Lesbók Morgunblaðsins - 09.10.2004, Blaðsíða 3

Lesbók Morgunblaðsins ˜ 9. október 2004 | 3
fólk heldur að ég sé. Og ég er 10% það sem
fólk heldur að ég sé.“
Feel er þó ekki ævisaga, frekar frægð-
arsaga, saga um það hvernig hann þráði
frægð umfram allt og nú þegar hann er á
hátindinum er hann að brenna yfir af öllu
saman – gömul saga og ný.
Robbie Williams var á sínum tíma einn
liðsmanna strákakvintettsins Take That sem
var gríðarlega vinsæll víða um heim en helst
þó í heimalandinu. Þegar hann hætti í sveit-
inni, var eiginlega ýtt út að því hann segir
sjálfur (eða segir ekki, stundum þrætir hann
fyrir það – segist hafa hætt sjálfur óforvar-
andis), spáðu menn því að hann myndi
gleymast fljótt, en leiðtoga Take That,
söngvaranum og lagasmiðnum Gary Barlow,
var spáð frægð og frama, enda mál manna
að hann væri eini eiginlegi hæfileikamað-
urinn í sveitinni. Annað kom á daginn;
Robbie Williams er vinsælasti tónlist-
armaður Bretlandseyja á síðustu áratugum
og ekkert lát á.
Mikill þroski á skömmum tíma
Robert Peter Maximillian Williams fæddist í
smáborginni Stoke-on-Trent í Staffordskíri
sem frægt er fyrir sitt leirtau. Williams
hafði snemma gaman af að sýna sig og þeg-
ar hann var á sautjánda árinu kom móðir
hans honum að í prufu sem söngvari í
strákahljómsveit enda var hann prýðis
söngvari, góður dansari og, það sem skipti
einna mestu, bráðhuggulegur.
Það tók Take That smátíma að vinna sér
orð, en sveitin sló fyrst í gegn á hommabör-
um og náði síðan að taka skrefið þaðan í al-
mennar vinsældir. Piltarnir ungu sem skip-
uðu sveitina fengu nú allt upp í hendurnar,
fíkniefni, kynlíf og peninga, og urðu að taka
út mikinn þroska á skömmum tíma til að
halda sönsum. Williams byrjaði að drekka
býsna mikið á þessum tíma og hélt því
áfram síðan, allt þar til hann tók sér loks
tak fyrir nokkrum árum og hætti að drekka.
Hann prófaði líka allt það dóp annað sem
hann komst yfir en brennivínið var að-
alvandamálið.
Megn minnimáttarkennd
Líftími strákasveita á við Take That er yf-
irleitt þrjú til fimm ár, eða sá tími sem það
tekur aðdáendur sveitarinnar að vaxa uppúr
henni. Vilji liðsmenn þeirra halda velli verða
þeir því helst að hefja sólóferil áður en að
því kemur og best er ef það gengur eitthvað
eins og sannaðist með Robbie Williams
(Geri „Ginger Spice“ Halliwell í Kryddstúlk-
unum er svo annað gott dæmi um þetta).
Kemur því ekki á óvart að Williams hafi
verið farinn að ókyrrast eftir því sem leið á
feril sveitarinnar, en fleira kom líka til en
fyrirhyggja; honum lynti ekki ýkja vel við
félaga sína í sveitinni, sérstaklega ekki Gary
Barlow, sem varð smám saman óopinber
leiðtogi hennar, og allra síst við umboðs-
mann þeirra félaga, en sá, Nigel Martin-
Smith, hafði verulegar áhyggjur af því að
sukkið á Williams myndi spilla fyrir heilsu-
samlegri ímynd sveitarinnar. Þegar Willi-
ams lét þau orð falla við félaga sína vorið
1995 að hann væri að spá í að hætta voru
þeir félagar hans og umbinn ekki lengi að
sauma svo að honum að hann hætti strax.
Það kemur varla á óvart að Robbie Will-
iams hefur ekki vandað fyrri félögum sínum
kveðjurnar í gegnum árin, kallaði þá ýmist
geðveika, hálfvita eða hvort tveggja, en
verstu skammirnar fékk Martin-Smith sem
Williams sagði útsendara djöfulsins. Af áð-
urnefndri bók má ráða að Williams er ekki
búinn að fyrirgefa þessum samstarfs-
mönnum sínum enn, því enn er hann að
hnýta í Gary Barlow, þótt hann hafi gersam-
lega tekið hann í nefið í vinsældum; Robbie
Williams er einn þekktasti tónlistarmaður
Bretlands um þessar mundir en enginn veit
lengur hver Gary Barlow er. Beiskjan sem
skín í gegn í Feel er reyndar merkileg útaf
fyrir sig, birtingarmynd megnrar minni-
máttarkenndar og óöryggis.
Árið eftir að Williams hætti í Take That
var honum erfitt, enda umskiptin mikil: Áð-
ur var hann á allra vörum fyrir það hve
hann væri frábær en nú var helst fjallað um
hann sem misheppnaða fyllibyttu. Hann um-
gekkst þá Oasis-bræður Noel og Liam Gall-
agher talsvert á þessum tíma, var semsagt á
endalausu fylliríi megnið af árinu og fram á
næsta ár og þegar birtar voru fréttir af hon-
um voru þær jafnan skreyttar myndum af
honum feitum og flækingslegum.
