Heimilistíminn - 05.08.1976, Blaðsíða 14

118 daga á
reki í gúmbáti
Þegar Maurice og Maralyn Bailey voru
tekin um borö i kóreanskan fiskibát á
miðju Kyrrahafi þann 30. júnl 1973, höfðu
þau verið á reki i 118 — hundrað og átján
sólarhringa á gúmmibáti.
Enginn hefur lifað af slikt ferðalag, svo
vitað sé. 1 fjóra mánuði höfðu þau lifað i
endalausri vatnsveröld, rekið fyrir veðri
og vindum fram og aftur meö straumum
ogbaristörvæntingarfullribaráttu við aö
halda áer lifandi, örþreytt af hungri og
alls kyns plágum.
Þau höfðu tekiöstefnuna á Nýja Sjáland
i bát stoum og ætluðu þar að gera draum
sinn að veruleika. En báturinn lenti i
árekstri viö hval og hvarf i djúpið. Þá
breyttist draumurinn i martröð.
Hvernig getur venjulegt fólk þolað
þetta. Skyldi það ekki biða tjón, annað-
hvort á sál eða likama? Reynsla sem
þessi hlýtur aðskilja eitthvaðeftir sig. Að
minnsta kosti hlýtur hún að vekja andúð á
hafinu og siglingum?
En það er öðru nær. Þegar greinarhöf-
undur hitti Maurice og Maralyn var það
um borð I nýjum báti. Þau voru i þann
veginn að leggja af stað i annað ævintýri
— siglingu yfir Atlanzhafið með stefnu á
Patagóniu syöst i Suður-Ameríku. Þau
höfðu alls ekki fengið nóg af siglingum,
gátu þvert á móti ekki hugsað sér að
hætta að sigla.
Maurice og Maralyn hafa skrifað bók
um ævintýri sitt: — 118 daga á reki á
Kyrrahafi.
— Sagan hefst eiginlega, þegar ég
kynntist Maralyn, skrifar Maurice. Þá
var hann 32 ára,en hún 23. Bæði höfðu þau
alizt upp á iðnaðarsvæðinu Midland i
Englandi, alllangt frá sjónum. Þau giftu
sig áriö 1963 og siðan lifðu þau sparlega,
öruggu en fremur leiðinlegu lifi i svefnbæ.
Maurice þráði aö breyta tilverunni og
ævintýraþráin vaknaði i Maralyn. Þau
tóku að stunda fjallgöngur, en hinn mikli
draumur var hafiö. Þau höfðu bara ekki
ráð á að kaupa bát og sáu heldur ekki
möguleika á að safna nógu miklu til að
geta það i framtiðinni. Þá var það að
Maralyn fékk hugmyndina.
Húsið verður að báti
— Ef við seldum nú húsið og keyptum
seglbát i staöinn, sagði hún. — Þá gætum
við búið i bátnum...
Hennitókstað sannfæra Maurice um aö
14
Þau ætluðu að sigla
bát sínum frá
Englandi til Nýja
Sjálands
slikt væri mögulegt. Þau seldu húsið og
fengu sér bát. 1 fjögur ár bjuggu þau um
borð I Auralyn” eins og þau kölluðu hann.
Stöðugt voru þau að breyta honum og út-
búa hann nákvæmlega eins og þau vildu
hafa hann. Jafnframt lásu þau allt sem
þau komust yfir um siglingar.
1 júnilok áriö 1972 lögðu þau af stað I
ferðina miklu. Þau sigldu til Spánar og
Portúgal, héldu áfram til Kanarieyja og
þvert yfir Atlanzhafið til Vestur-India.
Þau voru ánægðari en nokkru sinni áður.
„Auralyn” reyndist fýrsta flokks bátur.
