Morgunblaðið - 04.11.2004, Side 30

30 FIMMTUDAGUR 4. NÓVEMBER 2004 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Þórdís BjörkAspar fæddist í
Reykjavík 13. mars
1991. Hún lést á
heimili sínu í Þránd-
heimi í Noregi, 26.
október síðastliðinn
eftir 7 ára hetjulega
baráttu við krabba-
mein. Foreldrar
hennar eru Hermann
Haukur Aspar, f. 19.
október 1967. og
Brynja Björk Birgis-
dóttir, f. 17. maí
1968. Stjúpfaðir
hennar er John Arve
Viset, f. 26. apríl 1965 og stjúp-
móðir hennar er Sigurveig Hall-
dórsdóttir, f. 22. mars 1967. For-
eldrar Hermanns eru Jón B.
Aspar, f. 3. febrúar 1942 og Unn-
ur Hermannsdóttir, f. 6. október
1945. Foreldrar Brynju eru Birgir
Guðmundsson, f. 7. ágúst 1943, d.
13. janúar 1999, og Helena Svav-
arsdóttir, f. 15. des-
ember 1947. For-
eldrar John Arve
eru Pål Viset, f. 4.
ágúst 1942, og Grete
Viset, f. 7. septem-
ber 1941. Foreldrar
Sigurveigar eru
Halldór Skaftason, f.
26. febrúar 1942, og
Ína Gissurardóttir, f.
10. júlí 1943. Systk-
ini Þórdísar eru
Ágústa Hlín Aspar,
f. 20. febrúar 1989,
Hallur Hermannsson
Aspar, f. 18. mars
1998 og Stígur Hermannsson Asp-
ar, f. 27. janúar 2002.
Þórdís bjó í Reykjavík til 3ja
ára aldurs en flutti þá með for-
eldrum sínum til Þrándheims í
Noregi.
Útför Þórdísar verður gerð frá
Bústaðakirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.
Ó, Jesú bróðir besti
og barnavinur mesti,
æ breið þú blessun þína
á barnæskuna mína.
(Páll Jónsson.)
Elsku Þórdís mín.
Kallið kom ekki á óvart. Ég held
við höfum báðar vitað það í sept-
emberlok þegar amma kvaddi þig.
En það hlakkaði nú í okkur þegar
verkfallið gaf okkur tvo yndislega
daga til. Erfiðast fannst ömmu þeg-
ar verkfallið leystist og síðasti koss-
inn var staðreynd, þá varð leiðin
löng milli Þrándheims og Íslands.
Ömmustelpan, sem var búin að
stríða við erfiðan sjúkdóm í sjö ár,
Þórdís mín, skilur eftir góðar og
skemmtilegar minningar. Ekkert
léstu stoppa þig á meðan kraftar þín-
ir leyfðu: Leikur í skógi, fimleikar,
lúðrasveitin, skíðaganga og fleira. Og
það varst þú sem hringdir í afa, 8 ára
gömul, til að hughreysta hann, þegar
hann átti líka að fara í geislameðferð.
En sjö uppskurðir á fáum árum settu
mark sitt á stúlkuna okkar, sem
barðist eins og hetja meðan stætt
var. Mætti í skólann aðeins nokkrum
dögum eftir erfiða meðferð og stóð
svo 13 ára gömul frammi fyrir því að
tilhlökkun og vonir um að fara í ung-
lingaskólann í Spongdal, eins og
Ágústa, voru brostnar.
Ég minnist líka stóra dagsins
hennar Ágústu, þegar fjölskyldan
var öll saman komin. Þá stóðst þú
upp, öllum að óvörum, og hélst inni-
lega tölu um stóru systur þína, sem
þú varst svo stolt af og lést okkur vita
það, að betri systur gæti enginn átt.
Eða þegar við Reynir fórum með þér
í grillferð í Sverrisborg. Það fór ekki
framhjá okkur hvað starfsfólkið átti
mikið í þér. Þau voru líka ófá skóla-
systkini þín, nágrannar og vinir, sem
kvöddu þig svo fallega. Allir þekktu
Þórdísi.
