Íslendingaþættir Tímans - 12.01.1980, Blaðsíða 9

gnúsdóttir
sérstaklega tengdadótturina Steinunni
Magnúsdóttur og tengdasoninn Þorleif
Björnsson, sem hélt aíltaf
umhyggjusömu sambandi við tengda-
foreldrana eftir að hann missti konu sina.
Jóhanna Magnúsdóttir fæddist 3. sept.
1898 að Hrútatungu i Hrútafirði. Nokkurra
vikna gömul fer hún i fóstur að næsta bæ
til Jóhanns Jónssonar og Guðrúnar
Jónsdóttur á Bálkastöðum. Þau sæmdar-
hjón ólu Jóhönnu upp og þar átti hún
heima fram yfir tvitugt. En frá 17 ára
aldri var hún i Reykjavik á veturna, var
þar I vist og stundaði afgreiðslustörf.
Eg er þess fullviss að Jóhanna hefur
vei;ið lánsöm með fósturforeldra og hún
hefurfengið gott uppeldi. Ég varð þess oft
var að hún bar mikla virðingu fyrir
Jóhanni og Guðrúnu á Bálkastöðum,
fósturforeldrum sinum, og var þeim
þakklát. Jóhanna hélt alltaf sambandi við
ættingja þeirra og nánustu kunningja.
Þar birtust hinir sterku eiginleikar i fari
hennar, ræktarsemi og trygglyndi. Ég
veit að Bálkastaðarheimilinu var hún
tengd ^terkum böndum.
Arið 1921 þann 16. júni giftist Jóhanna
eftirlifandi eiginmanni sinum Guðlaugi
Magnússyni. Það ár hófu þau búskap að
Gunnarsstöðum i Hörðudal i Dalasýslu,
en þaðan var Guðlaugur ættaður. Arið
1925 keyptu þau hjón jörðina Kolsstaði i
Miðdölum og bjuggu þar i 22 ár eða til
ársins 1947.
Kolsstaðir var annálað rausnarheimili,
enda var þar mikill gestagangur.
Veitingar Jóhönnu voru höfðinglegar og
gestrisni hennar tók öllu fram er ég þekki.
Jóhann var mikill persónuleiki, hrein-
skiptinn hispurslaus og glaðlynd. Hún lék
á als oddi er gesti bar að garði. Það var
þvi oft margt skrafað á Koisstöðum og
mikið hlegið. „Komdu sem fyrst aftur”
eða „komdu sem oftast” voru algeng
kveðjuorð Jóhönnu. Um félagslegt gildi
islenskrar gestrisni áður en hraði
nútimans hóf innreið sina væri verðugt
verkefni fyrir lærðan mann að skrifa.
Jóhanna hafði rika samúð með þeim
sem voru á einhvern hátt minni máttar.
Hún var gáfuð kona sem margir sóttu ráð
til. Ég kynntist þvi af eigin raun er ég
liðlega tvitugur að aldri gerðist far-
kennari i Miðdölum og byrjaði að kenna á
Kolsstöðum. Þar var mér tekið opnum
örmum, fræddur um margt, leiðbeint á
ýmsan hátt og talinn i mig kjarkur. Slikt
er alveg ómetanlegt. Mörgum rétti
Jóhanna hjálparhönd. Hún var alltaf
boðin og búin til að hjálpa þeim sem á
hjálp þurftu að halda þvi að hún mátti
aldrei aumt sjá án þess að reyna að bæta
þar úr. Guðlaugur sá til þess að hana
skorti aldrei neitt til þeirra hluta.
Jóhanna og Guðlaugur eignuðust tvö
börn, Mögnu f. 1928 d. 1969, hún var gift
Þorleifi Björnssyni simvirkja og Jóhann
fæddur 1930, bifreiðarstjóri, giftur
Steinunni Magnúsdóttur.
Arið 1947 bregða Jóhanna og Guðlaugur
búi og flytja til Reykjavikur. Fyrst
bjuggu þau að Framnesvegi 16, siðar á
Sólvallagötu 26 og siðustu árin að Austur-
brún 6.
Það var sama hér i Reykjavik og á
Kolsstöðum, hjá þeim hjónum var jafnan
opið hús fyrir vini og kunningja sem voru
margir. Jóhanna hélt uppi sömu rausn
gagnvart gestum og gangandi meðan
heilsa og kraftar entust.
Lifi okkar má likja við ferðalag. Við
þekkjum öll hvað það er mikils virði að
hafa trausta og skemmtilega ferðafélaga.
Jóhanna Magnúsdóttir frá Kolsstöðum er
tvimælalaust i þeim hópi.
Að leiðarlokum þakka ég Jóhönnu fyrir
einlæga vináttu og hlýhug i minn garð og
kveð hana með þakklæti og virðingu.
Blessuð sé minnig hennar.
Eiginmanni, syni, og öðru venslafólki
sendi ég samúðarkveðjur.
Þorsteinn ólafsson.
Bjarnhéðinn Guðnason
verkamaður á Húsavik og viðar

Systurkveðja
Vökuli bróðir, sem vannst
langan starfsdag —
baki brotnu,
af fádæma eljusemi
— i þágu annarra,
án þess að kvarta
yfir hlutskipti þinu.
Undir vorsól
bernsku þinnar
var sá akur plægður
og ræktaður
til hins ýtrasta,
en aldrei nógu vel
að þér fannst.
Hlýleik til allra
hlaust þú i vöggugjöf
— og innræti,
sem var hreint og tært
eins og döggin
i morgunsáriö —
um jónsmessuleytið.
Kærleiksrikar hendur þinar
>Wti. þvl ætið
mjúkar og hlýjar
á hverju sem gekk
— og litfögur blóm
varöa leið þina,
hvort heldur er
á vegi eða vegleysu.
Samvistir okkar urðu
alla tið, fremur
stopular — þvi miður,
en bros þin
og bróður — hug
man ég frá þvi
ég var barn að aldri
— og til hinstu stunda,
vona ég.
Eilifur guö gefi þér
góða heimkomu,
þar sem við eigum öll
athvarf, þegar yfir lýkur.
Fanney Guðnadóttir.
islendingaþættir

9