Morgunblaðið - 28.03.2004, Page 31

Þessa dagana bý ég svo vel að hafaaðgang að fimmtíu sjónvarps-stöðvum og finn fréttafíknina
vaxa jafnt og þétt. Það er orðinn fastur lið-
ur á heimilinu að borða hádegismatinn
með augu og eyru límd við BBC World,
CNN eða DR. Stundum nær fíknin slíkum
hæðum að maður þarf að berjast við hæg-
indastólinn til að koma sér aftur að verki –
og sú viðleitni er dæmd til að mistakast
þegar „Breaking News“ blakta á skjánum.
Um daginn missti ég hreinlega allan mátt
og stóð ekki upp í sex klukkustundir,
heldur starði stjörf og vantrúuð á myndir
af sprengdum lestum og grátandi fólki í
Madríd.
Hvað fær manneskjur til að sprengja
spænskt alþýðufólk – námsfólk, gamalt
fólk, fátækt fólk og börn? Hvernig í
ósköpunum getur svona lagað átt sér stað?
Á skjánum birtust nokkrir þjóðaleiðtog-
ar og kenndu ETA um tilræðið; heppi-
legra fyrir José Aznar og stjórn hans að
áfellast aðskilnaðarhreyfingu Baska en að
horfast í augu við að tilræðið mætti mögu-
lega rekja til stuðnings þeirra við stríðið í
Írak (sem rúmlega 90 prósent þjóðarinnar
voru andvíg og blésu því á stjórnina í
kosningum þremur dögum eftir árásirn-
ar). George Bush lét ekki sitt eftir liggja
heldur tautaði eitthvað í barminn um E.T.
– A. (minnti óþægilega mikið á E.T. come
home!) – hvernig ætli maðurinn segi
PLO?
Og þarna lá ég, stjörf af skelfingu og
gónandi upp í ginið á téðum Bush, Tony
Blair, José Aznar, Anders Fogh – öllum
þessum kumpánum – og barðist við til-
hugsunina að hryðjuverk á borð við þessi
geta átt sér stað hvar sem er og hvenær
sem er. Líkt og margir Íslendingar hef ég
farið til Spánar – veit fátt skemmtilegra en
að flækjast í lestum um þetta margslungna
land og Madríd er ein af mínum uppá-
haldsborgum. Skyndilega stóð hryðju-
verkaumræðan óþægilega nærri manni og
síðan þá hefur hún síast enn frekar inn í
hugarfylgsnin því hættan á hryðjuverka-
árásum í Evrópulöndum er orðin mun
greinilegri en áður. Verður Bretland næst
fyrir barðinu á hryðjuverkum – jafnvel
Danmörk? Síðast í gærkvöld var umræða í
danska ríkissjónvarpinu um möguleg
hryðjuverk, enda danskir hermenn í Írak.
Hræðslan er skiljanleg og ekki ástæðulaus
– en þó óþarfi að leyfa henni að hlaupa
með sig í gönur. Hættan er nefnilega sú að
saklaust fólk verði fórnarlömb hennar – og
þá á ég við innflytjendur af arabískum
uppruna. „Arabar eru ógeðslegir,“ fullyrti
íslenskur vinur, búsettur í Reykjavík, og af-
greiddi þannig milljónir manna frá ólíkum
löndum. Annar Íslendingur, búsettur í
Kaupmannahöfn, bætti um betur og sagð-
ist líða vítiskvalir í strætó út af dökkleitum
karlmönnum með íþróttatöskur. Þriðji Ís-
lendingurinn var ekkert að skafa utan af
því þegar hann kenndi aröbum um megn-
ið af glæpum á Norðurlöndum (maðurinn
sem myrti litlu stúlkurnar í Danmörku síð-
astliðið sumar var danskur – get rétt
ímyndað mér afleiðingarnar hefði hann
verið af arabískum uppruna).
Hitler var Evrópubúi í húð og hár – sem
betur fer voru Evrópubúar ekki settir
undir sama hatt og hann vegna seinni
heimsstyrjaldarinnar. Bin Laden og fylg-
ismenn hans eru arabar – hvers eiga mann-
eskjur frá arabalöndunum að gjalda? Auð-
vitað verða stundum árekstrar þegar ólíkir
menningarheimar núast saman eins og
jarðlög í jarðskjálfta – en oftar en ekki
smella þeir saman eins og Adam og Eva.
Á hverjum degi spjalla ég við fólk af
arabískum uppruna, elskulegt, heiðarlegt
og skemmtilegt fólk. Reyndar svo ágætt að
ég vildi óska að fleiri arabar fengju land-
vistarleyfi á Íslandi – þó ekki væri nema
vegna skorts á almennilegum
kebab-búllum.
Hryðjuverkamenn – og annað fólk
Auður
Jónsdóttir
Pistill
HVERFISGÖTU 6
101 REYKJAVÍK
SÍMI 562 2862