Ástin mín, ég trúi því að þú sért
komin til afa og hvílir í faðmi hans
eins og þið barnabörnin gerðuð svo
oft. Hvíl þú í friði, litli engillinn okk-
ar, á þeim stað sem þú valdir sjálf.
Sorgin hefur knúið dyra hjá okkur,
en minningin um yndislega, tápmikla
stúlku og allt sem við gerðum saman
mun lifa.
Elsku Ágústa, Brynja, Hermann,
John Arve, Sísí, Hallur og Stígur.
Megi góður Guð styrkja ykkur og
okkur öll.
Helena Svavarsdóttir.
Elsku Þórdís.
Nú ertu leidd, mín ljúfa,
lystigarð Drottins í,
þar áttu hvíld að hafa
hörmunga og rauna frí,
við Guð þú mátt nú mæla,
miklu fegri en sól
unan og eilíf sæla
er þín hjá lambsins stól.
(Hallgrímur Pétursson.)
Þær héldust í hendur systurnar
Gleði og Sorg, en þú sigraðist á sorg-
inni og brostir þínu sólskinsbrosi.
Kraftur, auðmýkt, þrautseigja,
æðruleysi, gleði – það varst þú. Nú
ert þú farin og Biggi afi stendur og
tekur á móti litlu stúlkunni sinni með
bros á vör og útbreiddan faðm.
Mundi afabróðir er þar líka, með
brosið sitt sem var svo líkt brosi afa.
Listagyðjan var þér hliðholl, þú
hannaðir marga fallega muni sem við
varðveitum. Við erum mjög stolt af
fánanum sem gerður var eftir lista-
verki sem þú hannaðir í gler í skól-
anum á sjúkrahúsinu í Þrándheimi
sem þú dvaldir svo oft á.
Við þökkum þér þær stundir sem
við áttum með þér þar til þú við
þriggja ára aldur fluttir með
mömmu, pabba og Ágústu til Noregs
og þær stundir sem við áttum saman
í heimsóknum ykkar til Íslands. Þið
systur teiknuðu mikið þegar þið vor-
uð hjá okkur, á þínum myndum var
alltaf sól sem sendi út geisla sína.
Ömmu fannst nú oft of mikil sól á
myndunum þínum, það rignir líka
hér sagði ég en þú stóðst fast á þínu
þá 6 ára og sagðir að það væri alltaf
sól á Íslandi. Það var sól alltaf í þínu
hjarta.
Ég veit að þú finnur bleikálóttu
hryssuna okkar sem þú vildir alltaf
sitja, nú skeiðið þið saman á grænni
grundu, báðar svo fallegar.
Þakka þér fyrir þann tíma síðast-
liðin áramót þegar ég, langamma og
Stella komum til ykkar í heimsókn í
Flateby. Þú ærslaðist við litlu bræð-
ur þína, stóðst fyrir flugeldasýningu
með pabba, gafst öllum af kærleik
þínum, hver og einn fékk faðmlag án
nokkurs annars tilefnis en þess að þú
vildir bara knúsa, bara gefa af sjálfri
þér. Það var yndislegt að hitta þig
svo aftur í Þrándheimi í júní þegar
Ágústa systir þín fermdist, þar hélst
þú fallega ræðu til systur þinnar.
Elsku besta Björkin mín,
blíð var ei alltaf ævin þín.
Bros þitt eins og sólin skín,
elsku besta Þórdís mín.
Elsku Ágústa Hlín, Hemmi, Sísí,
Hallur, Stígur, Brynja og John Arve,
hún Þórdís var einstök, hún var mikil
hetja en það hefur ekki síður verið
aðdáunarvert að fylgjast með hetju-
legri baráttu ykkar og samheldni
henni við hlið.
Minningin um Þórdísi lifir í hjört-
um okkar allra.
Amma og afi á Æsustöðum.
Það er sárt að þurfa að kveðja
manneskju sem ætti að vera að feta
sín fyrstu spor til fullorðinsáranna.
Þórdís kom inn í mitt líf er hún var
6 ára gömul þegar Sísí dóttir mín og
Hermann faðir hennar fóru að búa
saman.
Þórdís var dugnaðarstúlka, einlæg
og glaðvær og það var verulega gam-
an að fylgjast með henni. Fljótlega
fór hún að sýna hve handlagin hún
var, er hún var að hjálpa pabba sín-
um að setja saman hin ýmsu hús-
gögn. Hún lærði fljótt að nota ham-
arinn sú stutta.
