Íslendingaþættir Tímans - 23.10.1976, Side 10

Guðlaugur
Jónsson
herjar bygg&arinnar og afkomendur
þeirra þar i mold.
Magnús var maður mjög heimilis-
kær og byggðin hans að sama skapi
hjartfólgin, enda hafði hann verið bií-
settur þar i samfleytt 69 ár, og átti þar
þvl djúpar rætur I jörð. Var hann einn-
ig vinsæll og virtur af sveitungum sln-
um, ávallt reiðubúinn að rétta hjálpar-
hönd af samúðarrlkum skilningi.
Hann var maður félagslyndur og tók
mikinn og farsælan þátt i málum
byggðar sinnar, átti árum saman sæti
i stjórnarnefndum Samvinnufélaga
hennar „Credit Union”, „Cooperative
Association” og „The Wheat Board”.
Hann var trúmaður mikill og
heilhuga stuöningsmaður hinnar
lútersku kirkju sinnar, meðal annars
var hann um tlma skólastjóri Sunnu-
dagaskóla hennar. Eftir að hinn lút-
erski söfnuður var eigi lengur starf-
andi I heimabyggö hans, sótti hann
reglulega guðsþjónustur I Sameinuðu
kirkjunni (The United Church) i Wyn-
ard.
Magnús kvæntist eigi, en eftirfar-
andi systkini hans lifa hann: Dr. Ein-
ar J. Skafel lengi læknir i Brandon,
Manitoba, Guðlaugur, fyrrverandi
kennari i Foam Lake, Saskatchewan,
og Jónina hjúkrunarkona, lengi I
Victoria.B.C. og hefir, siðan hún lét af
störfum, átt heima þar i borg. Einnig
lifa Magnús bræðrabörn hans.
Persónuleg kynni okkar Magnúsar
hófust eigi fyrr en á siöustu árum, er
hann kom árlega i heimsókn til Jónlnu
systur sinnar i Victoria, og þau heim-
sóttu okkur hjónin. Voru þau okkur
kærkomnir gestir, enda var Jónlna
okkur áður að góöu kunn.
Þar viö bættist, að fjölskyldutengsl
voru milli þeirra systkina og Margret-
ar konu minnar. Húsfreyjan á
Skammadalshóli i Mýrdal, Steinunn
Stefánsdóttir, er náskyld þeim
Magnúsi og Jóninu, en bóndinn þar,
Einar fræöimaöur Einarsson, er ná-
frændi konu minnar. Treysti þetta vin-
áttuböndin milli þeirra Skafel-systkin-
anna og okkar hjónanna.
Fljótt komst ég einnig aö raun um
þaö, aö Magnús var bæöi prýðisvel
gefinn maöur og bókhneigður, kunni
hann aö sama skapi vel aö meta sinn
islenzka bókmennta- og menningar-
arf. Móðurmáliö lá honum einnig létt á
tungu.
Mjög þótti mér fróölegt aö ræða viö
hann um brautryöjandalif og baráttu
Islendinga á hans slóöum, enda hafði
hann sjálfur lifað þá sögu og tekiö þátt
I henni. Munum við hjónin ávallt
minnast hans sem kærs vinar með
virðingu og hlýjum huga.
Dr. Richard Beck
Guðlaugur Jónsson frá Kolbeinsá
andaðist 2. ágúst s.l.
Hann var fæddur 1. febr. árið 1900,
foreldrar hans voru Júliana Ormsdótt-
ir og Jón Þorsteinsson, Gestsstöðum,
Strandasýslu.
Guðlaugur fluttist ungur I Bæjar-
hreppinn, tvitugur, eöa tæplega þaö.
Hann kvongaðist Margréti ólafsdóttur
á Kolbeinsá og hófu þau búskap á
hálfri jörðinni 1923.
A þessum árum var töluvert af ungu
fólki I Bæjarhreppnum. Ekki hafði það
neinn félagsskap I úthreppnum, þvl
Málfundafél. Hrútfirðinga, sem þá var
stofnandi, náði aðeins yfir Staðar-
hrepp og hluta af Bæjarhreppi, litið út
fyrir Borðeyri. Lestrarfél. var að vlsu
i sveitinni, sem hélt ef til vill eina
dansskemmtun á ári. Svo hittist unga
fólkið við Bakkakirkju þegar fermt
var á vorin.
Voriö 1925 gengust þeir Guölaugur
Jónsson og Sæmundur Guðjónsson I
Heydal fyrir stofnun ungmennafélags,
sem hlaut nafnið Harpa. Voru þeir
Sæmundur og Guðlaugur ásamt Ólafi
Ólafssyni bónda á Borgum kosnir I
fyrstu stjórn félagsins, og var Guð-
laugur formaður. „Harpa” átti hálfrar
aldar afmæli i fyrra og á merka sögu
aö baki, þó litt hafi verið á lofti haldið.
Félagar hafa liklega aldrei orðið yfir
30, og oftast færri, eða um 20. En á
öðru ári eftir að félagið var
stofnað, var þaö búiö aö byggja sér
samkomuhús. Þar voru siðan allir
fundir haldnir og skemmtanir, er
félagið hélt.
Bygging samkomuhússins hvíldi
mjög á formanninum. Vann hann alla
daga með smiðnum, en aðrir félags-
menn einn og einn dag I einu.
Með stofnun ungmennafélagsins
breyttist allt i sveitinni. Nýtt vor fór
um hugi okkar. Hver félagi lagöi fram
vinnu viö samkomuhúsiö og öll störf
fyrir félagið voru unnin i sjálfboða-
vinnu. Við, sem nú erum aldin að árum
og vorum i Hörpu frá fyrstu tið, eigum
mikið að þakka þeim ágætu mönnum,
ergengu fram fyrir skjöldu, og stofn-
uðu og stjórnuöu „Hörpu”.
Guðlaugur var leiðandi i félaginu,
stjórnaði og leiðbeindi á fundum og við
æfingar á leikritum, er flutt voru.
Hann var snjall gamanleikari, góður
glimumaður og ágætlega hagorður.
Prúður í viðmóti og glaðværö hans var
smitandi.
Arið 1931 fluttu þau Guðlaugur og
Margrét að Borðeyri. Þau keyptu þar
litið timburhús. Næstu árin
stundaði hann akstur og afgreiðslu-
störf, verkamannavinnu eða
verkstjórn i vegavinnu. Fimm árum
siðar reistu þau nýbýli innan við Borð-
eyri og nefndu það Lyngholt.
Til Reykjavikur fluttu þau árið 1942.
Eftir það stundaði hann a&allega bif-
vélaviðgeröir meöan heilsan leyfði.
Fyrir nokkrum árum varð Guð-
laugur fyrir bil og náði sér aldrei eftir
það.
Það var alltaf gott aö koma til
Margrétar og Guðlaugs, sama hvort
það var norður á Kolbeinsá eða i
Reykjavik, alltaf var manni tekiö
tveim höndum. Það voru fagnaöar-
fundir er við hittumst.
Margrét og Guðlaugur áttu samleiö
yfir 50 ár og bar ekki skugga á. Þau
eignuöust þrjú mannvænleg börn:
Böðvar, kennari, kvæntur ósk Ingi-
björgu Eiriksdóttur, Kópavogi.
Elin Júliana, bústýra, Hrútsstöð-
Sigurbjörg Elisabet, iönverkakona.
Með innilegri þökk kveðég vin minn,
Guölaug Jónsson og sendi Margréti og
börnum þeirra og vandafólki sam-
úöarkveðju mina.
H.B.
10
islendingaþættir