Heimilistíminn - 29.01.1976, Qupperneq 33

©
Hans Peterson:
Magnús í hættu
var þunnur pappi og greinilega gat á gólfinu
undir honum.Bæði hann og Patti höfðu stigið á
jaðra pappans, og máttu vera heppnir að hafa
ekki dottið niður i gatið. Ef þeir hefðu gert það,
hefðu þeir áreiðanlega æpt upp yfir sig og þá
hefði allt komizt upp.
Magnús yfirgaf Jack og lyfti pappanum var-
lega upp. Þarna var sivalt rör, sem lá beint
niður. Það var dimmt, en Magnús greindi þó
hefilspæni niðri, svo ekki var mjög langt niður i
hotninn. En allt útlit var fyrir að þetta rör lægi
n*ður i annað stæra.
— Er vatn þarna? hvislaði Patti skelfingu
^ostinn. — Eða kannski eitthvert dýr?
— Nei. Magnús hristi höfuðið. — Það er alveg
þurrt, en gættu að þér..„
í sömu andrá tók Jack að gelta. Hann var
ekki að hafa fyrir þvi að hvisla. Hann gelti eins
°g hann ætlaði að rifa niður veggina. Það berg-
*uálaði i öllum kjallaranum og Patti æpti upp
og tók fyrir eyrun. Magnús varð svo hræddur,
að hnén skuldu undir honum og hann varð að
setjast niður. Þá heyrðust raddir frammi og
einhver kom hlaupandi og þreif i handfangið.
Magnús gat tæplega hugsað. Hann greip i
Patta og lét hann siga niður i rörið á gólfinu.
^utti lokaði bara augunum og vissi greinilega
ekki, hvað gerðist. Siðan dró Magnús Jack til
Sln> en nú var hann hættur að gelta, og lét hann
hka siga niður. Loks stökk hann sjálfur niður i
gatið.
Holan var svo djúp, að Magnús gat staðið
nPpréttur. En það var koldimmt þarna. Hann
þfeifaði fyrir sér og fann, að gatið var raun-
verulega endinn á stóru röri, sem lá undir
gólfið. Hann hugsaði sig um andartak, en greip
Svo i hönd Patta og lagði af stað eftir rörinu —
hurt frá mönnunum.
_ Hvar erum við? hvislaði Patti, sem hafði
aveiðanlega ekki opnað augun ennþá.
— í röri, svaraði Magnús gramur. — Ef þú
gætir lært að hafa augun opin, gengi allt miklu
betur.
—Það var að minnsta kosti ekki mér að kenna
að hundurinn gelti, svaraði Patti. — En svona
er að eiga hund. Þá verða alltaf vandræði, skal
ég segja þér. Erum við i röri? hélt hann áfram
undrandi. — Hvaða rör er það, Magnús?
— Það veit ég ekki. Það liggur undir húsið,
svaraði Magnús.
— Er það kannski rör, sem litur út eins og
hellir og sem við sáum þarna úti á túninu,
þegar við gengum i þokunni og ætluðum út að
bátnum, sem kom ekki, en annar bátur var þar
i staðinn?
Patti þagnaði til að ná andanum eftir þessa
löngu spurningu, en Magnús nam staðar.
— Það hlýtur að vera, sagði hann. — Auðvitað
er það rör. Þeir sem voru að vinna i þvi, sögðu
að það lægi alveg upp að húsunum hérna.
— Ég vissi það strax, sagði Patti. — Að það
væri þetta rör. Ég er með vasaljós.
Hann rótaði i vösunum og allt i einu fann
Magnús, að Patti stakka vasaljósi i hönd hans.
— Ég hef alltaf vasaljós á mér, útskýrði Patti
— Ég fékk það nefnilega i afmælisgjöf og það
var i vor.
Magnús flýtti sér að kveikja. Ljósið var
dauft, en það bætti mikið úr skák. Nú sáu þeir, ,
hvar þeir áttu að stiga niður, svo þeir dyttu
ekki um eitthvað i myrkrinu og þeir þurftu ekki
lengur að þreifa sig áfram meðfram veggjun-
um. Að visu var óhugnanlegt myrkur fram-
undan, þvi að það var alveg koldimmt i rörinu.
En það birti, þegar þeir komu nær.
Það var dauðaþögn þarna niðri. öðru hverju
heyrðust veikar drunur, og Magnús taldi að
það væru bilarnir á götunni fyrir ofan þá. Hann
velti fyrir sér, hvað fólkið þarna uppi segði, ef
það vissi um rörið undir götunni og Magnús og
33