Þau voru allt of fá skiptin sem ég
sá hana, hér á Íslandi, Noregi eða hjá
okkur í Hollandi. Mikið gladdi það
mitt hjarta þegar hún kallaði mig
ömmu, það fannst mér yndislegt. Það
kom þó ekki til af skorti á ömmum,
því hún átti einar þrjár aðrar dásam-
legar ömmur.
Þórdís barðist í sjö ár við illvígan
sjúkdóm, en þau hafa einkennst af
von, því alltaf héldum við í vonina um
að næsta aðgerð myndi nú verða sú
síðasta. Það var magnað að sjá hvað
Þórdís reis alltaf bjartsýn og dugleg
upp aftur og aftur. Jafnvel núna í
sumar þegar ég átti nokkra daga
með henni og hún vissi svo sem hvað
verða vildi gátum við ýmist talað um
dauðann eða að hún ætlaði að verða
hjúkrunarfræðingur. Helst vildi hún
hjúkra bönum, hún var nú líka komin
með meirapróf í sjúkrahúsvist.
Þó að Þórdísi okkar væru ekki ætl-
uð fleiri árin skilur hún eftir margar
góðar minningar hjá okkur öllum
sem þekktu hana.
Ég votta öllum aðstandendum
Þórdísar mína dýpstu samúð.
Ína Gissurardóttir.
Elsku Þórdís mín. Það eru fá orð
sem fá því lýst hversu erfitt og sárt
það var að fá þær fréttir að þú værir
búin að kveðja þessa jarðvist, þó að
ég vissi að komið væri að þeirri
stund. Þú varst orðin svo veik, elsku
Þórdís mín.
Það er svo margt sem kemur upp í
huga minn, eins og þegar ég og
amma þín og hún Stella komum til
ykkar um áramótin til Óslóar. Það
geislaði af þér gleðin og ánægjan. Á
gamlárskvöld var orkan og kraftur-
inn svo mikill í þér við að hjálpa hon-
um pabba þínum að kveikja í
sprengjum og skoteldum þó aðeins
væru fimm dagar í það að þú færir í
erfiða aðgerð.
Svo komum við allar aftur til ykkar
í júní þegar hún Ágústa systir þín
fermdist. Þá varst þú búin að vera
svo veik en samt varstu alltaf svo
glöð og ljúf og komst fagnandi til
okkar.
Mér er það svo minnisstætt hvað
það var fallegt að sjá til þín standa
upp og halda ræðu til systur þinnar í
fermingarveislunni.
Þú varst yndisleg, falleg og það
geislaði af þér góðvildin.
Það er svo sárt að hugsa til þess
hvað þú þurftir að þola mikil veikindi
á þinni stuttu ævi og mér finnst að þú
hafir getað kennt okkur hinum
margt gott með öllu því æðruleysi og
hetjuskap sem þú sýndir í sex ára
baráttu þinni við illvígan sjúkdóm.
Þú varst mesta hversdagshetja
sem ég hefi á ævi minni kynnst.
Megi gæfan þig geyma,
megi guð þér færa sigurlag.
Megi sól lýsa þína leið,
megi ljós þitt skína sérhvern dag.
Og bænar bið ég þér,
að ávallt geymi þig Guð í hendi sér.
(Írsk bæn, þýð. Bjarni St. Kon.)
Ég bið þess að algóður Guð og allir
hans fallegu englar taki vel á móti
þér, elsku Þórdís mín.
Megi algóður Guð styrkja ykkur í
sorginni, elsku Hermann, Sísí,
Ágústa, Hallur og Stígur, Brynja og
John Arve, Unnur og Jón, Helena og
Reynir og aðrir aðstandendur.
Fjóla langamma.
Hvernig kveður maður yndislega,
fallega, unga stúlku, sem búin er að
berjast fyrir lífi sínu, hálft sitt líf?
Þvílík sorg, þvílík örlög og þvílíkt
ranglæti heimsins. Vanmátturinn er
algjör gagnvart slíkum örlögum.
