Heimilistíminn - 05.08.1976, Qupperneq 11

Heimferöin gekk hægt. Þaö sem var aö
sjá, höföum viö þegar séö einu sinni. Far-
þegarnir voru rólegri en á leiöinni út, aö-
eins nokkur smábörn voru óróleg og létu
sér ekki segjast.
Svo hófst alvara llfeins að nýju.
Sfödegis, þegar ég kom heim úr vinnunni,
sá égekkimikið til Mariu og þessa vikuna
alveg sérstaklega litiö. Hún ætlaði út meö
Bertu og selja miða aö basarnum á
laugardag.
A miðvikudeginum sótti ég fiimuna úr
framköllun. Ég lét hluta Hinriks Lund i
umslag ásamt nokkrum þakkaoröum og
bað Mariu aö leggja þaö i póstkassann
hans, fyrst hún átti hvort sem er leiö
framhjá viö miöasöluna.
Ég sat og prjónaði, þegar hún kom
aftur, klukkan tæplega niu. — Komstu
filmunni á réttan stað? var þaö fyrsta
■^em ég spurði að.
— Jájá, Hinrik bað aö heilsa þér og
þakka þér fyrir, aö hafa gert þetta svona
fljótt. Hann bauð okkur inn og gaf okkur
heilmargt gott, namm, namm.
— Þú hefur þó ekki farið aö hringja
bjöllunni hjá honum? Sagöi ég....
— Æ, láttu ekki svona, mamma! Við
mættum honum i stiganum á leiöinni
niður og hann spurði, hvort við vildum
ekki lita inn og viö vildum ekki vera
ókurteisar. Svokeyptihann lika sex miöa.
Fjóra af mér og tvo af Bertu.
— Enþúverðuraðskilja, aöþaðer ekki
viðeigandi að.... og narra auk þess
manninn til aö kaupa miöa á skátahlut-
veltu. Hvaö ætti hann aö gera við til dæm-
is heklaða pottaleppa?
— Já, en hann haföi keypt allt þetta
sælgæti fyrir afmælið sitt og fyrst enginn
kom, þá héldum við bara upp á þaö meö
honum, svona eftir á. Veiztu, aö hann er
lika tviburi? Finnst þér þaö ekki skrýtiö?
Nú greip mig illur grunur. — Þú hefur
þó ekki fariö að segja eitthvaö heimsku-
legt viö hann?
— Nei, alls ekki. Hann las úrklippuna
sjálfur. Ég sagöi ekkert. Honum fannst
þetta alls ekki heimskulegt. Hann las þaö
vandlega og sagöi svo, aö í þessu gæti
leynzt meira en mann grunaöi. Menn
heföu grúskaö i stjörnufræðum i mörg
'þúsund ár og væru enn að þvi. Vissiröu
þaö?
— Láttu mig fá þessa úrklippu, svo ég
geti komið i veg fyrir aö þú gerir meiri
vitleysu.
— Það er óþarfi, mamma, ég gleymdi
henni hjá Hinriki..
Vika leiö og ég fór að vona, aö málið
væri úr sögunni. Þá hringdi siminn. Þaö
var Hinrik Lund.
Hann var afar kurteis og glaölegur eins
°g áöur. Hann vildi bara þakka dóttur
óiinni.sem haföi reynzt honum vel og selt
honum miöa, sem gaf góöan vinning á
hlutaveltunni.
Mér geðjaöist ekki aö þvi aö hann geröi
grin að vinningnum. Ég tók ekki þátt i
starfi skátamæöra og vissi þvi litiö um
hlutaveltuna. Venjulega höföu vinning-
arnirekki verið merkilegir og sjálf var ég
löngu hætt aö kaupa miöa, þvi ég fékk
aldrei neitt, sem gagn var aö.
— Þakka þér fyrir, svaraöiég stift — ég
veit, aö þaö er aö mestu rusl á þessum
hiutaveltum. Mér þykir verulega leitt aö
Maria skyldi þröngva þessu upp á þig. Ef
ég heföi vitaö þaö, heföi ég komiö i veg
fyrir þaö.
— Ekki segja þaö. Þetta var verömæt-
urhlutur, sem ég fékk, og gagnlegur lika.
— Nú, hvað var þaö þá?
— Brúöarkista! Bezti vinningurinn,
eftir þvi sem ég kemst næst. Rúmföt, dúk-
ar, handklæöi, pottaleppar, bæði köflótt
og röndótt og auk þess....
Ég varö orðlaus. Ég haföi ekki hug-
mynd um, hvað ég átti aö segja. Þetta var
eini vinningurinn, sem var raunverulega
einhvers viröi. Hann heföi ég gjarnan
viljaö fá sjálf.
Hinrik héltáfram: — Marla virðist hafa
mikla trú á aö stjörnurnar ákveöi örlög
okkar. Mér finnst þetta allt saman góös
viti.__________________
Ég gat ekki heyrt rödd hans, hvort hann
meinti þetta i gamni eða alvöru. Nú vildi
ég gjarnan hafa séö framan i hann. Rödd-
in var afskaplega alvarleg, en mig grun-
aöi, aö þaö væri glettnisglampi I augun
um.
— Svo haföi ég hugsað mér að spyrja,
hvort Maria og móöir hennar og Beta litla
vildu ekki koma meö mér og boröa
hádegisverð — svona I þakklætisskyni.