I febrúar 1973 fóru þau frá Panama og
stefndu til Nýja Sjálands, takmarksins i
ferðinni. Það gerðist sjötta daginn i hafi:
Hvalur:
Maurice segir frá: — Sólin var aö koma
upp og Maralyn hafði kveikt undir ofnin-
um til að útbúa morgunmatinn. Sjálfur
var ég varla vaknaður. Skyndileg fundum
við högg á bakborðshliðina. Báturinn
skókst allur og hvellur heyrðist, rétt eins
og sprenging. Maralyn þaut dauöskelfd
upp á þilfar og ég vaknaði alveg, stökk
fram úr og þaut á eftir henni.
— Þaö er hvalur! hrópaði Maralyn —
hann er særður! Ég kom upp alveg mátu-
lega til að sjá skepnuna liggja og veltast
viö skut bátsins. Vatnið roðnaði af blóði.
Við óttuðumst að hvalurinn slægi i bátinn
með sporðinum....
En Auralyn. var illa farin eftir árekstur-
inn, það kom brátti ljós. Undir vatnsborð-
inu var stórt gat. í nærri klukkustund
reyndu Maurice og Maralyn árangurs-
laust að bj^rga bátnum. Þau söfnuðu þá
eins mikiu og þau gátu I gúmibátinn og
björgunarflekann og yfirgáfu heimiíi sitt i
siöasta sinn. Þau horfðu á Auralyn hverfa
i djúpið hægt og rólega.
— Æðsta ósk okkar i lifinu hafði alltaf
verið að geta siglt frjáls og óhindruð i eig-
in báti um heimshöfin, skrifar Maurice. —
Nú var sá draumur búinn og ævintýrið
horfið.... Það var eins og lifiö hefði numið
staðar. Ekkert virtist skipta máli lengur.
En það átti eftir að koma i ljós að það var
einmitt þarna sem mesta ævintýrið var
að hefjast.
Harmleikurinn, sem varð ævir
týri
Það var það ævintýri, sem bókin „118
dagar á reki um Kyrrahafið” fjallar um.
1 tæpa fjóra mánuöi héldu Maurice og
Maralyn til um borö i gúmbátnum og flek-
anum. Þau héldu i sér lifinu með skjald-
bökum og fiski, sem þau veiddu með
frumstæðum tækjum, önglum úr öryggis-
nálum og þviumliku. Þau söfnuðu regn-
vatni, sem lak gegnum seglþakiö á bátn-
um. Sjö stonum sáu þau skip við sjón-
deildarhring og héldu aö nú yröi þeim
bjargað, en alltaf sigldu skipin framhjá,
þeim til örvæntingar. En þau gáfust ekki
upp.
Oft lá við að flekinn ylti i öldugangi
hafstos og einu stoni valt báturinn með
Maurice um borð. Þaö var kraftaverk að
hann skyldi komast af.
Lýstog hjónanna á þessu ævintýri er
byggð á athugasemdum sem þau skrifuðu
i dagatal, sem þau höfðu með sér. Þar
segja þau i smáatriðum frá hvernig þau
leystu vandamálto, sem þau mættu,
hvernig hvert smáatriði varð að aðalat-
riði, þegar um var að ræða að lifa af. Þau
lýsa tilfinntogum sinum, samtölum og
hvernig þau hjálpuðust aö við að missa
ekki móðinn,þrátt fyrir aöhvorugt þeirra
bjóst við aö lifa af. En þeim tókst það, þau
sneru aftur heim!
Gefast ekki upp
Nú hafa þau fengið sér nýjan bát. Hann
liggur i Llanelly, litilli höfn i grennd við
Swansea i Wales. Þaö er erfitt að finna
hann, þvi aö hann er eton sér viö háan
bakka og ekkert nema siglutopparnir
standa upp fyrir. Maurice og Maralyn
hafa þegarbúiöum borö i nokkra mánuði.
Þau hafa fariö i nokkrar reynslusiglingar
og eru nú að leggja siðustu hönd á ýmis-
legt smávegis, áöur en lagt veröur af stað
i ferðtoa örlagariku. Niu ára aldursmunur
þeirra er greinilegur. Onnur mynd er tek-