Heimilistíminn - 05.08.1976, Blaðsíða 16

uð. En hvað mér létti þegar ég sá höfði
Maurice skjóta upp rétt fyrir aftan flek-
ann, er ekki hægt að lýsa með orðum. Og
eftir sameiginlegt erfiði okkar um nokkra
hri'ð, varð honum loks bjargað, guði sé lof.
Báðar árarnar, vatnsgeymarnir og
áttavitinn var fastbundið í flekann. Aður
en við gátum komið honum á réttan kjöl
aftur, urðum við að erfiða drjúga stund
við að leysa festingarnar og ná mestu af
þvi sem hægt var yfir i bátinn. Það var
erfitt að rétta flekann við og alltaf þegar
við héldum, að okkur hefði loks tekizt það,
kom vindhviða og skellti honum flötum
aftur. En loks heppnaðist þetta og við gát-
um byrjað að binda hlutina ásinn stað aft
ur. Þá vorum við gjörsamlega uppgefin.
En reyndum þó að gera okkur grein fyrir,
hvað tapazt haföi. Það voru meöal annars
öll veiðarfærin.
Maurice segir frá:
— Okkur kom ekki dúr á auga þessa
nótt. öldurnar hentu bátaum til og frá og
allir hlutir voru á fleygiferð um borð,
hvernig sem við reyndum að festa þá.
Með jöfnu bili skall á okkur stór alda og
vatnið fossaði niður i bátinn. Þá var ekki
um annað að ræða en ausa eins og lif lægi
við. Við höfðum áhyggjur af saltinu, sern^
safnaðist i seglið. Það þyrfti mikla rign-‘
ingu á næstunni til að hreinsa það Ur, svo*i
við gætum aftur farið að safna regnvatni i
seglið. Okkur tókst sjaldan að ausa svo
vel, að við stæöum ekki i vatni upp undir
mitti inni i bátnum. Alltaf nerumst við við
gúmiið og ekki bætti það vanliðanina. Ég
var kominn með sár á afturendann og
lærin og var bókstáflega ómögulegt að
koma mér fyrir i neinni stellingu, svo mér
liöi ekki illa.
Skyndilega var eins og viö fengjum
högg meö risavaxinni sleggju og báturinn
reis næstum alveg upp á rönd af höggi frá
öldu, sem brotnað haföi beint uppi yfir
okkur. Tjaldiö fyrir dyrunum þvingaðist
til hliðar og geysilegt vatnsmagn kom
fossandi inn til okkar. Viö jusum og jus-
um. löngu eftir að við vorum oröin upp-
gefin.
— Hvaö gerist ef báturinn veltur?
spurði Maralyn. Þessispurning fór i taug-
arnar á mér, þvi ég vissi ekki, hverju ég
átti að svara. Þaö veröur hún aö geta
reiknaö Ut sjálf, hugsaöi ég, en liklega vill
hún bara fá að heyra eitthvað róandi. —
Égheld, aöhannvelti ekki, en viö veröum
þó að vera viöbUin öllu. Þaö er bezt fyrir
okkur aö safna öilu þvi nauðsynlegasta i
bakpokana, niðursuöudósum, upptakara
og hnifum.
Viö þreiföum okkur áfram i myrkrinu
og tróöum öllu, sem viö fundum i bakpok-
ana, þar sem viö geymdum neyöarvist-
irnar. Maralyn fann kaöalspotta og meö
honum reyröi hUn bakpokana vel fasta i
bátinm
— NU getum viö aö minnsta kosti
bjargaö einhverju, ef báturinn veltur,
16
Mögur og örþreytt stlgur Maralyn um borö i fiskibátinn.