Heimilistíminn - 31.10.1974, Síða 27

ar okkar hafa alltaf verið vinafólk.
Hún setti kaffibollann harkalega niður.
Bara aðhún gæti borið upp vanda sinn við
þennan ágætis mann. Það yrði svo gott að
trúa einhverjum fyrir öllu saman, segja
frá andvökunóttunum, þegar hún var að
hugsa um hvernig það væri að vera gift
Róbert. Eina slika nótt ákvað hún að
koma sér eitthvað áfram í lífinu og fór að
stunda nám.
Ótal sinnum hafði hún ýtt vandamálinu
til hliðar, en vissi, að þetta gat ekki haldið
svona áfram. Auðvitað likaði henni vel við
Róbert og neitaði alls ekki að henni fannst
þægilegt að láta hann sækja sig á nýja,
fina bilnum. Þá var ekkert athugavert við
að láta dengja yfir sig blómum og kon-
fekti, eða sitja i beztu sætum i leikhúsinu.
En þó fannst henni þetta ekki vera það
sem hún vildi. Róbert var glæsilegur og
rausnarlegur, en hann var stundum
hreint og beint hundleiðinlegur. Það var
gallinn.
Foreldrar hennar voru afskaplega
ánægðirmeð Róbert, þau gátu ekki hugs-
að sér betri eiginmann handa dótturinni,
en þennan son Grants skipakóngs og þau
létu aldrei undir höfuð leggjast að minna
hana á, hvað Róbert væri traustur og
hvað hún yrði hamingjusöm.
Almáttugur, eins og hún efaðist nokkuð
um það. Nei, það var ekki það, sem skap-
aði efann. En Róbert viidi aldrei taka þátt
i neinu nýju eða æsandi. Hana langaði til
að fara i draugalestina, þegar Tivoli kom
til Bakkabæjar, en slikt var óhugsandi
fyrir hann. Eitthvert sinn, er þau voru
samankomin hjá kunningjum úti i sveit,
datt einhverjum i hug að fara að tina
sveppi i tunglsljósinu. En Róbert hafði
bara brosað að þessu eins og hverjum
öðrum barnaskap. Þau gætu fengið kvef i
næturlofinu og auk þess væri miklu þægi-
legra að tina sveppi i dagsbirtu.
Þessi eilifa umhyggja hans var beinlin-
is niðurdrepandi. Janicke stundi og
hrærði i kaffinu.
— Þú verður hrukkótt fyrir aldur fram,
ef þú hugsar svona stift, sagði Pétur.
Hún hló og hristi höfuðið. Hvernig gat
staðið á þvi að henni leið svona vel með
manni, sem hún hafði ekki þekkt nema
tæpan hálftima?
Þau hittust daginn eftir og næstu daga
og alltaf fengu þau sér kaffi meðan þau
biðu eftir lestinni. Einn daginn sagðist
Pétur vera stjórnandi litils leikhóps við
skólann i Bakkabæ og nú stóð sýning fyrir
dyrum.
— Gætir þú ekki komið? spurði hann
ákafur. — Krakkarnir eru svo indæl.
Tekjurnar af sýningunni eiga að renna til
bókasafns barnaheimilisins i Bakkabæ.
Foreldralaus börn. Janicke fékk sting i
hjartað. Annars var dálitið einkennilegt,
að heyra fullorðinn mann tala svona um
börn.
27
J