Heimilistíminn - 29.01.1976, Page 35

~~ En það er ekki Peter, sem skiptir mestu máli,
er það?
Auðvitað! Pað er Peter sem komafstað öllum
Pessum látum út af skuldunum, ekki satt?
~~ Jú og hafði góða og gilda ástæðu til þess.
Kannske heldur hann að við höf um bætt ráð okkar,
sagði hún vongóð. — Eða væri kannske bezt að ég
'®ri leiðar minnar....
— Nei, það máttu ekki gera, svaraði hann um leið.
~~ Það er allt of snemmt f yrir okkur að komast að
þvi, að við eigum ekki saman. Ég á við, þú hefur
ekki verið hérna nema þrjá daga.
Hann vildi ekki að hún færi f yrr en móður hans og
bróður væri farið að skiljast að hann ætlaði raun-
verulega að gera sitt bezta á allan hátt, vinna
hörðum höndum og haga sér almennilega. Hann
9erði (jað, en hann vildi að Peter hætti að horfa á
hann eins og hann grunaði hann um græsku í hvert
s'nn, sem hann byrjaði á verki, án þess að einhven
Se9ði honum það. Seinna, þegar allt var komið í lag,
9®ti hann tekið við réttmætri stöðu sinni sem
bieðeigandi í Swan Tops, en honum fannst hann
ekki geta gert það fyrr en hann hefði gert upp
skuldina og væri læknaður af vonbrigðunum vegna
framkomu Marguerite. Hann saknaði hennar ákaf-
lega og ef það hefði verið hún en ekki Mary, sem
var hér við hlið hans, hefði hann ekki talað um
vinnu og skuldir. Þá fékk hann hugmynd.
— Fannst þér leitt, að ég skyldi ýf a á þér hárið?
Ég skil vel, að þér hafi fundizt það
nauðsynlegt, svaraði hún. —Það kæmi undarlega
fyrir, ef þú gerðir ekki eitthvað í þá áttina stöku
sinnum.
~~ Mamma var að horf a a'okkur. Hún er kannske
eð hugsa um, hvers vegna við...sýnum ekki að við
erum ástfangin.
Hún gat varla varizt brosi, þegar hún svaraði: —
Við höfum nú varla haft mikinn tíma til að sýna
Pað, síðan við komum, er það? Bróðir þinn hefur
s®ð raekilega um að við höfum annað mikiivægara
að gera.
~~ Já, Peter er hörkutól, þegar vinna er annars
Ve9ar. En þetta er líka að hluta mér að kenna. Við
®ttum að hafa meira af vinnufólki hérna, en ég
nýst við að við höf um einf aldlega ekki ef ni á þvi En
Peð er ekki réttlátt, að hann biðji þig að smala og
svoleiðis.
Hann hafði ekki beðið hana, hugsaði Mary. Hann
nefði hreint og beint skipað henni að smala. En þó
fennst henni rétt að halda uppi nokkurri vörn fyrir
peter.
— Ég hef haft sanna ánægju af hverri mínútu,
sem ég hef verið hérna, mér geðjast vel að lífinu
undir beru lofti. Ef ég yrði bara ekki svona syf juð
af þvi. Ég hef aldrei verið svona skelfilega þreytt,
ekki einu sinni eftir að hafa verið á næturvakt vik-
um saman.
— Það er loftslagsbreytingin, sagði hann og leit
forvitnislega á hana. — Hvað ertu búin að vera
hjúkrunarkona lengi, Mary?
— Nærri átta ár.
— Líkar þér stafið vel?
— Já, svaraði hún alvarleg. — Mér geðjast vel að
fólki og maður hittir alls konar fólk á sjúkrahúsi.
Mér finnst gott að geta gert eitthvað fyrir fólk,
hjálpað því að komast yf ir þjáningar, bæði á sál og
likama. Það er starf, sem veitir manni fullnægju,
John.
— Já, ég býst við þvi. John var ekki jafn hrif inn
og hún af sjúkrahúsum. Hann hafði að visu aðeins
einu sinni komið á slíkt, er hann var skorinn upp
vð botnlangabólgu, þrettán ára. Sú hjúkrunarkona,
sem hann mundi bezt eftir, hafði verið ákaflega
ströng og nákvæm. Hann skipti um umræðuefni.
— Hefurðu nokkurn tima verið ástfangin? spurði
hann glaðlega.
— Einu sinni. Mary brosti með sjálf ri sér og hann
leit aftur á hana. — Að minnsta kosti hélt ég að ég
væri það. En það getur varla hafa verið sú eina,
sanna ást, f yrst ég get.hlegið að því núna.
— Segðu mér frá þvi, sagði hann fljótmæltur. —
Ef þér f innstekki sárt aðtala um það.
— Það eru orðin mörg ár síðan. Ég var átján ára
og nemi á stóru sjúkrahúsi i Sidney. Þeir komu með
hann eina nóttina, illa slasaðan og meðvitundar-
lausan eftir bílslys, en okkur tókst að bjarga lifi
hans og koma honum á fætur á löngum tíma. Þess-
ar vikur, sem hann lá þarna, þráði ég bara þær
stundir, sem ég gat verið nálægt honum. Hann var
irskur og talaði með dásamlegum hreim og ég féll
kylliflöt. Mary fór að hlæja. — Hann sagði að það
væri gæska min, sem hefði komið sér til lífsins og
að hann elskaði mig fyrir það. Hann bað mín álíka
oft og ég mældi hann. En svo kom konan hans frá
Nýja Sjálandi að sækja hann...
— Ó, Mary! John gat ekki annað en hlegið líka,
þegar hann fann glettnina í rödd hennar og skyndi-
lega fann hann til djúprar aðdáunar á þessari
stúlku, sem gat séð það spaugilega við þetta, sem
gerzt hafði, þótt hún hefði sjálfsagt þá talið hjarta
sitt brostið. — Hvarf hann svo bara út úr lífi þinu?
— Einmitt. Seinna frétti ég að hann væri f jögurra
35