Sunnudagsblaðið - 09.02.1958, Qupperneq 13

SUNNUÐ A G SBLAÐIÐ 73

A, C©i§asi Dc;¥le:
Nr. 3.
VEÐREIÐA-BLESf
Leynilögreglusaga
Við stukkum allir út úr vagnin1-
um nema Holmes. Hann sat graf-
kyrr eftir og starði út í loftið
eins og áður, alveg sokkinn
oi'an i hugsanir sínar. Þegar ég
lcom við hanlegginn á höriuih,
hrökk hann ákaft saman, eins og
hann vaknaði snögglega af værum
svefrii, og steig ofan úr vagnin-
um.
—- Ég bið afsökunar, mælti hann
°g sneri sér til Ross ofursta, sem
starði á hann hálfhissa. — Mig var
að dreyma. — Augu hans leiftr-
uðu, og honum var svo mikið niðri
^yrir, að ég var viss um, að hann
hafði uppgötvað eitthvað; bó gat
ekki skilið, hvemig hann fór
að því.
— Þér viljið kannske helzt fara
strax þangað, sem glæpurinn var
fi'aminn, sagði Gregory.
En því lítur hann ekki upp
gamli maðurinn, sem hallar sér
UPP að gömlu „Fjörutíu og sex“
°g virðist vera að íaðma, að sér
gufuvélina sína? Hefur hann nokk
það aðhafzt, feem hann þarf að
Vera niðurlútur fyrir?
Líttu unp, Ray Ellis, og sjáðu
fcessar gömlu hendur, sem eru að
Veifa til þín út um gluggann á
iestinni, sem nú er komin af stað
a leið til særða drengsins.
— Nej, ég held að ég vilji held-
ur vera kyrr og átta mig á ýmsu
smávegis fyrst. Traker hefur þó
vænti ég verið fluttur hingað aft-
uv„ er elcki svo?
—■ Jú, hann liggur á líkfjöl.
Líkskoðún á að fara fram á morg-
un.
— Hefur hanri verið þjónn yðar
lengi, hefra ofursti?
— Já, og alltaf reynzt trúr
þjónri.
— Þér hafið víst athugað það,
sem hann hafði í vösum sínum,
þegar hann var niyrtur, herra lög-
reglustjóri?
Já, það er allt geymt niðri í
íverustofunni, ef þér viljið ómaka
yður. þangað til gð skoða það.
— Ja, það vil eg endilega.
Við' fórum allir niður í stofuna,
og séttumst niður við borð, en lög-
reglustjórihn opriaði dálitla blikk-
dós, bg hvólfdi úf henni ýmiskon-
ar dóti á borðið fyrir framan okk-
ur. Þar á meðal var eldspýtustokk
ur með vaxspýtum í, dálítill stúf-
ur af tylgiskerti, stutt trépípa,
selskinnspungur ineð hnefafylli af
stórgerðu reyktóbaki, silfurúr með
gullfesti, fimm gullpeningar, rit-
blý, fáein bréf og hnífur með fíla-
beinsskafti og mjög smágerðu og
sveigjanlegu blaði, merktur: Weiss
& Co. London, . : *
— Þetta er. rnjög ebfkennilegur
hnífur, sagði Holmes, um leið og
hann tók hann og athugaði mjög
grandgæfilega. — Með því að
hapn er með blóðblettum, þykist
ég sjá að það sé sá, sem var í
. hendi dauða mannsins. Watson,
það er hnífur, sem beinlínis til-
heyrir þinni iðn, er ekki svo?
— Jú, það er það sem við lækn-
arnir köllum líkskurðarhníf, sagði
ég. ■ . . ;
— Já, þetta þóttist ég sjá. Þet-ta
vandaða blað er ætlað til vaiida-
samrar vinnu.. Þetta er annars
skrítið vopn til að hafa méð sér
í slíkan leiðangur, einkum þegar
ekki er hægt að hafa hann lokað-
an í vasa sínum.
— Oddurinn var hulinn í kork-
tappa, sem við fundum hjá lík-
inu, sagði lögreglustjórinn. — Kon
an hans segir, að hnífurinn haíi
legið í marga daga á ski'ifborð-
iriu hans, og að iiann hafi tekið
hánri með sér, þegar hann gekk
seinast út. Það er að vísu fremur
gagnslítið vopn, en ef til vill þó
það bezta, sem hann hafði hand-
bært í þann svipinn.
Mjög líklegt. En hvers konar
bráf eru nú þetta?
—- Þrjú af þeim eru kyittaðir
reikningar frá blómasölum og eitt
þeirra eru fyrirskipanir frá Ross
ofursta. Þessi þar á móti er skart-
sölukonu-reikningur upp á 37
pund og 15 shillings frá madömu
Lesurier í Bondstræti til William
Darbyshire. Frú Straker segir okk
ur, að þessi Dax'byshire hafi verið
einn af vinum mannsins síns, og
að stundum hafi verið skrifað utan
á bréf til hans hingað.
— Frú Ðarbyshire hefur haft
fremur kostnaðarsamt fegurðarvit,
ságði Holmes, um leið og hann leit
yfir reiknihginn. •— Svona mikla
upphæð fyrir einn einagta búning!
— það hlýtur að vera vel efnað
fólk. Jæja, það lítur ekki út fyrir,
að á. þessu sé meira að gi’æða, ög
þá t.r líiflega oézt, .-.að; við- göixg-
um út á staðinn, sem morðið var
framið á. ...
Um leið og við gengum út úr