernskuárin innan um
isk og til fullorðins ára. Það er þvi að
v°num að hann hafi mótazt af þessu
nmhverfi, enda stundaði hann ýmist
sJómennsku eða vann við fisk í landi.
Síðan fluttist hann til Þórshafnar og
élt þar afram við sin fyrri störf. Það
°m þvi i ljós þegar fram i sótti að
ann hafði kynnzt vel þeim störfum,
Sem hann ólst upp við, þvi önnur eins
vinnubrögð hef ég varla séð i fiskinum
ng hef ég þó sjálfur verið með fisk i
nndunum siðan ég man eftir mér, og
a° sjálfsögðu unnið með ágætum
n'Önnum bæði á sjó og landi.
rePP og keyptu Lyngberg, þvi þar var
aöstaða til að hafa skepnur.
Mikið af börnum þeirra búa á
eykjavikursvæðinu, svo barnabörnin
nutu þess að heimsækja afa og ömmu
a Lyngbergi.
Aldrei heyröust nein æðruorð um
Psðaðþurfa aðyfirgefa sveitina sina,
Pflr sem þau voru búin að eyða öllum
s,num beztu árum. En tengdaforeldr-
ar minir eru einir af þessum hljóðlátu
eg æðrulausu manneskjum, sem taka
0 'u með ró, og þannig fólki er þrosk-
andi og gott að kynnast og vera i návist
við.
lokum þakka ég þér allar þær
8°ðu minningar, sem við getum öll
Snymt i hugum vorum. Og tengda-
°mrnu minni óska ég góðra ævidaga,
heilsan sé farin að bila, þá verður
rUn alltaf jafn sterk og dugleg i hverri
aun. Minningarnar geta li'ka yljað
enni um hjartarætur, þvi hjónaband
Pe'rra varsvo farsælt og gott að aldrei
bar skugga á.
Kristln Sveinsdóttir
is|endingaþættir
Svo mikil hamhleypa var Alli við
fiskflatningu að maður stóð undrandi
og horfði á þegar hann var að fletja og
þannig vann hann öll sin störf.
Ég átti þvi láni að fagna þegar ég
kom til Þórshafnar og tók að mér
rekstur fiskiðjusamlagsins þar, að
kynnast Alla fljótlega, ég skýri ekki
frá þvi, hvernig þau kynni hófust, en
það var okkur siðar óblandið ánægju-
efni að rifja það upp, ekki sizt ef við
höfðum fengið okkur i glas.
Þar sem við unnum óslitið saman
frá þvi ég kom til Þórshafnar og þar til
hann lézt, er mér skylt og ljúft að
viðurkenna það, aö hann var alltaf mín
hægri hönd og vel það, hvort sem litiö
eða mikið var að gera, og það þurfti
ekki að hafa áhyggjur af þvi, sem hann
tók að sér, þvi það var alltaf leyst óað-
finnanlega af hendi, jafnvel þó manni
fyndist það illmögulegt. Þær eru ótald-
ar næturnar, sem við vöktum að miklu
eða öllu leyti og biðum eftir skipum,
sem áttu að taka fisk eða koma með
salt o.fl.
Þá ókum við kannski margar ferðir
út á Langanes, ef það var þá hægt, oft
i misjöfnum veðrum, til að hafa tima
til að kalla fólkið út áður en skipiö væri
komið upp að bryggju. Þá skruppum
við oft hvor heim til annars til að
drekka kaffi og búa til nýtt.
Þess er þó ógetið, sem var hans
aðalstarf, en það var, að hann var
verkstjóri við allan saltfisk og skreið
og annað, sem að þessu laut, annað en
það, sem viökom frystingu.
Hann tók yfirleitt á móti öllum fiski
sem að landi kom eða stjórnaði því,
hann var ferskfiskmatsmaður, hann
afgreiddi báta með beitu og stampa
þegar róið var með linu. Það var sem
sagt sama hvað á bjátaði með allt
nema það, sem viðkom frystingu fiskj-
arins. Þá var farið til Alla og hann
leysti hvers manns vanda, enda voru
skrefin hans ótalin suma daga, þvi
aldrei ók hann bil.
Þrátt fyrir allt þetta vafstur hafði
hann alltaf 30 til 40 ær sér til búbótar
og yndisauka, þó að sú vinna kæmi oft
niður á hans duglegu og ágætu konu
þegar mest var að gera hjá honum.
Það var mjög gestkvæmt á heimili
Alla og Sigrúnar, enda gestrisin með
eindæmum, og þá var ekki mælt það
sem úti varlátiö.Þaö var oger sérlega
gottaðkoma, þar held ég aö hverfinni
sig heima. Alli var gleöimaður mikill,
haföi gaman af aö gleöjast með glöö-
um og var þá hrókur alls fagnaðar og
óspar á veitingar og nutu þeirra marg-
ir. Hann hafði mikla ánægju af söng og
mun fleira af hans fólki hafa haft hæfi-
leika I þá átt en ekki notiö þeirra eins
og skyldi.
Alli hugsaði vel um sitt heimili, enda
vantaði þar aldrei neitt og þurfti þó oft
mikils með.
Það væri ekki rétt af mér að láta
þess ógetið, að menn, sem vinna sam-
an svo til dag hvern i 11 ár geti ailtaf
verið á sama máli, enda væri það með
ólikindum.
Þaö kom lika fyrir þó sjaldan væri,
aö okkur varö sundurorða, og stundum
allvel, en þar sem samstarfið var svo
náið og óhjákvæmilegt, þá held ég aö
sjaldan hafi liðið meira en 2 til 3 timar
þar til við þurftum aö hittast aftur og
þar með var það úr sögunni og oft
hlegið á eftir, enda engum til lofs aö
vera skaplaus og langrækinn.
Svo miklu afkastaði Alli oft að með
ólikindum var þar sem ekki eru nema
24 stundir i sólarhring. Það var eins og
hann hefði vaknað með hið endurnær-
andi spakmæli á vörunum: Allt megna
ég fyrir hjálp hans, sem mig styrkan
gjörir.
7