Þórdís Björk var stórkostleg
mannvera, uppfull af jákvæðni,
skemmtileg, opin og einstaklega góð
sál.
Það er stundum svo skrýtið að þeir
sem heyja hörðustu baráttuna eru
æðrulausastir og þakklátastir lífinu.
Þórdís var dæmi um þetta, stórkost-
legur persónuleiki, einstaklega já-
kvæð og heillandi.
Hugur okkar hefur oft farið í
gegnum þá stund er Þórdís ásamt
pabba sínum, stjúpmóður, systur og
bræðrum, heimsótti okkur í Kjóa-
hraunið, í síðustu ferð hennar til Ís-
lands.
Þessi ferð var ein af hennar síð-
ustu óskum í þessari jarðvist.
Þórdís var skemmtilega sjálfs-
örugg og það geislaði af henni þegar
hún sýndi okkur nýju fötin sín og
glitrandi skartið sem hún bar svo vel.
Hún talaði einnig um veikindin sín
opinskátt en hún vissi hvert stefndi
og hafði óskað eftir hvíldarstað við
hlið afa síns – þvílíkt æðruleysi.
Við erum mikið búin að dást að
þessari stórkostlegu stúlku sem með
ótrúlegri reisn mætti örlögum sínum,
svona ung að árum og við lútum höfði
í auðmýkt og þökkum fyrir að hafa
fengið að fylgjast með henni og fjöl-
skyldu hennar þennan tíma.
Þórdís naut þess að eiga dásam-
lega fjölskyldu, þar sem allir lögðust
á eitt að hjálpa til við að gera líf henn-
ar sem best og eftirminnilegast. Þeg-
ar vitað var í hvað stefndi var allt
sem í mannlegu valdi stóð gert til að
Þórdís fengi að njóta lífsins eins og
hægt var, þann tíma sem hún átti eft-
ir af lífi sínu.
Okkar innilegustu samúðarkveðj-
ur sendum við yndislegu fólki sem
búið er að berjast fyrir lífi barnsins
síns og ástvinar síns, umvefja hana
kærleik og aldrei misst vonina – eng-
inn getur skilið eða sett sig í þeirra
spor.
Við biðjum góðan Guð að vaka yfir
þeim, vernda þau og hjálpa þeim að
lifa áfram, með sorg sinni og söknuði
en gleðjast yfir minningum um ein-
staka dóttur og ástvin.
Sum börn sem gestir koma
sólríkan dag um vor
og brosið þeirra bjarta
býr til lítil spor
í hjörtum sem hljóðlaust fela
sinn harm og djúpu sár
við sorginni er bænin svarið
og silfurlituð tár.
Það er svo erfitt að skilja
með okkar veiku vörn
og enga fró að finna
þegar fara lítil börn.
Börn Guðs sem gestir koma
gleymum aldrei því.
Í minningunni brosið bjarta
býr hjarta okkar í.
Það gull við geyma skulum
og allt sem okkur er kært,
við vitum þegar birtu bregður
börn Guðs þá sofa vært.
(Bubbi Morthens.)
Elsku Þórdís; von okkar er sú að
þú sért nú laus við allar þjáningar og
vanlíðan og góður Guð og englarnir
vaki yfir og með þér.
Ykkar vinir;
Halla, Ágúst, Hafþór Hrafn
og Kristján Hrafn.
Elsku Þórdís, það er erfitt að trúa
því að nú skuli vera komið að kveðju-
stund, þú sem varst svo dugleg þessi
ár sem þú barðist við þennan sjúk-
dóm. Minningar um þær góðu stund-
ir sem við áttum saman hér áður en
þið fluttuð til Noregs, ferðin mín út
til ykkar, og eins þegar þið komuð
heim í mars ylja okkur á þessari
stund.
Elsku Brynja, John Arve, Ágústa
Hlín, Hemmi, Sísí, Hallur og Stígur,
megi englar himins vaka yfir ykkur.
Sesselja og Borgar.
Hinsta kveðja er alltaf erfið. En
hvað er verra en að kveðja þá sem
allt gott eiga skilið? Þá sem hafa bar-
ist hart og lengi við erfiðan sjúkdóm
og alltaf haft sigurinn rétt utan seil-
ingar? Það er okkar eina huggun að
nú hefur Þórdís okkar loksins fengið
fullkominn frið. Frið fyrir ágengum
sjúkdómi, frið fyrir erfiðum spurn-
ingum og frið fyrir brostnum vonum.
