Sunnudagsblaðið - 07.09.1958, Qupperneq 11

SUNNUDAGSBLAÐIÐ
455
brennivínsflöskuna, snerj botnin-
um upp og tæmdi hana í snatri.
Olsen lögregluþjónn var i jarska
sæll og ánægður með sig, þegar
hann yfirgaf staðinn.
Næsta laugardag á eftir gekk
hann í sína venjulegu eftirlitsferð
eftir þröngum götum Smávíkur,
og endaði með því að stiákla fram
á bryggjuna. Það er rétt hægt að
ímynda sér sigurgleði hans, þegar
hann heyrði hjáróma söng og gól
út úr kránnj á Smánesi.
Þar sátu þeir Ulrik, Benedikt
og Elías og sveifluðu hver sinni
flösku og sungu fullum hálsi. 01-
sen lögreglþjónn skálmaði styztu
leið til kráarinnar.
„Hef ég' ekki bannað ykkur að
sitja hér við drykkju?" hrópaði
hann æstur og greip flöskurnar af
þeim og hellti því sem eftir var í
þeim.
„Þið verðið að koma með mér
ti.l lögreglustöðvarinnar", sagði
hann. „Þetta eru ósnektir á al-
mannáfæri, og spillir ró og regiu“.
Ulrik, Benedikt og Elías voru
auðsveipir eins og lömb. Elías
greip þó tómu flöskurnar, og svo
gengu þeir út.
En þar sem S’mávík er of Htið
þorp til þess að lögreglustjóri hafi
þar aðsetur, tók það hálftíma að
aka til lögreglustöðvarinnar, en
lögreglustjórinn átti heima í næsta
nágrannabæ.
Þetta varð hin skemmtilegasta
bílferð fyrir þá Ulrik, Benedikt
og Elías. Þeir tóku þetta sem
skemmtiferð, og virtust hafa ger-
samlega hreina samvizku. Olsen
lögregluþjónn varð hvað eftir ann
að að þagga niður í þeim, þegar
ærsl og kátína kárlanna gekk fram
úr hófi.
Lögreglustjórinn ldustaði þolin-
móður á hina samviskusamlegu
skýrslu Olsens, sem hann las upp
með auðsæu yfirlæti.
,Hafa fangarnir nokkrar athuga
semdir að gera við skýrsluna?“ —
sagði hann og horfði spyrjandi á
Ulrjk, Benedikt og Elías.
Eiías di'ó fram tómu i'löskunrn-
ar.
„Kannski lögreglustjórinn vilji
gera svo vel og lvkta af þessum
flöskum,“ sagði hann og setti þær
á borðið fyrir framan hann,
Lögreglustjórinn bar eina flösk-
una að nefinu, varð litið á Olsen
lögregluþjón, og þefaði svo af hip
um tveimur.
Hann ræksti sig. — „Já, ein-
mitt ‘, sagði hann.
Elías sneri sér að Olsen lög-
regluþjóni:
„Þetta verða þá fimm krónur og
tuttugu og fimm aurar, að því er
mér skilst“, sagði hann. — „Þrjár
flcskur af appclsín á eina krónu
sjötíu og fimm aura hver“.
HÉR fara á eftir nokkar vísur,
sem lifað hafa á alþýðumunni, og
eru þær eftir Jónas Eyvindsson,
er lengi átti heima á Snæfells-
nesi, en fluttist síðast t,‘l Amer-
íku:
Skammavísa.
Fleskið notar sjálfur sitt
sultarþroíinn vana:
hefur gotu hann einmitt
að hressa á kotungana.
Vinnulýsing'.
Áfram Jónas ávallt rær,
ofan í spæni nuddar,
Ketill rakar, Rósa slær,
rokkinn þeytir Gudda.
Við di'eng.
Skrifa áttu, Einar minn
eftir þessum línum;
Olsen vafðist tunga um tönn:
„En það stendur brennivín á
flöskumiðanum‘“, sagði hann og
benti á miðana.
EHas dró litla dós upp úr vasa
sínum.
„Og á þessai'i dós stendur
,,grammofónsnálar“, en ég nota
liana undir neftóbak", sagði hann
og snússaði sig.
Lögreglustjórinn barðist við
hláturinn-, en reyndi að dylja þao
með því að hósta.
—o—
Og upp frá þessu hafa þeir Ul-
rik, Benedikt og Elías getað notið
laugardagskvöldanna úti á Smá-
nesi, án minnstu þ'uflunar af
nokkru tagi.
STÖKUR
láttu pennann létta þinn
liggja í mundum þínum.
Þó ekki hár sé aldurinn
allir vilja lifa;
sé ég litli sonur minn
situr við að skrifa.
Kveðið við telpu.
Krigtrún mín er kát og glöð,
kemur til að vinna;
viijann ber í barnaröð
og bóklestri að sinna.
IJfsþrev ta.
Hvíldar njóta víst ég vil,
veröld mótkast eykur;
geng ég fljótur grafar til
geðs- og fótaveiku.
Víða á svæði hef ég hitt
hvikul gæði af mönnum;
lífið bæði og lánið mitt
leikur á þræði grönnum. t