Íslendingaþættir Tímans - 10.05.1980, Síða 5

þar bjó Jón um skeið á móti Sigurbirni. i
Til BorBeyrar fluttist Jón um 1954 en
eftir fá' ár þar varð hann fyrir þvi óhappi
aðslasa sig illa á fæti er hann datt af reiö-
hjóli. Jón varð aldrei jafngóður i fætinum
oglá um tveggja ára skeið á sjúkrahúsiim
vegna meiðslanna, þá fluttust þau til
Reykjavikur og hafa átt þar heima sfðan.
Sina eigin ibúð eignuðust þau h.jón í stór-
hýsinu Nóatúni 4, en áttu þó áöur fbúð á
Rauðarárstignum.
Arið 1957 hóf Jón svo vinnu i Trésmiðj-
unni Viði við Laugaveg. Og vann hjá þvi
fyrirtæki eftir það: Hann var lista hagur i
höndum og smiðaði i fristundum si'num,
aðallega kaffi- og matartimum marga
fagra gripi úr tré. Eru sumir þeirra
heimilisprýði langt úti i löndum bæöi
Ameriku og Evrópu og viöar.
Jón var mikill starfsmaður og unni
honu sinni mikiö og dóttur. Bæði hafa þau
hjón átt við heilsuleysi að striða en i' ást og
eindrægni hafa þau mætt öllu af stakri
þolinmæði. Jón var mjög hjálpsamur
niaður og tók litið fyrir gripi sina sem
voru mjög eftirsóttir. A Iðnsýningunni
Iðnkynningarnefndar haustið 1977 mátti
sjá nokkra muni eftir hann og vöktu þeir
verðskuldaða athygli þeirra er á litu. Sig-
mundur Sigurbjörnsson mágur Jóns
oiinnist Jóns með sérstöku þakklæti:■ fyrir
úiargháttaðan greiða fyrr og siðar. Við
sem um margra ára skeið nutum þess að
vera samstarfsmenn hans i Viði þökkum
honum margar þægilegar samveru-
stundir og færum konu hans og vensla-
fólki svo og hálfsystkinuiix hans, dýpstu
samúð við fráfall Jóns Slefáns Guð-
úiúndssonar. Svo mikið er vist aö ekki
efaðist Jón um að hanr. liföi eftir likams-
hauða sinn hér. H-nn hafði oft orðið þess
var að látnir lifa. Bið ég svo góðan guð að
hlessa sál hans og varöveita.
Guðm. Guöni Guðmundsson
Aðalbjörg
Ingólfsdóttir
Fædd 2. september 1921.
Dáin 20. marz 1980.
Hinn 20. marz siðastliðinn lést skyndi-
lega á Landspitalanum i Reykjavík ABal-
björg Ingólfsdóttir, föðursystir min
aðeins fimmtiu og átta ára að aldri.
Með Aðalbjörgu er gengin mikil hæfi-
leikakona til munns og handa , enda
kemur það vel fram i börnum hennar.
Nú við lát Aðalbjargar minnist ég
bernsku minnar, þar sem við ólumst upp I
samahúsiá Selvogsgötu 6iHafnarfirði og
var alltaf mjög kært á milli heimila
okkar.
Mér er þaö minnisstætt þegar ABal-
björg kynntist stnum lifsförunaut, Ragn-
ari Björnssyni frá Vopnafirði og fá að
vera tiu ára gömul með I brúökaupsveislu
þeirra, sem haldin var i Sjálfstæöishús-
inu I Hafnarfiröi með miklum myndar-
brag. Hjónaband Ragnars og Aöalbjargar
var einstaklega ástrikt og gott og eignuð-
ust þau sjö börn. Sex þeirra komust upp
og eru öU vel menntuö og gott fólk. Indælt
var að fylgjast með fæðingu og uppvexti
barna þeirra hjóna bæöi heima i Hafnar-
firöi og i fjarlægö.
ABalbjörg eöa Dúfa eins og við kölluð-
um hana, bjó yfir sterkri réttlætiskennd,
var umburðarlynd og þrautseig i öllu sinu
daglega lifi. Hennar takmark var að huga
velum heimili og börn, enda fór hanni það
vel úr hendi. Aðalbjörg var mjög elsk að
heimili sinu og var þaö hennar stærsti
gimsteinn. Hún var rausnarleg heim að
sækja og gestrisin og þótti mér alltaf gott
að koma á hennar heimili.
Nú, þegar ég kem til Hafnarfjarðar,
finnst mér skarð fyrir skildi, að þær skulu
báðar vera látnar, húsfreyjan á Hring-
braut 33 og móðir min á Hliöabraut 1, sem
báöar létust fyrir aldur fram.
Að leiðarlokum þakka ég Aöalbjörgu
frænku minni fyrir samveruna og votta
ástvinum hennar samúö mina, en vil
minna á, að þau hafa mikiö aö þakka fyrir
þá dýru gjöf, sem guð veitti þeim i'henni,
svo sem eftirfarandi minningarljóö
sannar.
Helga Finnbogadóttir.
Óvænt hér örlög féllu,
autt er nú sæti þitt
þrautasár tregi og þungur
þrýstir á hjarta mitt.
Vannstu af varmri elsku
verkin þin alla stund.
Gæfu það veitti og gleði
að ganga á þinn fund.
Höndin þin milda og mjúka
megnaði aö græða sár.
Þér var það ljúft að líkna
— líka að þerra tár.
Glæddir þú arineldinn
ylinn þar margur hlaut.
Attir þú auðugt hjarta
alla stund þess ég naut.
Astarþökk, elsku frænka
ég vil af hjarta tjá.
Lifir þin ljúfa minning.-
lýsir er raunir þjá.
Þegar aö vorið kemur
og vallarins fjóla grær.
Sæng þina signa munu
sólargeisli og blær.
Horfinn er timans heimur,
heiðrikjan brosir við.
Englar guös æ þér veiti
elsku og ljós og frið.
’ J.ó.
'slendingaþættir
5