Fyrsta sem heyrðist frá honum af tónlist
eftir sambandsslitin var smáskífan Freedom
sem kom út 1996. Hún seldist ágætlega, í
kvartmilljón eintaka, en ekki nóg. Williams
dró ekki úr sukkinu þrátt fyrir aðstoð góðra
manna, þar á meðal Elton Johns, sem
reyndi að koma honum á réttan kjöl, en allt
kom fyrir ekki. Það var ekki fyrr en Will-
iams kynntist lagasmiðnum Guy Chambers,
Waterboys-manni, að hann náði áttum,
hætti að vísu ekki að drekka, en fór að
semja tónlist af krafti. Fyrsti afrakstur þess
samstarfs var Old Before I Die, sem kom út
1997, og sama ár kom breiðskífan Life Thru
a Lens.
Rauður belgur fyrir gráan
Þegar hér var komið sögu var Robbie Will-
iams hættur að drekka, fór í meðferð eftir
að upptökum lauk en áður en platan kom út,
fílefldur og fjörugur. Platan seldist þó ekki
vel nema rétt til að byrja með, fór vel af
stað en svo hallaði undan fæti, platan
stefndi út af listanum síðla árs 1997, var þá
búin að seljast í 30.000 eintökum. Næsta
smáskífa af henni, Angels, hitti aftur á móti
í mark, sala á plötunni tók rækilega við sér,
svo vel reyndar að platan komst loks á topp-
inn á breska breiðskífulistanum eftir að hafa
verið 28 vikur á leiðinni.
Frá því Life Thru a Lens kom út hefur
saga Robbie Williams verið samfelld sig-
urganga, plöturnar seljast í milljónavís og
tónleikar hans hafa slegið hvert aðsókn-
armetið á fætur öðru. I’ve Been Expecting
You kom út 1998, Sing When You’re Winn-
ing haustið 2000 og Swing When You’re
Winning, plata með sveifluslögurum sama
haust. Árið 2002 var tíðindamikið, ekki bara
fyrir þær sakir að Williams skrifaði undir
stærsta plötusamning sem breskur poppari
hafði gert, upp á ellefu milljarða króna,
heldur hætti hann samstarfi við Chambers
(vegna deilu um peninga, nema hvað). Esc-
apology kom svo út 2003, síðasta platan sem
þeir Chambers gerðu saman, og tónleika-
platan Live at Knebworth kom út sama ár.
Ný breiðskífa Robbie Williams, safn helstu
laga hans í gegnum árin, kemur út eftir
rúma viku, mánudaginn 18. október. Það
þarf ekki mikla spádómsgáfu til að segja
fyrir um það að hún á eftir að seljast í millj-
ónavís.
Það er nóg að vera frægur
Ýmsir fá fyrir ferðina í bókinni Feel, greini-
legt að Robbie Williams er ekki gefinn fyrir
að gleyma og grafa, en hann er heldur ekk-
ert að skafa utan af því þegar hann ræðir
um sjálfan sig og þá leið sem hann hefur
farið á toppinn. Kannski er það einmitt heið-
arleikinn, að segja alltaf það sem hann
hugsar, sem gert hefur að verkum að skoð-
anir á Robbie Williams eru svo skiptar, að
menn ýmist telja hann með helstu skemmti-
kröftum sögunnar eða finnst hann óþolandi
montrass.
Frægðin sem Robbie Williams sóttist svo
eftir hefur verið honum til trafala að því
hann segir sjálfur, segist helst óska þess að
geta stigið út úr hlutverkinu, en bætir svo
við af hreinskilni að það yrði þó aðeins í
smátíma, hann myndi fljótlega sakna sviðs-
ljóssins.
Þótt hann hafi orðið frægur fyrir tónlist-
ina á sínum tíma er frægðin nú einu sinni
svo að uppruninn hættir að skipta máli, það
er nóg að vera frægur, skiptir ekki máli fyr-
ir hvað. Það sannast á Robbie Williams, því
þó ekkert hafi heyrst frá honum af tónlist í
tvö ár er hann enn á allra vörum í heima-
landinu og hermt að síðustu ár hafi hans
verið getið fimm sinnum á dag eða oftar í
breskum fjölmiðlum allan ársins hring.
Þótt það sé vissulega gott að vera sífellt í
sviðsljósinu, að þurfa ekki að leggjast í mik-
ið markaðs- og kynningarstarf til að kynna
listamanninn, hefur það líka sína ókosti, því
hætta er á að tónlistin hverfi í skuggann af
fyrirbærinu Robbie Williams, skemmtikraft-
inum mikla.
Robbie Williams „Ýmsir fá fyrir ferðina í bókinni Feel, greinilegt að Robbie Williams er ekki gefinn fyrir að gleyma og grafa, en hann er heldur ekkert að skafa utan af því þegar hann ræðir um sjálfan sig og þá
leið sem hann hefur farið á toppinn.“ Úr myndbandi við nýtt lag Robbie Williams, „Radio“, af væntanlegri Best Of plötu.
Skemmti-
krafturinn
mikli