Heimilistíminn - 31.10.1974, Qupperneq 16

Áslaug Káradóttir:
Maður
kemur í
heimsókn
Nú hringir dyrabjallan.
Og mamma ekki búin að segja mér
skemmtilegu söguna um álfinn og hestinn
hans. Mamma flýtir sér til dyra, Litur
samt snöggt til min og segir. „Farðu nú
að sofa, vina mln”.
Mig langar ekki til að fara að sofa. Mig
langar til þess að mamma ljúki við sög-
una, tali svo við mig á eftir. En ég heyri að
hún er glöð I málrómnum og hlær, þegar
hún opnar dyrnar.
Inn i stofuna kemur hár maður með
mömmu. „Þetta er Jón”, segir mamma
og horfir á manninn. Ég segi ekkert. Ég
horfi lika á manninn. Allir karlmenn eru i
minum augum keppinautar. Keppinautar
um athygli mömmu.
„Ætlar þú ekkert aö segja, elskan”,
segir mamma, dálitið utan við sig. Mér
finnst hún hefði ekki átt að segja „elsk-
an”. Ég fann enga hlýju I rödd hennar.
Maðurinn sezt þó ekki I sófann til okkar
mömmu. Ég er fegin þvi. Mér finnst hann
ekkert fallegur, hann er ljóshærður eins
og pabbi. Hann horfir mikiö á mömmu.
Nú tala þau saman. Mér heyrist það
ekkert merkilegt, en þó hlæja þau annað
slagið. Mamma er svo bliö á svipinn og
talar mjúkri röddu, hún talar dálitið lágt.
Hún horfir lika mikið á manninn. Hún
viröist bókstaflega hafa gleymt mér, hún
16
segir mér ekki einu sinni að fara að sofa.
Ég er llka glaðvakandi. Ég horfi stöðugt
á mömmu. Hvers vegna horfir hún svona
á manninn og brosir svo milt. Ég vil ein
eiga brosið hennar. Ég er þó barnið henn-
ar. Mamma hefur oft sagt að sér þætti ég
bezt af öllum og að henni þætti vænna um
mig en allt annaö I heiminum. Hefur hún
nú gleymt þvi. Getur það verið að henni
þyki vænna um þennan stóra ókunnuga
mann.
„Mamma”, segi ég, „ætlar þú ekki að
ljúka við söguna”? Ég segi þetta mjög
lágt. Hún anzar mér ekki. Ef til vill hefur
hún ekki heyrt til min. Ég kem við hana.
„Hvaö, vina”, segir hún. Hún sýnist svo
fjarræn. Horfir á mig eins og hún þekki
mig varla. Hvers vegna ertu svona á svip-
inn, mamma, hugsa ég. Ég segi ekkert
meira. Ég finn að tárin eru að koma fram
i augun á mér. Kannski sér mamma mig
þá.
Nú litur maðurinn á mig. „Hún er sæt”,
segir hann og brosir svolitið til min. Hann
átti ekki að sjá tárin min. Ég kæri mig
ekki um að bláókunnugur karlmaöur sjái
mig gráta.
Mamma sér mig ekki. Þau tala stöðugt
og hlæja meir en áður, lágt, og horfa hvort
á annaö.
Ó, mamma, hvers vegna sérðu ekki aö
litla stúlkan þin er döpur.
„Farðu nú að sofa, góða min”, segir
mamma. Nú horfir hún á mig, Qg ég veit
að hún sér mig núna. Bros hennar er rétta
brosið. Hún breiðir sængina betur ofan á
mig og kyssir mig.
„Sofðu nú”, segir hún og strýkur
mér um hárið. Hún virðist dálitið leiö á
svipinn og um stund hefur hún örugglega
gleymt manninum.
Hún stendur snöggt á fætur og segist
ætla að hita kaffi.
Ég er ein með manninum. Ég loka aug-
unum og þykist vera sofnuð. Ég kæri mig
ekki um að hann tali við mig. Samt opna
ég þau smávegis og virði hann fyrir mér.
Mér finnst hann dálitið likur pabba. Hvers
vegna horfir mamma aldrei svona blitt á
pabba. Aldrei hlæja þau saman. Hvers
vegna býr pabbi ekki hjá okkur, hann er
svo góður. Þegar ég spyr mömmu, hlær
hún bara og segir, að það sé betra svona.
Hún segist vilja búa ein með stúlkunni
sinni.
Nú kemur mamma með kaffið. Hún er
glöð á svipinn, mér sýnist hún svifa um
gólfið. Nú skil ég hvers vegna hún fór I fin
föt og var svona lengi að greiða sér i
kvöld. Mér finnst mamma svo falleg
núna.
Bara að ég ætti bros hennar ein.