Sunnudagsblaðið - 03.06.1956, Síða 5

SUNNUDAGSBLAÐIÐ
við konu sína. I}au störðu bæði
út um gluggan og nóru stýrurnar
ur augunum. Þcgar maðurhm
liafði loks komið sér í spjarirnar
og gekk út í varpann, var söngq.r-
inn hljóðnaður, cn allir í söng-
ílokknum tóku of§m hattkúfana
og hrópuðú'V khpíiuglégas ,
fyrir Hans* * Sö!múnéai%ý ní, '* ,:cii ’
svo hét bóndinn.
‘ —‘í’etta góftgur nú alveg fram
af rtiér. Kg botiia i:bkki neitt í
neinu, sagði hann. — Svó gengil
býggðármenn fýrir háim hver af
öðmm, tóku í hönd harts ög réttu
honurii þakka hver um sig, nieð
þéiriv ummælúni áð Jietta væri
siriá viðurkenning, sein þeini.
licfði doltið í hug að færa hon* ,
um - án nokkurs Sérstaks til-
efriis. I’egar þessu var lokið hróp-
uðu {æir aftur húrra, óg hcklu
siðkn brott: . ••
Þor og foreldtar hans fóru -riú
að óþria pákkaná, óg íiþeim vorij
b'aSðf siÍfvirgaífJár og‘ s’ilfúrskcið-
ar og márgvíslegir aðrir sílfur-
gripir, senf ‘hlóðúst' uþp í hrúgu á
borðinu.
— Ég er nú svo aldeilis liissá á
þcssu öllú sáriian, ságði móðlr
Pórs. ’ -
— En béyrðirðu hvað þeir sögðif
alliir scm einn. kerla mín ? — að
l>éttá 'væri viðurkcrining árinókk-
urs sérstaks tijefnis; sagði bórid-
itm. ....
—r Ög skilurðu 'bvað þetta þýð*
ir. Það 'béridir til ■ þess áð óg sé
mikilsvirtur iriaður i býggðariag-
in.u, báítti batin við. j—í l'Cn þú
skiÍUr það 'nátiúrlega fekki, kerl-
ing’!
Jú, Vist s'kll' ég það. góði
rairi, sváraði konan. — Og þar sem
]iað er nú sUnnudagur í dag, þá
skuhnrt vjð riota silfurborðbúriáð-
rirtft i~: í ; v
Dág nbkkurii jicgar: I láns Sól -
mundársön vár á fetð'.mðri í sveitr
injii, hitti liaiín á leið shini ílikku
gcimlú, sem átti. heiA&a þar á' bæ
einum, og þau tóku að spjalla
saman.
— Ég vcrð að óska þér til hám-
ingju með íimmtugsafmælið þitt,
.sagði bún.
— Það er nú heldur sncmmt,
• Iíikk^ niín, f svaraoihann.
jájÉ| þ'að vilár.þó- ^llir, að þú
átlírtafiriafflf 2? suririudaginn; þú
getur ckki Icikið á mig, þó gömul
sé.'Kg var að visu: aðvöruð Wm að
hafa ckki' hátt. um )á?ttá, þvi mcr
vftr tjáð að þú liefðrr ætlað að
láta þétta fara mcð léynd.
Eftír því, sem Ilans Sólriumd-
arsðri átli tal við Fleiri. varð lion-
um þáð Ijósl, aö eitthváð var kýn-
legt við )>ennan orðasvciin. Og
; þégar riágrarini hans ságði homriri
i að þáð værí Þór sonur háns, séiri
hcfði sagf scr þelta. gekk hann
rakléiðis heitri til þess að finná
strákiriri í fjöru. v
Élengirigiri, ’ seiri Þór ;íékk að
þéssu siririi vár svo krtöftug áð
undqn svcið, qg nú gát hariri.riæst-
um ékki hlégið á cftir eins og
vénjulega. Siðau varð hánri áð
ganga á hvern bæinn af öðrum og
skiía isijfurmunummi, og biðjast
fyrirgefningar á lirekk sínum.
Þcgar liðið var fram' á haúst
sátu foreldrar hans k\'öld citt
einsömul í stofu sinni og liöfðu
það rólegt og notalegt. Allt í einu
heyrðu þau að cinhver hrópaði á
hjálp. óg báðum heyrðist.þeim það
véra rödd Þórá. Ef til vill hafði
liann fallið útbyrðús úr bátiium
— og Iteu þlupu í spretti ariðúr áö
vatuinu. : ,'! é;
— ,fí j á 1 p ! ., . ég rr áð
drukna, b j á l p . heyrðu þau
aftur brópað. Þcgar þau kornu
niður að vatninu, sáu þau eitt-
hvað á hreyfingu er flaut skammt
frá bakkarium. RæðL Hans og
koná:lréns özluðú út í vatnið upp
að'höndujri. og Iregar þau náöu
lóíuít ttl' þessuSBÍniflaút á vatniriu,
var þaöiekki "aamáð en útlroðinri
fjtx'igapöld, : en s úr . lianuiu lá lína
■ 261
í laiid. í hálfrökkrinu sáu þáu
hvar Þór læddist frá vatnimj
hcim túnið. ........
•*— Nú áttu hýðingu skilið, sagði
pabbi hans', ]')égar þau komu hcim.
— Já, ckki veit ég hvenær verð-
ur mað'ur úr þcssum slrák, iók
móðir hans unéir. -
Svo bar það- við kvöld íiokkurt
í' kölsvárta rriyrkiö, • aðxi. lirópáð
var ncðan fr'3 vatniriuc'
—- II j’á 1 p ! TÍ j á I p ! Mammá,
pabbi, ég er að drukkna! :
— Jæja, karlinn. IJann licldúr
bárin geti leikið aftúr á' okKúr
núna !
Nú má hariri víst brópa og
hrópá, svo lcngi sem liann viíl
svaraði móðirin.
Og þau hreyfðu sig ckki, criila
þótt köilin og . ópiri yi'öir' Mfél'fc
ákafarf óg ámáttlégri. !
Eöks hættn hj’ópiii og- það leið
góð stund. og álitu hjöjiiri að líú
vært istrákúririri oröirin leiður a
Iressu og liefði gcflst uþp. Þaú
brostu að þessu siu árirúlii. én áUt
í ciriú kóm cinbvcr í úlymar.
Það var lítill dirergur, scm bar
Þór á herðum ser, og váfcnið di-aup
úr þcim báðurii,
Ég bjargaði. drengiium á
síðastá augriabliki, sagði dvérg-
urínri. Bátnum hvolfdi uridir
horium,. og hánri gat ékki syrtt í
lartd. Eri heýrðuð þiö ékki hröþ»;
in í honum ?•• :V'“ - 'ik::. .:.
EoircJdramir sögðú (Jýérgmjm'þá'
frá röllum pvakkarastrikum í'órsí
óg að þau licfðri ckki 'tékið inárk
á þosSUm rieyðaJ'ópjrin1 :háns. ' é;
— Kaimske þetta verði liólötót
þá til varnaðar. Nú áétti hanri að
sjá; hve liættulegt það gétur verí
ið að gera fólk hrekkjað, sagði
dvergurinn. : : . fc; ý
Þ.au þökkuðu dvcrgmim 'öll fyr*
ir björgUriiriad'og’ þettá'ýarð Þóft
vissulegatif vayuaðáV', ■ þvf; uþþ
frá þessum* degi/lagði likmi niöuí
qll hrékkjab’-ógðý . ý'. " . :J 'i ' . ý