Íslendingaþættir Tímans - 15.01.1977, Blaðsíða 8

Tómas Þórðarson
fyrrum bóndi 1 Vallnatúni
F. 17.1. 1886.
D. 17.11. 1976.
Tómas Þóröarson, fyrrum bóndi i
Vallnatúni undir Eyjafjöllum, er
andaöist á Landspitalanum 17. nóv.
var til moldar borinn frá Asólfsskála-
kirkju 27. s.m. Tómas fæddist 17. jan.
1886 á Rauöafelli og voru foreldrar
hans Þórður Tómasson, bóndi og for-
maður, og kona hans, Guörún Tómas-
dóttir frá Varmahlið. Þau voru alls 17
börn þeirra Rauðafellshjóna og var
Tómas næstyngstur þeirra. Nokkur
barnanna féllu frá á unga aldri og þau,
sem upp komust, dreifðust i ýmsar
áttir eins og gengur. Meðal annars
fóru tveir bræður Tómasar til Ame-
riku, svo sem margir gerðu á þeirri
tið. 011 voru þessi systkin dugnaðar —
og manndómsfólk, sem hvarvetna
kom sér vel áfram og lá ekki á liði
þungu raun og sáru sorg að sjá föður
sinn látinn, svo ungan mann. Þar er
sannarlega gott fordæmi.
Nú þegar Borgþór hefur verið
kallaður byrt héðan, á brautu himn-
anna, og ég fæ ekki framar talað við
hann á heimili hans og frænku minnar,
þá vil ég þakka honum viðmót hans við
mig allt frá okkar fyrstu kynnum, og
kveðja hann með eftirfarandi dánar-
stefi:
Vor ævi stuttrar stundar
er stefnd til drottins fundar,
að heyra lífs og liðins dóm.
En mannsins sonar mildi
skal máttug standa i gildi.
Hún boðast oss i engils róm.
Svo helgist hjartans varðar.
Ei hrynur tár til jarðar
i tni, að ekki talið sé.
I aldarstormsins straumi
og stundarbarnsins draumi
oss veita himnar vernd og hlé.
E.B.
Eiginkonu Borgþórs, sonum, for-
eldrum, tengdadóttur og öðrum '
vandamönnum hanssendi ég innilegar
samúða rkveðjur.
Ingveldur Gisladóttir.
8
sinu. Hafði Tómas ekki sizt þá eigin-
leika til að bera i rikum mæli.
Ungur hélt Tómas úr föðurgaröi,
með þvi að hann var tekinn i fóstur af
þeim hjónum, Þóru Torfadóttur og
Einari Tómassyni, móðurbróður sin-
um, i Varmahlið. Einar dó árið 1889.
Giftist Þóra þrem árum siðar mági
sinum Sigurði. Ólst Tómas upp hjá
þeim á annáluðu myndar- og
menningarheimili. Snemma vandist
hann allri vinnu og þótti fljótt liðtækur
að hverju sem hann gekk. Var hann
jafnvigur til starfa hvort sem var til
lands eða sjávar. Meðal annars reri
hann fjölmargar vertiðir i Vest-
mannaeyjum og var manna eftirsótt-
astur 1 skiprúm. Þar lenti hann oft i
harðræðum eins og fleiri, svo að stund-
um mátti vart tæpara standa. En
Tómas bjargaðist alltaf og átti það þvi
mest að þakka hversu bráðröskur
hann var og snarráður. Einna tæpast
stóð þetta þó, er hann bjargaðist
naumlegaaf vélbátnum Haffara, þeg-
ar hann fórst i stórsjó og fárviðri við
Eyjarnar árið 1916. Þótti sú björgun
ganga kraftaverki næst, en hvatleikur
Tómasar, hreysti og gifta voru slik, aö
alltaf rættist úr fyrir honum á hinn
bezta veg.
Tómas varslíkur maður, að allt lék i
höndum hans. Hann var mikill verk-
maður, ágætur smiður á tré og járn,
bjargmaöur frábær, svo að fáir stóöu
honum á sporði, og einstaklega laginn
að hverju sem hann gekk. Jafnan var
hann hress og glaður á að hitta, raun-
góður og greiðvikinn, viðræðugóður,
tryggur og vinfastur. Þá var hann
mjög skýr, las jafnan mikið og var
margfróður. Sérstakt yndi hafði hann
af tónlist og söng og kunni að gleðjast á
góðri stund. En i aðra röndina var
hann alltaf alvörumaður, sem i
öruggri trúarvissu treysti á guðlega
forsjón og handleiðslu.
Arið 1919 urðu mikil þáttaskil i lifi
Tómasar. Þá kvæntist hann Kristinu
Magnúsdóttur frá Yzta-Skála, hinni
ágætustu konu. Sama ár reistu þau bú i
Vallnatúni, þar sem þau bjuggu siðan
samfleytt i fjóra áratugi. Var hjóna-
band þeirra gott og farsælt og
heimilisbragur allur til sannrar fyrir-
myndar. Gestrisin voru þau og glað-
vær og gott til þeirra að koma. Einnig
dvöldust hjá þeim nokkrir aldur-
hnignir einstaklingar, sem fáa áttu aö,
og nutu þar góðvildar og frábæfrar
umönnunar til hinztu stundar. Jörðina
i Vallnatúni bættu þau mjög að bygg-
ingum og ræktun og komust allvef af,
þrátt fyrir ýmsa erfiðleika. Börn
þeirra hjóna urðu fjögur. Eru þau öll á
lifi og hafa erft i rikum mæli mann
dóm og dugnað foreldra sinna og for-
feðra. Þau eru sem hér segir: Krist-
íslendingaþættir