Sunnudagsblaðið - 07.09.1958, Blaðsíða 13

Ég vissi nú að Paul hafði veitt
því athygli að ég var stundum
köld og fráhrindandi.
Svo kom tími sem Paul talaði
ekkert um Helgu og ég vissi að
ég átti sökina á því. Ég hafði
breyzt, ég var ekki lengur eins
hirðusöm um útlit mitt, sem áður
°g ég sýndi Paul enga blíðu, ég
gat það ekki.
Dag nokkurn þegar Paul var
ekki heima kom Erich í heimsókn
við drukkum saman te og spjöll-
uðum saman um alla heima og
geyma, en ég vissi að hann kom
í vissum. tilgangi. Loksins komst
hann að efninu, það var þá bað,
að Paul mætti skrifa sig einan
fyrir fyrirtækinu. Ég vissi strajr
hvað bann var að fara og mig
langaði að spyrna á-móti, en ég
var of þreytt til þess og sagði að
hann gæti haft það alveg eins og
hann vildi.
Erich horfði undrandi á mig.
Sem meðeigandi í fyrirtækinu,
átt þú viss réttindi, og Paul á
þér að þakka velgengni sína, hefð
ir þú ekki lánað honum þitt fé ætti
hann ekki sitt eigið fvrirtæki.
— Þér skjátlast, Erch, það er
Iíelgu sem Paul á alla sína vel-
gengni að þakka. Fyrirgefðu Ina,
saeði Erich og beit sig í neðri
vörina. — Ég skil ekki Paul; að
mínum dómi er það skammarlegt
hvernig Paul hagar sér. Þú ert
alltof eftirgefanleg við hann, eng
in önnur kona myndi hafa gert
þetta allt fyrir Paul sem þú hefur
gert.
Þegar ég sat orðlaus hélt hann
áfram ósköo rólega. Ég dáist að
stillingu þinni Ina, en ég held þó
að Það væri bezt fyrir þig að losa
þig við Paul áður en það er of
seint.
Ég hristi höfuðið. Ég get það
ekki. Ég treysti mér ekki t’l þess.
'Hann sap)ði ekkert en horfði
aðeins á mig. Skömmu síðar
kvaddi hann og fór.
SUNNUDAGSBLAÐIÐ
Næstu nótt gat ég ekki sofið.
Eg gat ekki áttað mig á hvað
Pau; hugðist gera. Ég gat ekki
lengur aíborið það að eiga Paul
með annarri konu. Ég vissi að
það eina skmsamlega var að fara
að ráouni Eívcík og sækja um
skiluað, en ég treysti mér ekki
til þess, ég v.iai heldur deyja en
að missa Paul.
Um morgúninn tók ég til þau
bréf, sem Paul hafði skrifað mér
um dagana- Ég settist fyrir fram-
an arineldinn og las hvert bréf-
ið á fætur öðru. Svo brendi ég'
þeim. Þegar eldtungurnar læstu
sig um þau, brast eitthvað í sjálfri
mér, ég var ekki lengur Ina Kahr
ég var aðeins skuggi þess liðna-
Ég hrökk í kút þegar vinnu-
stúlkan m|tn sagði mér að það
væri ung stúlka að spyrja eftir
mér. — Helga Barnholm að nafni.
Ég hugsaði til þess dags þegar
ég sjálf barði að dyrum hjá Mar-
git Kahr.
— Segðu henni að koma inn.
Ég bauð henni sæti og þar sem
hún sat á móti mór kenndi ég ein
hvcrs sársauka, en fyrsta hugsun-
in sem greip mig, var hve hún
var falieg.
Ég þykist vita hvers vegna þér
eruð komin, ég hálf kenndi í
brjósti um hana, en sagðj þó eins
kuldalega og ég gat -Þér elskið
Paul?
— Já, sagði Helga og greip and
ann á lofti, og þess vegna e,r ég
komin til þess að biðja yður að
gefa mér hann eftir. Og vður
ætti ekki að vera það eins erfitt,
þar sem þið búið aðeins í sýndar-
hjónabandi.
— Segir Paul það?
— Helga stirnaði eitt andartak
um leið og hún sagði svo hátt að
ég hrökk við. — Já.
Ég stóð rólega á fætur gekk út
að glugganum og horfði á snævi
þakta jörðina, sem var böðuð í
vetrarsólinni. En á svipstundu
457
vissi ég hvað mér bar að gera, en
fyrst varð ég að segja Helgu'
Barnholm allan sannleikann. Ég
sneri mér rólega að henni, hún
horfði með óttaslegnu augna-
ráði á mig.
Ég ætla ekki að vera í veginum
fyrir hamingju yðar, en fyrst
verð ég að segja yður hreinskiln-
isiega, Helga, að hjónaband okk-
er Pauls er ekki nein sýndar-
mennska.
Ég hefi að vísu grunað hann
upp á síðkastið að hann væri með
yður, en háryi hefur gert allt sem
hann hefur getað til þess að leyna
mig því. Mig tekur sárt að þurfa
að segja yður þetta, en ég gat
ekkj annað.
Augu Helgu Barnholm urðu
ennþá stærri en þau voru venju-
lega og varir hennar skulfu.
Það breytir öllu, Paul hefur log
ið að mér, og ég sá að tárin
hrundu niður kinnar hennar, um
leið og hún sneri sér frá mér og
hélt á burtu.
Ég horfði á eftir henni þar sem
hún gekk föstum ákveðnum skref
um cg hnakkakert. Innst inni
vissi ég að Paul hafði loks hitt
fyrir kcnu, sem var nógu vilja-
sterk til þess að brjótast undan
dáleiðsluvaldi hans. Helgu myndi
honum aldrei takast að eyðileggja.
Ég hljóp upp í svefnherbergi
mitt og henti mér ofan í rúmið,
ég grét hástöfum og skalf, ég
hafði fengið hræðilegt taugaáfall.
Ég var flutt á sjúkrahús, þar lá
ég langan tíma, mér var sama um
allt. v
Ég heyrði að fólk var að tala
við mig, en ég hafði ekki leng-
ur áhuga á lífinu, ég var dauð-
þreytt — mér fannst ég ekki geta
lifað lengur.
Erich sat oft þögll við rúm
mitt. Paul sé ég aldrei og mig
langaði ekki heldur að sjá hann.
Hann var sjálfsagt með Helgu
Barnholm, sem hafði haldið að ég