Heimilistíminn - 31.10.1974, Síða 8

þvi og beiði i átta daga eftir
henni, en svo móðgaðist hann,
þegar hún kom ekki aftur, og
hann talaði aldrei við nokkra
manneskju upp frá þvi.
Þennan vetur varð stöðugt
kaldara, og brátt fór maturinn
i búrinu hjá Mariu að minnka.
Einar treysti sér ekki til
bæjarins, þvi leiðin var löng,
og hann frysi áreiðanlega i
helj áður en hann kæmist yfir
heiðina. Loks var allt búið,
allar kirnur tómar, og ekkert
að borða. Það eina, sem eftir
var, var heyið handa skepnun-
um, og það var bót i máli.
Morgun einn, þegar Einar
kom fram i eldhúsið, sat
Maria og grét.
— Hvað er að, vina min?
spurði hann og strauk henni
um hárið.
— Það er ekkert að mér,
svaraði Maria og þurrkaði sér
um augun á svuntuhorninu. —
Það eru börnin okkar. Ég var
að baka tvö litil brauð úr
siðasta hveitinu, og þegar þau
eru búin er ekkert eftir
nema grjón i svolitinn graut.
— Já, við sveltum að minnsta
kosti ekki i hel á meðan grjón-
in eru til, sagði Einar og
reyndi að hugga Mariu. — En
það er ekki hægt að fara neitt i
þessu veðri, nema i sina
siðustu för.
En Einar hafði áhyggjur af
þessu, hann yrði að útvega
mat einhvern veginn. Hann
hugsaði lengi um þetta, og á
meðan hann var að höggva i
eldinn, datt honum i hug að
fara og berja að dyrum hjá
tröllkarlinum i Bláfjalli og
biðja hann um aðstoð. Þeir
voru þó nágrannar, og á tim-
um eins og þessum var hreint
og beint skylda nágranna að
hjálpa hvor öðrum. Já, hann
skyldi fara til tröllkarlsins.
Einar fór þegar að búa sig af
stað. Hann náði i stærstu
skinnhúfuna sina og vafði
prjónatreflinum um hálsinn.
Siðan kvaddi hann Mariu og
börnin hátiðlega og lofaði að
koma aftur með mat. En
Maria varð hrædd, þegar hann
sagðist vera að fara að biðja
tröllkarlinn um hjálp. Hún
hafði heyrt að hann væri bæði
vondur og nizkur en þau
ákváðu að vona það bezta.
Einar spennti á sig skiðin og
lagði af stað. Á eftir dró hann
sleða, sem hann ætlaði að
setja hveitipokana á. tjff,
hvað það var kalt! Veðrið tafði
fyrir honum, en hann beit
saman tönnum og beitti öllum
sinum kröftum.
Hann gætti þess að nema
aldrei staðar, þvi þá frysi
hann, og loks var hann kominn
að dyrum trollkarlsins, laf-
móður og þreyttur. Snjórinn
var þarna i himinháum sköfl-
um, og vindurinn hvein og
stakk Einar i nadlitið eins og
ótal nálar. Hann sló með
skiðastafnum i dyrnar.
— Hæhó!! hrópaði hann gegn-
um hvininn i vindinum. —
Opnaðu, það er Einar, neðan
úr dalnum! Hæhó!
Hann kallaði lengi, og
loksins iskraði i hjörunum og
tröllkarlinn kom i gættina,
tortryggnislegur á svipinn.
— Hvað viltu mér i svona
veðri? hreytti hann út úr sér
og gretti sig, reiðubúinn að
skella aftur hurðinni.
— Okkur vantar hveiti,
svaraði Einar. — Viltu ekki
vera svo góður að lána mér
tvo poka. Þú skalt fá þá aftur i
haust, þvi lofa ég. Einari var
hræðilega kalt, og klaka-
drönglar héngu úr augnabrún-
um hans og skeggi, og
tennurnar glömruðu i munnin-
um.
— Lána þer hveiti, segir þú.
Kemur ekki til mála. Ég sé um
mig, og þú verður að sjá um
þig, svaraði tröllkarlinn og
skellti hurðinni aftur.
Þvilik vonbrigði fyrir Einar.
En það var vist ekki um annað
að ræða en fara tómhentur
heim. Það gekk betur, þvi nú
var niður i móti að fara. Loks
var hann kominn heim i eld-
húsið til Mariu sem sat og
prjónaði við eldinn.
— Hvernig gekk? spurði hún.
— Fékkstu tvo poka af hveiti?
— Nei, ég fékk ekkert, svaraði
Einar. — Tröllkarlinn var i illu
skapi, og sagði, að við yrðum
að sjá um okkur sjálf, hann
sæi um sig.
Þarna lá sjálfur tröllkarlinn i mýrinni og gat ekki stigið i fótinn.
— Iijálp, sagði hann þegar Einar kom þar að.
8