Heimilistíminn - 05.08.1976, Blaðsíða 33

Claude Cénac
% • m
Ferfætlingur
á flækingi *' * ®
Þið hafið áreiðanlega alveg eins og ég veitt
Pvi athygli, að þessar gæðaskepnur eru af-
^kaplega forvitnar. Þær hafa ekki aðeins
áhuga á lest, sem þýtur hjá, heldur gera þær
sór hér um bil allt að góðu til að fá svolitla til-
breytingu i lifið.
En meðan þessari eðlislægu forvitni er
haldið i skef jum innan girðinga niðri i dalnum,
*éhk hún eðlilega úrás hér uppi i frelsinu.
Ejallakýrnar þekktu engar hindranir og ef þær
abýins komu á kvöldin heim i girðingu, þar sem
•hjaltastúlkurnar biðu þess að mjólka þær,
§átu þær farið hvert sem þær lysti þar fyrir ut-
an- Við áttum eftir að kynnast þvi.
Pyrst lyftu þær rökum grönunum, en létu
Paer siðan siga aftur niður i grasið. Eftir að
bafa hugsað málið dágóða stund, komust þær
að þeirri niðursöðu, að við værum nógu merki-
*eg tilbreying. Þá tóku þær á sprett og námu
staðar aðeins rúmlega iengd sina frá okkur.
,rú Jep og Maria voru ekki alis kostar
anægður með þetta, þrýstu sér hvor að annarri
°§ spurðu Jep:
—Heldurðu, að þær séu hættulegar?
^ep gerði sitt besta til að róa þær, en ég sá
Veh að honum stóð ekki alveg á sama um þess-
ar smávöxnu, fjörugu kýr með sin hvössu horn.
Þaer þrömmuðu af furðulegu öryggi milli
^tórra steina. Jep hefði áreiðanlega verið enn-
Pá óöruggari með sig, ef hann hefði vitað um
^teinbrjótinn.
. P sá nautið hvergi. í þessari fjarlægð fannst
^ler allir gripirnir eins. Þær voru með litlar
hoparbjöllur, sem gullu við hvert skref.
^jóniurinn var fallegur.
"-Við skulum bara ganga hægt, ráðlagði Jep.
þess að flýta okkur eða hreyfa okkur
/ /
snögglega. Þá kæra þær sig kollóttar um
okkur. Þær eru bara að lita á okkur.
—Ég læt eins og ég sé lest, flýtti Freddy sér
að segja til að sanna, að hann væri ekki hrædd-
ur. Svo tók hann að herma eftir lest.
En faðir hans fékk hann til að þegja og við
tókum að ganga gæsagang á mjóum stignum,
sem nú lá milli kletta frá isöld. Okkur leið ekki
rétt vel og við gengum þegjandi.
Þar sem nú virtist sem kýrnar hefðu svalað
forvitni sinni á okkur, fóru þær aftur að bita
við undirleik bjallanna sinna. Þær færðu sig
ofur rólega til án þess að lita meira við okkur
og við ætluðum einmitt að fara að smeygja
okkur framhjá þeim, þegar ein þeirra leit
skyndilega upp og okkur fannst hún gera það á
svolitið ögrandi hátt.
Það var sú stærsta og svartasta. Horn henn-
ar voru ekki eins og hálfmáni, heldur stóðu
beint upp i loftið, sitt hvoru megin við kúpt
enni. Undir þessu enni, sem var þakið hrokknu
hári, voru tvö augu, sem horfðu á okkur án
nokkurrar mildi. Slefan tók að renna úr kjaft-
inum og skepnan þefaði i átt til okkar og
hljómaði rétt eins og fisibelgur.
Þetta var Steinbrjóturinn.
Kýrnar höfðu dregið sig auðmjúklega i hlé og
fjarlægst yfirboðara sinn, þannig að nú bar
hann fyrir augu okkar i allri sinni dýrð, breitt
bakið, kraftalegar herðarnar og lágir fæturnir,
sem voru eins og hnýttir i hnút um liðamótin.
Jep og Andrés litu hvor á annan án þess að
segja nokkuð. Siðan sagði húsbóndi minn ofur
rólega:
—Jæja, áfram, en rólega, börn.
— Sjáðu þessa kú, pabbi, hún er
grimmdarleg.
_ —Ekkert grimmdarlegri en hinar.
33