Okkur skortir orð til að lýsa því,
hvað við erum stolt yfir að hafa
kynnst þessari glettnu frænku. Og
öllum hennar ólíku og óborganlegu
hliðum. Hugrekki hennar og dirfsku,
brosmildi og stríðni, ráðasnilld og
umhyggju. Við söknum þín, Þórdís.
Við dáðum þinnar dirfsku gnótt,
þinn dugnað, kjark og hreysti.
Hversu vel og hversu fljótt,
þú hverja þrautu leystir.
Oft var gaman: Æ, hve gott!
orrustan er unnin.
En enginn veit hve ógnarstutt,
er áð við æskubrunninn.
Því þó þú stæðir, sterk sem stál,
í stormi og í hríðum.
Það hendir trygga og trausta sál,
að tapa sínum stríðum.
Vart var fræið vaxin jurt,
er vortíminn var liðinn.
Frænka, þú ert farin burt.
Loksins fannstu friðinn.
Hvíldu í friði, frænka, þú ert og
verður í öllum okkar bænum.
Með ástar- og saknaðarkveðju,
Birgir Fannar, Dagmar,
Hilmar Yngvi og Bjarki Viðar.
Elsku Þórdís Björk.
Í huga mínum á ég margar
minningar um þig, fyrst þeirra er
fermingardagurinn minn, því ég var
ekki aðeins að fara að fermast, held-
ur fékk ég líka þann heiður að halda á
þér undir skírn. Eftir það hefur þú
alltaf átt sérstakan stað í hjarta
mínu. Þegar þið systurnar voruð litl-
ar og bjugguð á Íslandi fékk ég líka
stundum að passa ykkur, þið bjugg-
uð í Klukkurimanum og ég í Vallar-
húsunum, það eina sem skildi okkur
að var kirkjugarðurinn sem ég gekk
svo oft í gegnum á leið minni til eða
frá ykkur. Ekki grunaði mig þá að
eftir nokkur ár myndi ég svo fylgja
þér þangað.
Veikindi þín hafa verið sannkölluð
rússíbanaferð, skin og skúrir hafa
skipst á í sjö ár. Alltaf trúði ég því
þegar birti upp að það myndi ekki
dimma aftur en sú varð ekki raunin,
það dimmdi oft. Styrkur þinn og fjöl-
skyldu þinnar hefur verið ótrúlegur,
ekki síst nú síðustu mánuðina. Síð-
asta sinn er við hittumst er sterkt í
huga mér en þá hittumst við öll stór-
fjölskyldan heima hjá mömmu og
pabba. Ég hafði verið lasin og búin að
afskrifa það að komast en vissi það að
þú hefðir nú ekki látið svona smáræði
stoppa þig og dreif mig af stað. Þú
heillaðist svo af litlu nýfæddu stelp-
unni minni, sem var óskírð þá, og
sparaðir ekki fögru orðin um hana,
hún algjörlega bræddi þig og fékk að
hvíla í fanginu þínu mest allt kvöldið
þó ekki hefðir þú mikla orku, og þú
hikaðir ekki við að skella henni upp á
öxlina þegar hún var búin að drekka.
Við ræddum aðeins um hvað hún ætti
að heita og þú sagðir „kannski bara
Þórdís“ og hinn 13. mars, á afmælis-
daginn þinn, fékk hún nafnið Þórdís
Ösp.
Myndirnar og minningarnar um
þig verða vel geymdar og ég hugga
mig við það að nú sért þú komin á
betri stað þar sem þér líður vel. Biggi
afi mun taka vel á móti þér og hugsa
vel um afastelpuna sína og ég er
sannfærð um að saman munið þið
vaka yfir okkur hinum.
Elsku Þórdís, þú munt alltaf eiga
sérstakan stað í hjarta mínu.
Snert hörpu mína, himinborna dís,
svo hlusti englar guðs í Paradís.
Við götu mína fann ég fjalarstúf
og festi á hann streng og rauðan skúf.
ÞÓRDÍS
BJÖRK ASPAR