Viö gætum lií dæmis fariö tíl FúruVíkúrT
Þar er svo margt skemmtilegt fyrir börn.
Ég fékk bilinn minn af verkstæöi I gær,
svo ég get sótt ykkur ef þiö viljiö, þaö er
aö segja.
Ég varö allt of hissa til aö finna i flýti
ástæöu til aö afþakka boöiö. Þess vegna
varð þaö aö næsta sunnudagsmorgun sat
ég viö hliö nær ókunnugs manns i fram-
sæti bils á leiö til Furuvikur. I aftursætinu
voru Maria og Beta.
I fyrstu ókum viö þegjandi. Umferöin
var meirienéghélt, og veriö varaö vinna
viöa i vegunum. Bilstjóri okkar virtist
taka þessu öllu ofur rólega. Þegar viö vor-
um komin út á þjóöveginn, fórum viö aö
spjalla svolltiö saman og umræöuefnið
kom af sjálfu sér, þar sem viö vorum aö
aka fram hjá nýju úthverfi, sem var aö
mestu i byggingu enn þá.
Brátt beindist taliö aö öörum málefnum
og umræöurnar uröu liöugri. I aftursætinu
voru telpurnar aö segja hvor annarri ein-
hver leyndarmálog hvisluöu og piskruöu.
Oöru hvoru hlógu þær svo hátt aö ég varö
aö snúa mér viö og hasta á þær. Viö
stönzuðum ekki fyrr en á leiöarenda.
Þegar viö ókum inn á bilastæöiö utan viö
Furuvik, fannst mér ekki lengur
ókunnugur maður sitja viö hliö mér,
heldur öllu fremur vinur.
Þetta varð indælis sunnudagur. Einn af
þeim, sem maöur gleymir ekki, en getur
minnzt um ókomin ár og talaö um og
glaözt oftsinnis yfir. „Manstu, þegar viö
fórum til Furuvikur meö Hinrik...” Enn
einn dýrgripurinn i f jársjóð minninganna.
Telpurnar þutu ákafar af staö og vildu
sjá allt i einum hveili, dýrin, leiktækin,
blómin oghvað annað, sem þarna var að
finna og þaö var margt. A hlaupunum
náöu þær aö gripa með sér gosdrykki og
poppkorn. Oft hef ég velt fyrir mér,
hvernig svona telpur séu innréttaðar.
Þegar viöstungum loks upp á þvi aö fara
og fá okkur hádegismatinn, visuðu þær
þvi samtaka á bug meö handasveiflum og
sögðust vera pakksaddar. Þær kæmu
engu niöur — nema kannski einum is eða
svo.
Viö létum þær þvi afskiptalausar —
eftir aö ég haföi áminnt þær um aö haga
sér vel — og gengum inn í veitingastof-
una. Viö fengum gott borð og héldum
áfram samræðunum. Viö þurftum að biða
góða stund eftir matnum og ég fór að hafa
áhyggjur af uppátækjum telpnanna á
meðan. Hinrik hlýtur aö hafa fundið
hugsanir minar á sér.
— Haföu ekki áhyggjur af telpunum.
Þær koma áreiðanlega, þegar þær eru
búnar með peningana.
— Já, en þaö getur margt gerzt.
— En þær eru engin smábörn lengur.
Hefurðu ekki tekiö eftir að Maria er að
veröa stór stúlka? Ef svo er ekki, þá er
mál til komiö fyrir þig að gera það. Eftir
nokkur ár fer hún frá þér. Þú þarft aö lifa
þinu eigin lifi lika og hugsa svolitið um
sjálfa þig. Mundu, hvaö stjörnurnar
segja: — Láttuekki óöryggi ogefa koma i
veg fyrir hamingjuna. Taktu þakklát á
móti framréttri hönd örlaganna.
— Ég trúi ekki á þessa vitleysu. f
— Nei, en ef það væru ekki stjörnurnar,
heldur ég, sem væri aö segja þetta viö.
þig?
Ég þagöi. Hvað átti ég aö segja?
— Það eru þrjú ár siðan ég missti kon-
una mina. Hann varö þögull um stund, en
hélt svo áfram: — Ég sé þaö fyrir mér á
vinnustaö, hvernig hvert hjónabandið af
ööru fer út um þúfur. En við vorum
hamingjusöm saman... Hann brosti og
þagnaði aftur. — Viö áttum marga vini
áöur, en þegar Ingiborg veiktist, drógu
þeir sig i hlé.
— Tillitslaust af þeim.
— Nei, ekki beinlinis Þaö. Þeir höfðu sin
eigin vandamál aö gllma við og gátu ekki
axlað vandamál annarra lika. Það var
heldur ekki uppörvandi að sjá hvernig
Ingiborg veslaöistupp. En ég tók ekki upp
samband viö þessa vini eftir á. Liklega
hefur mérfundizt þeir bregöast. Hann hló
lagt. — Ég hef veriö mikiö einn siöan...
Það hefur verið svo.gaman þessa daga i
félagsskap ykkar Mariu. Kannski gætum
viö haldið áfram að hittast og athuga,
hvernig málin þróast — við þessir hræddu
tviburar? Ef til vill hafa stjörnurnar haft
rétt fyrir sér, þegar þær sögðu okkur, að
sunnudagurinn um daginn skipti sköpum i
lifi okkar...
Augu okkar mættust yfir borðið. Hann
bróéti .— ég brosti, en nú var alvara að
baki,
11